Είναι, ίσως, η πλέον παρεξηγημένη μεγαλούπολη στη Γερμανία, συχνά ακατανόητη, σαν τη διάλεκτο των κατοίκων της, και λίγο απωθητική, σαν την ποδοσφαιρική ομάδα της βαυαρικής πρωτεύουσας. Για κάποιους, «από εκεί αρχίζουν τα Βαλκάνια», για τους Βορειογερμανούς, μάλλον ανιαρή και ανυπόφορα «σικ», και για άλλους, η «πρωτεύουσα του εθνικοσοσιαλισμού», μια εκτίμηση που στηρίζεται περισσότερο στην προκατάληψη παρά στη γνώση.
Το Μόναχο ήταν (και παραμένει) η πλέον κεντροευρωπαϊκή γερμανική πόλη, «γέφυρα και πόρτα» προς τη Μεσευρώπη, την Ιταλία, αλλά και τα Βαλκάνια. Για τους Ελληνες όμως, το Μόναχο είναι (και παραμένει) η πιο φιλελληνική πόλη στην Ευρώπη, καθώς φέρει υπερήφανα το όνομα «Αθήνα του Ιζαρ» και μεταλαμπαδεύει την «αθηναϊκή τριλογία».
Αρκεί κανείς να διασχίσει την Brienner Stra―e, να σταθεί στην «Πλατεία των Βασιλέων» (Kžnigsplatz), περιστοιχιζόμενος από τα Προπύλαια (όχι του «αθηναϊκού αίσχους»), τη Γλυπτοθήκη και το Αρχαιολογικό Μουσείο (όπου κυματίζει και η ελληνική σημαία, ανάμεσα στη βαυαρική και την ιταλική, με αφορμή μια έκθεση για τις «Ισχυρές γυναίκες στην Αρχαιότητα»), για να συλλάβει τους στενούς ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς της βαυαρικής πρωτεύουσας με την ελληνική.
Στο κέντρο της «παλιάς πόλης» ορθώνεται ο Ναός του Αγίου Σωτήρος, που από το 1828 αποτελεί τον «ευκτήριο οίκο» των Ελλήνων, όχι πολύ μακριά από τον Κεντρικό Σιδηροδρομικό Σταθμό, την «ελληνική Ομόνοια», κατά την περίοδο της μετανάστευσης και του Akropolis Express. Ο Παλαιός Βοτανικός Κήπος θυμίζει λίγο τον δικό μας Εθνικό (κι αυτός, ουσιαστικά, ως βοτανικός κήπος σχεδιάστηκε), και το όνομα Λέο φον Κλέντσε κοσμεί πολλά από τα παραδοσιακά κτίρια του «ιστορικού κέντρου».
Σε καμιά άλλη γερμανική αλλά και ευρωπαϊκή πόλη, ο Ελληνας, που, σύμφωνα με τον Ρασούλη, «ελληνοξεχνά», δεν αισθάνεται τόσο οικεία όσο στο Μόναχο. Ακόμα, κι αν ο φιλέλληνας Χάινε φρόντιζε στις «Ταξιδιωτικές εικόνες» να τον «τσιγκλίζει», σχολιάζοντας με ανατρεπτική ειρωνεία ότι θεωρεί τον χαρακτηρισμό Νέα Αθήνα «κάπως γελοίο».