Λονδινο
Θεατρο
Royal Court Theatre
www.royalcourttheatre.com
«Sucker Punch». Το καινούργιο έργο του Ρόι Ουίλιαμς είναι χρονολογικά τοποθετημένο στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν οι φυλετικές εντάσεις είχαν κορυφωθεί σε ανοιχτό πόλεμο ανάμεσα στην αστυνομία και τη μαύρη κοινότητα στο Τότεναμ, στο βόρειο Λονδίνο. Κεντρικοί ήρωες είναι δύο νεαροί μαύροι πυγμάχοι, ο Λέον, που πιστεύει ότι μπορεί άνετα να αφομοιωθεί, και ο Τρόι, που θεωρεί τον φίλο του αφελή και τον αποκαλεί «πόρνη των λευκών». Ο συγγραφέας περιγράφει εύστοχα την εποχή, τις ελπίδες των μαύρων νεαρών που προσδοκούν να βγουν από το γκέτο μέσω της επίδοσής τους στο ποδόσφαιρο ή στο μποξ και που αντιμετωπίζουν τον καλυμμένο ρατσισμό της αγγλικής κοινωνίας. Πρωταγωνιστούν ο Ντάνιελ Καλούγια (Λέον) και ο Αντονι Γουέλς (Τρόι). Εως τις 24 Ιουλίου.
Μαδριτη
Εκθεση
Fundacion Mapfre
www.mapfre.com
«La subversion de las imagines (Surrealismo, fotografia y cine)». Οι σουρεαλιστές φιλοδοξούσαν να αλλάξουν τη ζωή, αλλάζοντας τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Και δεν κατέφυγαν μόνο στο όνειρο ή το υποσυνείδητο για να προκαλέσουν την αναστάτωση, την έκπληξη και τον σκανδαλισμό. Η φωτογραφική και η κινηματογραφική μηχανή, τεχνικές επινοήσεις που ακόμα φαίνονταν να ανήκουν στο πεδίο της μαγείας, έγιναν γι’ αυτούς ιδανικά εργαλεία ανατροπής των συμβατικών εικόνων. Η έκθεση παρουσιάζει πάνω από 400 έργα που δείχνουν πώς χειρίστηκαν οι σουρεαλιστές τη φωτογραφία και τον κινηματογράφο για να πραγματοποιήσουν τη δική τους επανάσταση: φωτογραφίες, κολάζ εικόνων, ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους, ντοκιμαντέρ, με τις υπογραφές μιας πλειάδας καλλιτεχνών, ανάμεσά τους ο Μπουνιουέλ, ο Μπρετόν, ο Νταλί, ο Τζιακομέτι, ο Μαγκρίτ, ο Μπρασάι, ο Καρτιέ-Μπρεσόν, ο Μαν Ρέι (εδώ η «Νεκρή Φύση», 1933). Ως τις 12 Σεπτεμβρίου.
Μαρτινι
Εκθεση
Fondation Gianadda
www.gianadda.ch
«Nicolas de Stael, 1945-1955». Το αφιέρωμα στον Νικολά ντε Σταλ (1915-1955) που φιλοξενεί το Ιδρυμα Πιερ Ζιαναντά, στο Μαρτινί της Ελβετίας, παρουσιάζει 100 περίπου έργα του ρωσικής καταγωγής Γάλλου ζωγράφου. Εστιάζει στη δεκαετία 1945-55, την πιο δημιουργική και ταυτόχρονα πιο δραματική περίοδο της καριέρας του, που διακόπηκε πρόωρα με την αυτοκτονία του στην Αντίμπ σε ηλικία 41 ετών. Σταθμοί στη ζωή του ήταν η φυγή από την Πετρούπολη με την οικογένειά του το 1919, η απώλεια και των δύο γονιών του λίγα χρόνια μετά, το ξύπνημα του ενδιαφέροντος για την τέχνη που το τροφοδότησε με ταξίδια σ’ όλη την Ευρώπη, το «πέρασμα» από τη Λεγεώνα των Ξένων στα 1938-39, οι δύο γάμοι του από τους οποίους απέκτησε τέσσερα παιδιά, η καλλιτεχνική επιτυχία στις αρχές της δεκαετίας του ’50 που όμως δεν απέτρεψε την πορεία του προς τον θάνατο. Ζωγράφος με εκρηκτική ιδιοσυγκρασία, κινήθηκε στις παρυφές της αφαίρεσης ενώ προς το τέλος στράφηκε στη νεοπαραστατικότητα, δημιουργώντας έργα με δυναμικές χρωματικές αντιθέσεις και εσωτερική ένταση (εδώ ο πίνακας «Φιγούρα στην παραλία», 1952). Η έκθεση θα διαρκέσει ώς τις 21 Νοεμβρίου.
Νεα Υορκη
Θεατρο
Lunt-Fontanne Theatre
www.luntfontannetheatre.com
«The Addams’ Family». Δημιουργία του καρτουνίστα Τσαρλς Ανταμς, η «Οικογένεια Ανταμς» έκανε λαμπρή καριέρα στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο. Στυλιζαρισμένη μαύρη κωμωδία με ανατρεπτικές αιχμές, έχει διασκεδάσει γενιές θεατών με τις περιπέτειες των μακάβριων, αλλά ξεκαρδιστικών ηρώων της. Τώρα η «Οικογένεια Ανταμς» ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ, με τη μορφή μιούζικαλ. Ο Νέιθαν Λέιν και η Μπέμπε Νιούγουερθ ερμηνεύουν το φοβερό ζεύγος, τον Γκόμεζ και τη Μορτίσια, οι οποίοι αναστατώνονται όταν η κόρη τους, η Τιούσντεϊ, τους ανακοινώνει ότι θα παντρευτεί έναν «κανονικό» νεαρό. Το έργο, σκηνοθετημένο από τον Φέλιμ Μακντέρμοτ και τον Τζούλιαν Κρόουτς, δεν είχε καλή υποδοχή από τους κριτικούς, με αποτέλεσμα να προσληφθεί ο βετεράνος σκηνοθέτης Τζέρι Ζακς για να «συμμαζέψει» την παράσταση. Παρά την κριτική αποδοκιμασία, όμως, το κοινό έχει εξασφαλίσει στο έργο μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Παρισι
Εκθεση
Μusee de la vie romantique
www.vie-romantique.paris.fr
«Chopin. La note bleue». Με αφορμή τη συμπλήρωση διακοσίων χρόνων από τη γέννησή του, η έκθεση αποτίει φόρο τιμής στον Φρεντερίκ Σοπέν (1810-1849), εστιάζοντας περισσότερο στα χρόνια της διαμονής του στο Παρίσι, την τελευταία δεκαετία της σύντομης ζωής του. Συνδυάζοντας μουσική, ζωγραφική και λογοτεχνία, επιχειρεί να ανασυνθέσει το ιστορικό, αισθητικό και ποιητικό κλίμα όπου άνθησε η μουσική ιδιοφυΐα του Σοπέν, να αποδώσει τον συντονισμό χρώματος και ήχου, την «μπλε νότα» που η Γεωργία Σάνδη και ο Ντελακρουά άκουγαν στη μουσική του. Η έκθεση περιλαμβάνει πάνω από ογδόντα έργα τέχνης -πίνακες, γλυπτά και σχέδια- καλλιτεχνών όπως ο Ντελακρουά (εδώ μια προσωπογραφία του Σοπέν), ο Κουρμπέ, ο Κορό και πολλοί άλλοι, δανεισμένα από διάφορα μουσεία και ιδιωτικές συλλογές. Εως τις 11 Ιουλίου.
Σικαγο
Εκθεση
Μuseum of Contemporary Art
www.mcachicago.org
«Alexander Calder and Contemporary Art. Form, Balance, Joy». Το έργο του Αλεξάντερ Κάλντερ (1898-1976), ενός από τους πιο αναγνωρίσιμους και δημοφιλείς Αμερικανούς καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, συναντά στην έκθεση αυτή επτά σύγχρονους καλλιτέχνες που έχουν εμπνευστεί από τους πειραματισμούς του με το χρώμα, την ισορροπία και την κίνηση (εδώ το έργο του «Παγίδα για αστακούς και ουρά ψαριού», 1939). Παρουσιάζονται 60 έργα του Κάλντερ -ανάμεσά τους πολλά mobiles (κινούμενες κατασκευές από σύρμα, γυαλί, αλουμίνιο και διάφορα άλλα υλικά), stabiles (στατικά, αφαιρετικά γλυπτά), καθώς και γλυπτά από ορείχαλκο. Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες που συμμετέχουν με έργα τους είναι ο Μάρτιν Μπόις, ο Νέιθαν Κάρτερ, ο Αμπρααμ Κρουσβιλέγκας, η Κρίστι Λιπίρ, ο Τζέισον Μέλμπρουκ και ο Τζέισον Μίντλεμπρουκ, ο οποίος έχει στήσει στο αίθριο του μουσείου ένα μεγάλων διαστάσεων mobile φτιαγμένο από κορμούς δέντρων και ξύλα που μάζεψε από τους δρόμους του Σικάγου. Εως τις 11 Δεκεμβρίου.
Ιμπρεσιονιστές
Η Ρουέν έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της τέχνης στα τέλη του 19ου αιώνα. Αν και η νορμανδική πόλη προσείλκυε καλλιτέχνες από τα χρόνια της Αναγέννησης, η γοητεία της έφτασε στο απόγειο την εποχή του ιμπρεσιονισμού, όταν συνδύαζε βιομηχανική ακμή, πανέμορφα τοπία και πλούσια αρχιτεκτονική κληρονομιά. Η έκθεση «Une ville pour l’ impressionisme. Monet, Pissarro et Gauguin a Rouen», στο Μουσείο Καλών Τεχνών της πόλης (έως 26/9), έχει συγκεντρώσει έργα του Μονέ (εδώ «Ο Καθεδρικός της Ρουέν το ηλιοβασίλεμα»), του Γκογκέν, του Πισαρό και άλλων ζωγράφων, εξερευνώντας τον ρόλο που έπαιξε η Ρουέν ως εργαστήρι της νέας ζωγραφικής, έτσι όπως αναμειγνύονταν εκεί η αστική ζωηρότητα και η αγροτική γαλήνη, τα παλιά σεβάσμια κτίρια και η αυθάδεια του βιομηχανικού καλπασμού, με τον Σηκουάνα να τα αντικατοπτρίζει όλα στα νερά του.