Για όσους γνωρίζουν τη σοβαρή δουλειά που γίνεται στην Ιαπωνία σε σχέση με την κλασική μουσική, η εξαιρετική εμφάνιση του Τόκιο Ανσάμπλ στις 22 Νοεμβρίου δεν αποτέλεσε έκπληξη. Στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», το Σύνολο (εγχόρδων) του Τόκιο υπό την διεύθυνση του Τζότζι Χατόρι εγκαινίασε την ιαπωνική εβδομάδα που διοργανώθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με μία υποδειγματική συναυλία: το πρόγραμμα περιελάμβανε έργα Τακεμίτσου, Μότσαρτ, Τέιλορ και Ντβόρζακ.
Η βραδιά ξεκίνησε με τρία αποσπάσματα από μουσική του Τόρου Τακεμίτσου για ισάριθμες κινηματογραφικές ταινίες. Η ποιότητα του ιαπωνικού συνόλου φανερώθηκε από την πρώτη νότα: ο ήχος των εγχόρδων, πλούσιος, ομοιογενής και εστιασμένος, απέδωσε με προφανή άνεση το επηρεασμένο από την τζαζ θέμα της ταινίας «Χοσέ Τόρες» του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα (1959), την πένθιμη μουσική από τη «Μαύρη βροχή» του Σοχέι Ιμαμούρα (1989) και το νοσταλγικό βαλς -στον απόηχο ανάλογων του Νίνο Ρότα- από την ταινία «Πρόσωπο ενός άλλου» και πάλι του Τεσιγκαχάρα (1966).
Αιχμηρός ήχος
Ακολούθησε η ευφυής μεταγραφή της Σονάτας για δύο πιάνα Κ. 448 του Μότσαρτ από τον ίδιο τον Τζότζι Χατόρι για δύο κουαρτέτα εγχόρδων και κοντραμπάσο. Σπάνια έχει ακουστεί στην αίθουσα αυτή του Μεγάρου πιο αέρινος, κομψός και ακριβής Μότσαρτ, γεμάτος δύναμη και λάμψη. Το ύφος προσδιόρισε ο ίδιος ο Χατόρι, πρώτο βιολί, καλλιτεχνικός διευθυντής και ιδρυτής του συνόλου, με τον αιχμηρό και εντυπωσιακά ασφαλή ήχο του και με διατυπώσεις που, παρ’ ότι διέθεταν ορμή, δεν κατέληγαν γωνιώδεις. Το αργό δεύτερο μέρος δόθηκε με λυρισμό, χωρίς συναισθηματισμούς, ενώ το ζωηρό τρίτο σπινθηροβολούσε όπως του άρμοζε.
Κομψότητα
Το δεύτερο μέρος της βραδιάς ξεκίνησε με την «Ολβια Ντόννα» για υψίφωνο και ορχήστρα εγχόρδων, μία από τις ωραιότερες συνθέσεις του Νέστορα Τέιλορ σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη. Οι Ιάπωνες ανέδειξαν το έργο αποσαφηνίζοντας τις ενότητες της μουσικής, προβάλλοντας την εσωτερική ένταση που οδηγούσε στην πρώτη κορύφωση, δίνοντας παλμό στο πιο ρυθμικό τμήμα που ακολουθεί και αργότερα αναδεικνύοντας τη στοχαστική διάθεση της κατάληξης. Οσο υπολείπονταν σε ατμόσφαιρα το αναπλήρωναν σε ένταση και ακρίβεια. Σολίστ ήταν η Μαρία Αλθέα Παπούλια, που απέδωσε καλά το μέρος της υψιφώνου.
Η βραδιά ολοκληρώθηκε με τη Σερενάτα για έγχορδα του Ντβόρζακ και με την εκτός προγράμματος Σερενάτα του Χάιντ, στην πραγματικότητα είτε του Ρόμαν Χόφστετερ είτε του Μίχαελ Χάιντν. Η συναισθηματική εγκράτεια που χαρακτήρισε τις ερμηνείες της βραδιάς ταίριαξε καλύτερα στον κλασικισμό του «Χάιντν» απ’ ό, τι στη ρομαντική έκφραση του Ντβόρζακ: η κομψότητα και η ελαφράδα της ανάγνωσης προσδιόρισαν μία ερμηνεία μοναδικής χάρης.