Και ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, ο μεγαλύτερος τεχνητός παράδεισος επί της Γης σκοτείνιασε. Τα νέα ήταν άσχημα και παρέσυραν στη δίνη τους τις μεγάλες αγορές του χρήματος. Δύο από τους κορυφαίους κρατικούς ομίλους του Ντουμπάι ανακοίνωσαν ότι αδυνατούν να αποπληρώσουν το χρέος τους και ζήτησαν από τους πιστωτές τους υπομονή, τουλάχιστον έως τον προσεχή Μάιο. Πολύ γρήγορα τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία πλημμύρισαν με εικόνες μισοτελειωμένων πύργων που έμειναν ξαφνικά χωρίς εργατικά χέρια. H κρίση πλήττει δεκάδες κατασκευαστικά projects, την καρδιά, δηλαδή, του οικονομικού θαύματος του Ντουμπάι, που κατόρθωσε να προσελκύσει μεγάλο αριθμό ξένων κεφαλαίων χάρη σε μια άνευ προηγουμένου αναπτυξιακή πολιτική με αιχμή πολυτελείς υπερ-κατασκευές, τεχνητά νησιά, αχανή εμπορικά κέντρα.
Αναρωτιέται κανείς: μαζί με την εικόνα του παντοδύναμου εμιράτου κλονίζεται και το «μοντέλο» Ντουμπάι; Πόσο ανέπαφος έμεινε ο πανίσχυρος αυτός μηχανισμός, που έθετε σε εφαρμογή τεράστιες φαραωνικές κατασκευές, προσείλκυε πολυεθνικά κεφάλαια από όλο τον πλανήτη και πριμοδοτούσε την πιο αλαζονική αρχιτεκτονική; Κι αν αυτός ο μηχανισμός παρουσίασε ρωγμές και τυφλά σημεία, μπορεί να παρασύρει τον υπόλοιπο κόσμο σε μια νέα συζήτηση για το είδος της αρχιτεκτονικής που παράγεται και έχει ανάγκη ο κόσμος στην αυγή της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Στην πραγματικότητα, η συζήτηση προϋπήρξε της κρίσης του Ντουμπάι.
Η διεθνής οικονομική ύφεση, σε συνδυασμό με τα ανησυχητικά περιβαλλοντολογικά δεδομένα, είχαν δημιουργήσει το κατάλληλο υπόστρωμα. Αν τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα πιστέψαμε, μήπως η νέα κρίση μέσα στην κρίση μπορεί να μεταθέσει το κέντρο βάρους της διεθνούς αρχιτεκτονικής από τη δύναμη της εικόνας προς άλλες κατευθύνσεις; Οι απόψεις των δύο αρχιτεκτόνων που φιλοξενούμε σήμερα, διευρύνουν τα όρια της συζήτησης σε ιδιαίτερα γοητευτικά μονοπάτια.