«Διαθέτω 67 κιθάρες, αλλά έχω αδυναμία στις Gretsch»

«Διαθέτω 67 κιθάρες, αλλά έχω αδυναμία στις Gretsch»

4' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν ένα μουσικό όργανο συμβολίζει και συμπυκνώνει την ουσία του ροκ αυτό είναι η κιθάρα. «Διαθέτω 67 κιθάρες», λέει ο κιθαρίστας Ρίτσαρντ Χόλεϊ στην ολιγόλεπτη τηλεφωνική μας συνομιλία. «Εχω μερικές αγαπημένες που χρησιμοποιώ συχνά, αλλά έχω αδυναμία στις Gretsch. Ο ήχος τους είναι καταπληκτικός». Οι αμερικανικές ηλεκτρικές κιθάρες Gretsch έχουν συνδεθεί κυρίως με τη ροκ εν ρολ, την κάντρι και τη ροκαμπίλι σκηνή των ’60s. Ο Εντι Κόχραν, ο Ελβις και ο Τζορτζ Χάρισον έπαιζαν με τέτοιες. Ο κιθαρίστας των Animals, Χίλτον Βαλεντάιν, χρησιμοποίησε κιθάρα Gretsch για την εκτέλεση του κλασικού «House of the Rising Sun», ενώ o Lou Reed την κρατάει σε όλο του τον μουσικό βίο. Και ο συνεντευξιαζόμενός μας φωτογραφίζεται με μία στο εξώφυλλο του άλμπουμ του Lady’s Βridge.

Ποιος είναι ο Ρίτσαρντ Χόλεϊ; Ενας ταλαντούχος τραγουδοποιός, βαθύφωνος, που γεννήθηκε το 1967 στο Σέφιλντ της Αγγλίας. Ο πατέρας, ο θείος και ο παππούς του υπήρξαν όλοι μουσικοί. Εκείνοι του έμαθαν πώς να παίζει την κιθάρα. Εκείνοι του καλλιέργησαν το πάθος για το ροκαμπίλι και την κάντρι, και όχι μόνο: «Κοντά τους έμαθα να αγαπώ τη μουσική. Κάθε είδους. Μου έδωσαν γερά θεμέλια. Ποτέ δεν χρησιμοποίησα τη μουσική ως όχημα για να κάνω καριέρα. Θυμάμαι, παιδί, πόσο απολάμβανα να λέμε τραγούδια με την οικογένειά μου. Σίγουρα ήταν καλύτερα από το να βλέπεις τηλεόραση». Σε ηλικία 14 ετών βγήκε σε περιοδεία με την μπάντα του θείου του, παίζοντας σε διάφορα μπαρ της Γερμανίας. Το πρώτο του συγκρότημα λεγόταν Treebound Story και υπήρξε μέλος των Longpigs, ενός μπριτ-ποπ συνόλου των ’90s. Αργότερα έπαιζε κιθάρα στους Ρulp.

«Ημουν ευτυχής που έπαιζα σε συγκροτήματα. Μου άρεσε να βρίσκομαι στη σκιά, και όχι στο επίκεντρο. Δεν το αποφάσιζα να γίνω σόλο καλλιτέχνης ίσως… γιατί ήμουν λίγο τεμπέλης. Δεν πίεζα τον εαυτό μου. Επίσης, έχω βαθιά φωνή και εκείνη την εποχή ήταν στη μόδα οι indie τσιρίδες», θυμάται. Και συνεχίζει: «Ο πατέρας μου ήταν εκείνος που τελικά με έπεισε να κάνω την αρχή. Μου είπε ότι περνάει ο χρόνος και πριν το καταλάβω θα είμαι 60 ετών και θα έχω μετανιώσει που δεν το τόλμησα».

Εξι άλμπουμ

Σήμερα ο Ρίτσαρντ Χόλεϊ -που το στυλ του θυμίζει κάτι μεταξύ Johnny Cash και Roy Orbison- έχει έξι αξιόλογα άλμπουμ στο ενεργητικό του. Το ένα από αυτά, το Coles Corner, έφτασε να είναι υποψήφιο για το Mercury Prize το 2006. Ομως, τελικά το κέρδισαν οι συμπατριώτες του Arctic Monkeys, οι οποίοι όταν ανέβηκαν στη σκηνή για να παραλάβουν το βραβείο αναφώνησαν: «Καλέστε την άμεση δράση γιατί λήστεψαν τον Ρίτσαρντ Χόλεϊ!». Από εκεί και πέρα η πορεία του ήταν ανοδική. Οι προτάσεις για συνεργασίες αυξήθηκαν: Arctic Monkeys, Elbow, Natalie Imbruglia, Shirley Bassey, Robbie Williams, Lisa Marie Presley, Nancy Sinantra… Το επόμενο άλμπουμ του, το Lady’s Bridge, σημείωσε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, παρότι ηχογραφήθηκε υπό δύσκολες συνθήκες: ο πατέρας του εκείνη την περίοδο ήταν ετοιμοθάνατος στο νοσοκομείο. «Ηθελα να διακόψω την ηχογράφηση. Ο πατέρας μου που πέθαινε μού το ξέκοψε: «Ούτε να το σκέφτεσαι». Ηθελε να το ολοκληρώσω». Το Truelove’s Gutter, το τελευταίο του άλμπουμ, ίσως είναι η πιο σκοτεινή δουλειά του, δεν παύει όμως να περιέχει πανέμορφα τραγούδια. Και αν κάτι γράφει καλά ο Ρίτσαρντ Χόλεϊ, αυτό είναι αναμφισβήτητα οι σκοτεινές συναισθηματικές μπαλάντες. Βγάζει σαν μάγος το ένα ερωτικό τραγούδι μετά το άλλο από το μακρόστενο μαύρο καπέλο που είναι η ψυχή του.

Πηγή έμπνευσής του το Σέφιλντ

Ο μεγάλος του έρωτας, η πηγή έμπνευσής του, ωστόσο, είναι η γενέτειρά του, το Σέφιλντ. Αν ανατρέξουμε στη δισκογραφία του, οι τίτλοι των άλμπουμ του είναι τοποθεσίες ή περιέχουν αναφορές στην πόλη όπου μεγάλωσε. Το «Late Night Final» (2001), το δεύτερό του άλμπουμ, βαφτίστηκε έτσι από το διαλάλημα των πλανόδιων εφημεριδοπώληδων που πουλούσαν την τοπική εφημερίδα Sheffield Star. Το Lowedges (2003) είναι μια περιοχή του Σέφιλντ, το Coles Corner (2005) ήταν κάποτε ένα γνωστό σημείο συνάντησης των ερωτευμένων, ενώ το Lady’s Bridge (2007) είναι μια από τις παλιότερες γέφυρες της πόλης. Το Truelove’s Gutter -που κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 2009 από τη δισκογραφική Mute- φέρει την ονομασία ενός παλιού δρόμου.

Ο Αγγλος τραγουδοποιός δηλώνει περήφανος για την πόλη και την καταγωγή του. Προέρχεται από την εργατική τάξη και όλοι οι συγγενείς του ήταν εργάτες σε χαλυβουργεία. Το Σέφιλντ, μια βιομηχανική πόλη που στηρίζει την οικονομία της στη χαλυβουργική, δεν γλίτωσε από τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις της Μάργκαρετ Θάτσερ. Συνδικάτα αποδυναμώθηκαν· οικογένειες διαλύθηκαν. «Το Σέφιλντ υπήρξε η πρωτεύουσα του σοσιαλισμού της Βρετανίας. Εξω από το δημαρχείο κυμάτιζε μια κόκκινη σημαία δυστυχώς όχι πια».

– Πρόσφατα έκλεισαν 30 χρόνια από τότε που ανέλαβε την εξουσία η Σιδηρά Κυρία. Κοιτώντας πίσω, πώς κρίνετε την πολιτική της;

– Ενα λάθος. Η γυναίκα ήταν διαβολική. Μας κατέστρεψε. Από έθνος ανθρώπων μάς μετέτρεψε σε έθνος καταναλωτών.

– Είσαι παντρεμένος με τρία παιδιά. Πώς κατάφερες να ισορροπήσεις το λαϊφστάιλ του ροκ εν ρολ με την οικογενειακή ζωή;

– Εχω πολύ δυνατή γυναίκα.

– Τα παιδιά σου μεγαλώνουν κι αυτά για να γίνουν μουσικοί;

– Αυτό που θέλω πρωτίστως για εκείνα, είναι να είναι ευτυχισμένα.

Ο Ρίτσαρντ Χόλεϊ εμφανίζεται στις 19/2 στη Θεσσαλονίκη, στο Ράδιο Σίτυ (Παρασκευοπούλου 9) και την επόμενη μέρα στην Αθήνα, στο Fuzz (Π. Ιωακείμ 1, Ταύρος). Ωρα έναρξης: 9 μ. μ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή