Η περιπέτεια της αλεπούς στο παζάρι

Η περιπέτεια της αλεπούς στο παζάρι

4' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην πιο επιτυχημένη ταινία του, στην «Οικογένεια Τενενμπάουμ», ο Γουές Αντερσον αντιστρέφει τα δεδομένα της βιβλικής παραβολής του Ασώτου, καθώς ένας πατέρας επιστρέφει ύστερα από χρόνια ασωτίας στο σπίτι του, ελπίζοντας πως θα ξανακερδίσει τη θέση που είχε στο οικογενειακό τραπέζι. Στον σημερινό «Απίθανο κύριο Φοξ» φέρνει ένα παραμύθι του Ρόαλντ Νταλ στα μέτρα ενός σουρεαλιστικού οικογενειακού δράματος, καθώς μια αρσενική αλεπού παρασύρει σε μια επικίνδυνη περιπέτεια την οικογένειά της. Η φιλαρέσκεια, η ματαιοδοξία και η ανευθυνότητα είναι κακοί σύμβουλοι για τον κύριο Φοξ του ομότιτλου παραμυθιού, που παραλλάχτηκε αρκετά.

Στην «Οικογένεια Τενενμπάουμ» η ματιά του Αντερσον πέφτει στην οικογένεια, λοξά και σαν λόγχη, ενώ το δράμα που εκτυλίσσεται έχει μια παράξενη σχεδόν ανεπαίσθητη θλίψη όντας συμπιεσμένο ανάμεσα στο κωμικό και το σοβαρό. Η ίδια λόγχη διαπερνά και τον «Απίθανο κύριο Φοξ», ένα ανιμέισιον με κούκλες που δεν είναι όμως παιδική ταινία.

Ο Αντερσον εμφυτεύει τις καλλιτεχνικές εμμονές του, το στυλ και το ύφος που τον χαρακτηρίζουν, στο παιδικό παραμύθι του Νταλ ανακαλύπτοντας την ομορφιά και την αλήθεια μακριά από την εκλεπτυσμένη όψη της ζωής, στο ιδιόρρυθμο και στο μη κανονικό. Το παράξενο παραμύθι του φέρνει το παιδί μπροστά σε επιθυμίες, φοβίες και τραύματα του ενήλικου κόσμου.

Η άγρια φύση

Ο κύριος Φοξ δεν είναι ένας κοινός κλεφτοκοτάς, αλλά ένας κοσμοπολίτης που ζει επικίνδυνα λόγω της άγριας φύσης του. Στον σύντομο πρόλογο της ταινίας αποδεικνύεται και επιπόλαιος. Εξω από ένα κοτέτσι πέφτει σε παγίδα, παρ’ ολίγον θανάσιμη, μαζί με την όμορφη σύζυγό του, που του αποκαλύπτει ότι είναι έγκυος. Οι αλεπούδες κοιτάζουν ψηλά και ορέγονται πράγματα που δεν φτάνουν, έχουν όμως και μια σωτήρια αίσθηση επαφής με τη γη γιατί ξέρουν να σκάβουν. Υστερα από δύο χρόνια για εμάς (12 για τις αλεπούδες) ξαναβλέπουμε τους Φοξ μαζί με το 12χρονο αλεπουδάκι τους.

Ο σύζυγος έχει κρατήσει μια υπόσχεση που έδωσε στη σύζυγό του όταν παγιδεύτηκαν έξω από το κοτέτσι. Αποσύρθηκε από την επικίνδυνη δουλειά του κλεφτοκοτά και έγινε ένας επιτυχημένος αρθρογράφος σε μια εφημερίδα που διαβάζεται από τα άγρια ζώα της περιοχής. Η καθημερινότητα στο λαγούμι τους κυλάει ήσυχα με απόλυτη τάξη και ευπρέπεια με εξαίρεση μόνον την ώρα του φαγητού, όταν ο κύριος Φοξ δεν μπορεί να κρύψει το ζώο που έχει μέσα του. Ολα πάνε καλά, όμως ο ματαιόδοξος κύριος Φοξ δεν βολεύεται. Κοιτάζει μονίμως ψηλά και αποφασίζει να μετακομίσει με την οικογένειά του σε ένα «προάστιο» υψηλού πρεστίζ αλλά και κινδύνου: σε ένα δέντρο – μεζονέτα στην κορυφή ενός λόφου, με θέα τις φάρμες των άξεστων αγροτών Μπόγκις, Μπανς και Μπιν, που μισούν τις αλεπούδες.

Η έκθεση του κυρίου Φοξ σε μια ψευδαίσθηση σαν και αυτή του αμερικανικού ονείρου δεν διαρκεί πολύ. Αισθάνεται πως βαραίνει κι αρχίζει να αναρωτιέται ποιος είναι στα αληθινά. Νοσταλγεί τον κίνδυνο και τις επιδρομές στο κοτέτσι. Ντυμένος στην τρίχα, σαν τζέντλεμαν, θα ζήσει μια περιπέτεια, παρόμοια με αυτές που ζούσαν οι δραπέτες σκλάβοι στον αμερικανικό Νότο, για ν’ ανακαλύψει την ταυτότητά του (το λατινικό όνομα της αλεπούς) και να αποδεχτεί την άγρια φύση του.

Στην «Οικογένεια Τενενμπάουμ» ο επιπόλαιος πατέρας επιστρέφει σε μια δυσλειτουργική οικογένεια εκλιπαρώντας συγχώρεση από την Πηνελόπη του. Στον «Απίθανο κύριο Φοξ», η παμπόνηρη αλεπού γυρίζει στον υπόγειο κόσμο της με κομμένη την ουρά, αλλά συμφιλιωμένη με τον εαυτό της.

Ενας λεπτός σαρκασμός και μια νοσταλγία, διάχυτη στα χρώματα και στην επίπεδη αίσθηση του κινηματογραφικού κάδρου, δίνουν χαρακτηριστικό τόνο στην ταινία. Το βάθος πεδίου εξαφανίζεται για να δημιουργηθεί στον θεατή μια εντύπωση σαν και αυτή που έχει όταν παρακολουθεί μια προβολή σλάιντ, όπως εύστοχα σημειώνει ένας Αμερικανός κριτικός.

Σε αυτό το «μονοδιάστατο» περιβάλλον, που μοιάζει με τοπιογραφία από μινιμαλιστή ζωγράφο, ο Αντερσον κινεί τις κούκλες του με την τεχνική του στοπ μόσιον. Σε κάθε κλικ της κινηματογραφικής μηχανής, ο «Απίθανος κύριος Φοξ» γίνεται μια ζεστή παραφωνία μέσα στην 3D υστερία που έχει καταλάβει το Χόλιγουντ των ημερών μας.

Δείτε

Ο απίθανος κύριος Φοξ (Fantastic Mr. Fox, 2009)

O Γουές Αντερσον μεταφέρει στην οθόνη το ομότιτλο παραμύθι του Ρόαλντ Νταλ κρατώντας αποστάσεις από το 3D, που τείνει να γίνει φετίχ των στούντιο. Ο Τζορτζ Κλούνεϊ δάνεισε τη φωνή του στον κλεφτοκοτά κύριο Φοξ και η Μέριλ Στριπ τη δική της φωνή στη φιλότεχνη κυρία Φοξ, που ζωγραφίζει τοπία. «Πού αλλού θα μπορούσα να είμαι η σύζυγος του Τζορτζ;», λέει με χιούμορ η διάσημη ηθοποιός. (Στις αίθουσες την 1/4. Βλέπε και στη στήλη «Σινεμαχίες» του περιοδικού «Κ»)

Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (Alice in Wonderland, 2010)

Η φαντασία του πληθωρικού Τιμ Μπάρτον σε μια παγίδα τριών διαστάσεων. Ο Μπάρτον προσέγγισε με προθέσεις ανανέωσης και με ονειρική διάθεση το παραμύθι μπεστ σέλερ του Λούις Κάρολ, όμως παγιδεύτηκε στον εύκολο εντυπωσιασμό της εικονικής πραγματικότητας του 3D, που είναι πιο φιλική με τις ταινίες δράσης. Η δική του Αλίκη δεν είναι πια παιδί, αλλά μια κοπέλα στο τέλος της εφηβείας. Οι γονείς της θέλουν να την παντρέψουν με έναν αριστοκράτη, όμως λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Την ώρα της γαμήλιας τελετής, η Αλίκη παρατάει σύξυλο τον γαμπρό και χάνεται σε έναν παράλληλο παραμυθένιο κόσμο, για δεύτερη φορά στη ζωή της. Εάν δούμε την ιστορία της από μιαν άλλη οπτική γωνία, βυθίζεται στο υποσυνείδητό της για να χειραφετηθεί και να βρει τη δύναμη να αντιδράσει. (Προβάλλεται στις αίθουσες)

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή