«Το Διονυσιακό Θέατρο δεν επιδέχεται αναστήλωση και ούτε τη χρειάζεται. Η μορφή στην οποία μας σώθηκε δεν μπορεί να βελτιωθεί γιατί όσα μεμονωμένα μέλη του υπάρχουν σκορπισμένα δεν είναι γνωστό σε ποιο σημείο του θεάτρου ανήκουν για να τοποθετηθούν στη θέση τους…»
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Βασ. Πετράκος εκφράζει την αντίθεσή του για την αναστήλωση του θεάτρου. Οσο για τη χορηγία των 6 εκατ. ευρώ που διαθέτει η Νομαρχία Αθηνών για την αναστήλωση του μνημείου, θεωρεί πως είναι «υπέρογκο ποσό».
Μπορεί, ωστόσο, «να θεραπεύσει» μια μεγάλη έλλειψη της Υπηρεσίας· το Μουσείο των Αθηνών». Αυτή είναι η πρόταση του κ. Πετράκου ο οποίος υποστηρίζει πως τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να βοηθήσουν ώστε να έλθουν στο φως όσα αρχαία επί μισόν αιώνα αποκάλυψε η έρευνα της αρχαίας πόλης και σήμερα παραμένουν απρόσιτα στη μελέτη και τη δημοσίευση.
«Δεν μας κατηγορεί κανείς γιατί το θέατρο του Διονύσου δεν ανακατασκευάζεται· είναι κειμήλιο και το διατηρούμε όπως μας παραδόθηκε. Μας κατηγορούν όμως για τα άφαντα αρχαία που εδώ και χρόνια βρέθηκαν στην Αθήνα, για τα γλυπτά, τις επιγραφές, τα αγγεία και δεν τα βλέπει κανείς. Μας κατηγορούν διότι τα κρατούμε έξω από την επιστήμη. Αλλά τα άπειρα αυτά αρχαία θέλουν συντήρηση, κατάταξη, καταγραφή και μελέτη. Θέλουν τόπο κατάλληλο για να φυλαχθούν που δεν υπάρχει. Ας σκεφτούμε λοιπόν: τι μας χρειάζεται; Ενα ανακατασκευασμένο θέατρο ή το μουσείο των Αθηνών;».
Η θέση του -που συνεχίζει την επιστημονική διαμάχη-, είναι πως στην περίπτωση του Διονυσιακού Θεάτρου έχουμε ένα μνημείο ιστορικό το οποίο μπορούμε να το βλέπουμε και να το μελετούμε. «Οταν όμως θελήσουμε να το αποκαταστήσουμε στον χώρο, δηλαδή να το κάνουμε πάλι άρτιο, το κοίλο τουλάχιστον, όπως ήταν στην αρχαιότητα, τότε θα κατασκευάσουμε ένα δικό μας θέατρο, του 21ου αιώνα και όχι το αρχαίο, το οποίο γνωρίζουμε μόνο στην έκταση που μας έχει διασωθεί».
Ανακατασκευασμένο θεωρεί πως θα είναι «μια ακόμη προσθήκη στις σκηνογραφίες της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου».