ΘΕΜΑ Κι όμως, είναι όπως στο σινεμά. Ισως κατά τι πιο παχύς, χωρίς ωστόσο να χάνει τη γοητεία του. Ο Τζον Μάλκοβιτς μιλάει σιγανά, σχεδόν ψιθυρίζει, το μέταλλο της φωνής του έχει μια μάλλον φυσική βραχνάδα, δείχνει μαζεμένος κι εκεί που θα έλεγες ότι το παίζει μπλαζέ ή και σνομπ, επιδεικνύει ένα γλυκό χαμόγελο και μια επίσης φυσική ευγένεια.
Χθες το μεσημέρι, στον ένατο όροφο του ξενοδοχείου Intercontinental, o διάσημος Αμερικανός ηθοποιός πολιορκήθηκε από ερωτήσεις δημοσιογράφων (δεν θέλησε να κάνει κάποια εισαγωγική ομιλία), με αφορμή την παράσταση «Η κολασμένη κωμωδία. Οι εξομολογήσεις ενός κατά συρροήν δολοφόνου». Το έργο ανέβηκε χθες στο «Θέατρον», Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» (Πειραιώς 254), ενώ για σήμερα έχουν προγραμματιστεί άλλες δύο παραστάσεις, στις 18.30 και στις 21.30.
Η παράσταση αποτελεί κράμα θεάτρου και όπερας μπαρόκ (συμμετέχουν δύο υψίφωνοι και μπαρόκ ορχήστρα, η Wiener Akademie), υπό την μπαγκέτα του Martin Haselbock. Η σκηνοθεσία είναι του Michael Sturminger και το έργο είναι βασισμένο σε μια ιδέα των Birgit Hutter και Martin Haselbock, εμπνευσμένη από τη ζωή του Jack Unterweger, συγγραφέα και δημοσιογράφου, ο οποίος αυτοκτόνησε αφού κατηγορήθηκε για τις δολοφονίες έντεκα γυναικών.
Για τον Τζον Μάλκοβιτς το θέατρο ισοδυναμεί με «τρένο της μεγάλης φυγής», ενώ το σινεμά με «έναν ογκόλιθο που κάποιος τον σπρώχνει στην κορυφή ενός λόφου. Ακόμα το θέατρο είναι όπως το… σερφ. Πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος με τη σανίδα σου, να πετύχεις το καλό κύμα και να το καβαλήσεις. Από ‘κει και πέρα, είναι και θέμα υλικού και αλληλεπίδρασης με το κοινό. Πάντως, μου αρέσει και το σινεμά και το θέατρο, απλώς το ένα δεν έχει σχέση με το άλλο».