Η φετινή θεατρική σεζόν είχε άρωμα γυναίκας, καθώς οι θεατρίνες μας έπλασαν ρόλους που συζητήθηκαν τόσο στα θεατρικά πηγαδάκια όσο και στα μίντια. Εμπειρες ηθοποιοί, όπως η Ελένη Κοκκίδου, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, η Φιλαρέτη Κομνηνού, η Θέμις Μπαζάκα και η Ανέζα Παπαδοπούλου, η Ράνια Οικονομίδου, η Ντίνα Κώνστα, κέρδισαν τις εντυπώσεις και το χειροκρότημα, μαζί με νεότερες και ανερχόμενες ερμηνεύτριες, όπως η Μαρία Ναυπλιώτου, η Μαρία Σκουλά, η Δήμητρα Σύρου.
Σε αυτές τις επιτυχίες, ας προσθέσουμε τις περσινές επιτυχίες της Αννας Κοκκίνου στο «Λα Πουπέ» και της Ρένης Πιττακή στο «Εξι μαθήματα χορού σε έξι εβδομάδες», που έκαναν σκηνική ρελάνς και φέτος.
Ελένη Κοκκίδου
Η καλλιτεχνική -και εμπορική- επιτυχία της σεζόν. Δεν υπήρξε θεατρόφιλος, θεατρικό blog ή πολιτιστικό έντυπο που να μην κατέγραψε τον ερμηνευτικό θρίαμβο της Ελένης Κοκκίδου στη «Γυναίκα της Πάτρας» του Γ. Χρονά. Ως πόρνη Πανωραία πυρπόλησε με τη σκηνική της εντιμότητα και δύναμη τη σκηνή του «Από Μηχανής Θεάτρου», σαρώνοντας κάθε ερμηνευτικό κλισέ και καθωσπρεπισμό. Αυτή η σπουδαία ηθοποιός ακούμπησε με τρυφερότητα, σεβασμό, αλλά και θάρρος, στην πληθωρική λαϊκότητα της Πανωραίας και έγινε μία tour de force, που συμπαρέσυρε στο ερμηνευτικό της ξέσπασμα τους γνωστούς αμήχανους σκηνοθετισμούς της Λένας Κιτσοπούλου.
– Επόμενος ρόλος: Σεζόν ’10 – ’11: Επανάληψη «Η γυναίκα της Πάτρας» στο «Από Μηχανής Θέατρο».
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Ολική επαναφορά. Ως Τσούνγκα, στην ομώνυμη παράσταση της Ελένης Σκότη στο θέατρο «Επί Κολωνώ», κέρδισε τις εντυπώσεις με την ερμηνευτική της λιτότητα και την ουσιαστική σκηνική της μεταμόρφωση σε μια άχαρη και άνυδρη γυναίκα κόντρα στην εικόνα των «ατσαλάκωτων σταρ». Η ίδια, πάντως, παραδέχεται πως «δεν δίστασα ούτε στιγμή. Σε μια εποχή που η λατρεία της αψεγάδιαστης εικόνας έχει γίνει μονομανία για το lifestyle και τα ΜΜΕ, ήταν λυτρωτική για μένα αυτή η μετάλλαξη, η αποποίηση κάθε στοιχείου που θα κολάκευε τον ναρκισσισμό μου». Επίσης, συζητήθηκε θετικά η τόλμη και ο αντικομφορμισμός της μετά την περσινή της, επίσης επιτυχημένη, σεζόν στο Εθνικό Θέατρο να επενδύσει επαγγελματικά σε μια μικρή, πειραματική ομάδα και όχι σε ένα προστατευμένο κρατικό θεατρικό οργανισμό. «Εχοντας ξεκινήσει από πειραματικές ομάδες, επιστρέφοντας σε αυτές είμαι πιστή στον νεανικό μου εαυτό, που πάντα αποζητάει το καινούργιο και την έλλειψη συντηρητισμού».
– Επόμενος ρόλος: Ιοκάστη στον «Οιδίποδα» του Σοφοκλή, Επίδαυρος: 9 – 10/7. Σεζόν ’10 – ’11: Επανάληψη «Λα Τσούνγκα» στο «Επί Κολωνώ».
Νένα Μεντή – Φιλαρέτη Κομνηνού
Δύο γυναίκες πίσω από το blockbuster του Εθνικού Θεάτρου, «Το τρίτο στεφάνι», που γέμιζαν κάθε βράδυ την 585 θέσεων Σκηνή Κοτοπούλη, σε μια πολύ δύσκολη για το θέατρο χρονιά. Η μεν Νένα Μεντή (Εκάβη) έγινε η σκηνική προσωποποίηση της εικόνας που είχε ο ίδιος ο Κ. Ταχτσής γι’ αυτόν τον ρόλο, «ο άγγελος και ο διάβολος συγχρόνως», μια γυναίκα που την συμπονάς και ταυτόχρονα την απεχθάνεσαι, ένα πρόσωπο τρυφερό και συνάμα σκληρό, που λατρεύει τα παιδιά της αλλά τελικά τα καταστρέφει. Η δε Φιλαρέτη Κομνηνού, αυτή η δαιμόνια ηθοποιός που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται στην καλύτερη ερμηνευτική της περίοδο, ανέλαβε ένα μήνα πριν από την πρεμιέρα τον άλλο κεντρικό ρόλο της Νίνας και κατάφερε όχι μόνο να μπορέσει να αποστηθίσει ένα τόσο μεγάλο ρόλο σε χρόνο μηδέν, αλλά και να τον κάνει εντελώς δικό της.
– Επόμενος ρόλος για Ν. Μεντή: Σεζόν ’10 – ’11: Επανάληψη «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» σκηνοθεσία Π. Ζούλια.
– Επόμενος ρόλος για Φ. Κομνηνού: Σεζόν ’10 – ’11: «Ο χρυσός δράκος» σε σκηνοθεσία Κ. Ευαγγελάτου στο Εθνικό Θέατρο.
Μαρία Ναυπλιώτου
Καθηλωτικά όμορφη, με ερμηνευτική κομψότητα. Η σκηνική ποιότητα της Μαρίας Ναυπλιώτου αγκαλιάζει την ιψενική Ελίντα σαν sur mesure κοστούμι. Είναι η γοητευτική, απόμακρη, αινιγματική, άπιαστη Ελίντα στην «Κυρία από τη θάλασσα», όπου η γυναίκα ταυτίζεται, συμβολικά, με την απεραντοσύνη και την ανοιχτότητα της θάλασσας. «Αυτό που επιθυμεί περισσότερο η Ελίντα είναι η ελευθερία. Στο τέλος, όμως, την θυσιάζει στην «ασφάλεια» ενός γάμου με απρόβλεπτη εξέλιξη. Ο σκηνοθέτης Εϊρικ Στούμπε μας είχε πει χαρακτηριστικά: «Οταν επιλέγεις κάτι, κάτι άλλο αναπόφευκτα πεθαίνει». Οι επιλογές μας δείχνουν ποιος είναι ο χαρακτήρας μας, ο πυρήνας μας. Ο, τι και να λέμε, όσο κι αν ξεγελάμε τους άλλους ή εμάς τους ίδιους, η στιγμή της επιλογής κάνει τα πάντα διαυγή».
– Επόμενος ρόλος: Αρχές Ιουλίου: «Κάρμεν» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, σε ένα χώρο στο Μεταξουργείο.
Θέμις Μπαζάκα – Ανέζα Παπαδοπούλου – Μαρία Πανουργιά
Και οι τρεις τους είναι υπέροχες. Η Μπρέντα της Θέμιδος Μπαζάκα σαχλαμαρίζει αδιαλείπτως για να διασκεδάσει τον εσωτερικό της τρόμο απέναντι σε έναν αφιλόξενο κοινωνικό ιστό έξω από το ερμητικά κλειστό σπίτι τους και αυτή η σύγκρουση συμπεριφοράς και συναισθήματος εγγράφεται με όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις της στη διάφανη έκφρασή της. Η σχεδόν βουλιμική Κλάρα της Ανέζας Παπαδοπούλου δεν μιλάει πολύ. Ομως, οι λεπτομέρειες στην παραμικρή της κίνηση και το πυρακτωμένο βλέμμα της είναι πιο εύγλωττα απ’ όλο τον τόμο της «Ψυχοπαθολογίας της καθημερινής ζωής» του Φρόιντ.
Η μικρότερη αδερφή, αποδέκτρια των φόβων και των φοβιών των δύο μεγαλύτερων αδερφών της, η Αντα της Μαρίας Πανουργιά σωματοποιεί με θαυμαστή ισορροπία την αταβιστική βία του περιβάλλοντός της και τους απέλπιδες πόθους ενός νέου ανθρώπου, ουσιαστικά στερημένου από το θαύμα της ζωής.
Ντίνα Κώνστα
Η επιστροφή. Υστερα από δέκα χρόνια σκηνικής απουσίας, αυτή η ιδιαίτερη ηθοποιός, στη μανιέρα της οποίας φωτίζεται κάθε ρόλος, δραματικός ή κωμικός, με τον οποίο καταπιάνεται, επέστρεψε στα θεατρικά πράγματα της πόλης με το έργο του Γιώργου Διαλεγμένου «Μάνα Μητέρα Μαμά». Κι έκλεψε την παράσταση. Αποδεικνύοντας ότι όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί, στην ημεδαπή και την αλλοδαπή, έχουν τη μανιέρα τους ως σήμα κατατεθέν του ερμηνευτικού τους αποτυπώματος. Η Ντίνα Κώνστα δεν υποδύεται τη στρυφνή, παρεμβατική μάνα-πεθερά της οποίας η ελάχιστη ζωή που της απομένει δόθηκε αντιπαροχή. Είναι. Είναι η μάνα-Ελλάδα, τα όνειρα και οι ελπίδες της οποίας έχουν δοθεί αντιπαροχή για ένα αβέβαιο αύριο.
– Επόμενος ρόλος: Σεζόν ’10 – ’11: Επανάληψη «Μάνα Μητέρα Μαμά» στο θέατρο «Βεάκη».
Δήμητρα Σύρου
Η νεότερη και πιο ελπιδοφόρα της ομάδας. Στην παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου «Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι», στον ρόλο της 23χρονης Αμερικανοεβραίας Ρ. Κόρι, την οποία σκότωσε το 2003 ένα ισραηλινό τανκ όταν αυτή στάθηκε μπροστά του για να το εμποδίσει να κατεδαφίσει ένα σπίτι Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, η νεαρή ηθοποιός φωτίζει με τη φρέσκια ερμηνεία της την ανθρωπιά μέσα μας, τη σχεδόν θεϊκή διάσταση του ανθρώπου να προασπίζεται με τη ζωή του το δικαίωμα όλων σε ένα καλύτερο αύριο. Χωρίς ίχνος ανασφαλών θεατρινισμών, η Δήμητρα Σύρου στέκεται θαρρετά και συνάμα σεμνά μπροστά στο αθηναϊκό κοινό με το ταλέντο της ειλικρίνειας της νιότης της. Καλή συνέχεια.
– Επόμενος ρόλος: Σεζόν ’10 – ’11: Επανάληψη «Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Λυδία Φωτοπούλου – Αννα Καλαϊτζίδου
Η ευχάριστη ανατροπή της σεζόν και η αθωότητα των ’60ς προσωποποιημένη. Τη μεν Λυδία Φωτοπούλου την είχαμε συνηθίσει σε «σοβαρούς», δραματικούς ρόλους, αλλά φέτος την βρήκαμε στο έργο του Τζο Ορτον «Τι είδε ο μπάτλερ», λεοπαρδαλοφορούσα, νυμφομανή σύζυγο διακεκριμένου ψυχιάτρου. Με αξιοζήλευτο ρυθμό και πλασάρισμα της ατάκας (η πεμπτουσία της καλής φάρσας), η έμπειρη ηθοποιός χρωστάει στον σκηνοθέτη της Θωμά Μοσχόπουλο την καλύτερη ερμηνευτικά στιγμή της τα τελευταία χρόνια, επανεφευρίσκοντας καλλιτεχνικά τον εαυτό της. Η δε Αννα Καλαϊτζίδου κατακτά χρόνο με τον χρόνο την τέχνη της και τη θέση που της ανήκει στο ελληνικό θέατρο. Στο έργο του Ορτον, εκθαμβωτικά αθώα και αφελώς όμορφη ως σέξι, ξανθιά γραμματέας, δεν χάνει στιγμή το μέτρο της, σε ένα ρόλο που εύκολα μπορούσε να γίνει καρικατούρα.
– Επόμενος ρόλος για Λ. Φωτοπούλου: Σεζόν ’10 – ’11: Επανάληψη «Τι είδε ο μπάτλερ» στο Θέατρο «Δημήτρης Χορν».
– Επόμενος ρόλος για Α. Καλαϊτζίδου: «Ορέστης» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά, Επίδαυρος: 30 – 31/7. Σεζόν ’10 – ’11: επανάληψη «Τι είδε ο μπάτλερ» στο «Δημήτρης Χορν».
Μαρία Σκουλά
Χαμηλών τόνων πρωταγωνίστρια με ερμηνευτική δύναμη ρυθμισμένη σαν ωρολογιακή βόμβα. Η Ελένα της στον τσεχοφικό «Θείο Βάνια» ασφυκτιά μέσα στις επιλογές της, αλλά η Μαρία Σκουλά, με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών της μέσων, δεν αφήνει να διαφανούν παρά… ίνες έντασης της εγκλωβισμένης της ηρωίδας: «Αυτό που μου ζήτησε εξαρχής ο Γιάννης Χουβαρδάς ήταν να πλάσουμε μια γυναίκα χωρίς εξάρσεις, με αργή κίνηση, που να μη φαίνεται τι σκέφτεται, δηλαδή κόντρα στις δικές μου έντονες αντιδράσεις και ομιλία. Και πρώτη φορά μου συνέβαινε να προχωρούν οι πρόβες και να μη νιώθω τίποτα. Μετά κατάλαβα ότι έτσι ήταν η Ελένα. Εχει απίστευτο αυτοέλεγχο για να μη βγαίνει τίποτα, κανένα συναίσθημα, καμία σκέψη προς τα έξω».
– Επόμενος ρόλος: Σεζόν ’10 – ’11: «Το γλυκό πουλί της νιότης» του Τ. Ουίλιαμς στο Εθνικό Θέατρο.
Ράνια Οικονομίδου
Σταθερή καλλιτεχνική αξία. Η θεατρική πιάτσα μιλούσε για κόντρα διανομή, αλλά η Ράνια Οικονομίδου, στον ρόλο της Μάρθας στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» του Ε. Αλμπι, επιδόθηκε με χαρακτηριστική άνεση στα σαδομαζοχιστικά λεκτικά παίγνια με τον Τζορτζ του Δημήτρη Καταλειφού, ρίχνοντας αδιάλειπτα ψέματα, χολή, πικρία, απόγνωση και φόβο στο καζάνι της σχέσης της, χορεύοντας τελετουργικά γύρω από αυτό μέχρι τελικής, κυριολεκτικά, πτώσεως. Επίσης, δεν φοβήθηκε τις καμικάζι στιγμές του Αλμπι όπου το χαμόγελο παγώνει στα χείλη και δεν δίστασε να βυθιστεί στο τελετουργικό καθαρτήριο του «Εξορκισμού», του τρίτου και τελευταίου μέρους του έργου-προάγγελου του αδιεξόδου του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού.
– Επόμενος ρόλος: Σεζόν ’10 – ’11: Επανάληψη «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» στο Απλό Θέατρο.
Βάσω Καβαλιεράτου
Καταλυτική σκηνική παρουσία, στέρεα τεχνική, παρά το νεαρόν της ηλικίας της. Και παρ’ όλο που δεν κρατούσε μεγάλο ρόλο στον τσεχοφικό «Γλάρο» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ξανθόπουλου (έπαιζε τη Μάσα), πρωταγωνιστούσε στην προσοχή του θεατή σε μια παράσταση όπου όλοι οι ηθοποιοί βρίσκονταν διαρκώς πάνω στη σκηνή. Αυτό που επίσης έκανε αίσθηση ως προς το συνολικό καλλιτεχνικό αποτύπωμα της παράστασης, αλλά και τη μεμονωμένη επίδοση της Βάσως Καβαλιεράτου, ήταν η λιτότητα των εκφραστικών της μέσων μέσα από την οποία ακούστηκε ξεκάθαρα το κείμενο του Τσέχοφ: «Κατά τη διάρκεια των προβών, ο σκηνοθέτης μας είχε ζητήσει όλοι να παίξουμε όλους τους ρόλους του έργου. Στη συνέχεια, ζήτησε το κείμενο να ακούγεται χωρίς καμία θεατρικότητα, χωρίς έντονες τονικότητες στον λόγο. Στην πορεία καταλάβαμε ότι έτσι το κείμενο «περνούσε» αμεσότερα στον θεατή».
– Επόμενος ρόλος: Σεζόν ’10 – ’11: Επανάληψη «Γλάρος» του Α. Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Δ. Ξανθόπουλου και μια νέα παραγωγή από τους AbOvo.