Μπλανς – Ιζαμπέλ Ντιμπουά – Ιπέρ, «στο έλεος των ξένων»

Μπλανς – Ιζαμπέλ Ντιμπουά – Ιπέρ, «στο έλεος των ξένων»

2' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Το λεωφορείο στο οποίο επιβιβάζεται η Μπλανς Ντιμπουά οδηγεί στα Ηλύσια Πεδία, εκεί όπου διαμένουν μετά θάνατον οι ψυχές των ηρώων. Θα προσπεράσει δύο στάσεις: η μία ονομάζεται «πάθος» και η άλλη «νεκροταφείο». Εως ότου φτάσει στον προορισμό της, τον αριθμό 632. Εχουν σημασία αυτές οι πληροφορίες; Για την εύθραυστη ηρωίδα του Τενεσί Ουίλιαμς, όπως μας έχει συστηθεί μέσα από τον γεμάτο πλήξη και ρεαλισμό αμερικανικό νότο, είναι μάλλον μια ακόμη διαδρομή ανάμεσα σε άλλες. Για την Ιζαμπέλ Ιπέρ όμως και τον Πολωνό σκηνοθέτη Κριστόφ Βαρλικόφσκι ο συμβολισμός είναι σαφής και διατυπώνεται από την πρώτη κιόλας σκηνή της παράστασης, όταν η Μπλανς – Ιπέρ (ή η Ιπέρ – Μπλανς) ανοίγει τα χαρτιά της χωρίς περιστροφές, ξεδιπλώνει την τρέλα της, αλλά και τη βαθιά, αμείλικτη γνώση της για τους ανθρώπους.

Στην πολυσυζητημένη παράσταση «Ενα λεωφορείο» (βασισμένη στο «Λεωφορείο ο πόθος»), που φιλοξενήθηκε στην Πειραιώς 260 από το Φεστιβάλ Αθηνών, τίποτα δεν υπονοείται. Ολα είναι σαφή και μπροστά μας: το ψυχιατρείο όπου καταλήγει η Μπλανς (είναι παρόν από την έναρξη), η εξαρτημένη από τον σύζυγό της Στέλλα, ο αδιαπέραστα βίαιος Στάνλεϊ Κοβάλσκι, οι «ασήμαντοι» φίλοι του, με τις διαρκείς μεταμορφώσεις, ένα περιβάλλον επιθετικά γκροτέσκο.

Ο Βαρλικόφσκι μεταφέρει στον 21ο αιώνα μια εκδοχή ενός συμβολικού έργου της μεταπολεμικής αμερικανικής δραματουργίας, χωρίς τα φορτία της μελαγχολίας ή της ηθογραφίας. Ο σύγχρονος κόσμος είναι βάρβαρος, διαστροφικός, μια άηχη κραυγή που παγώνει στην ατμόσφαιρα. Τη βλέπεις, δεν την ακούς. Το «σπίτι» της Στέλλας και του Σταν είναι ένας χώρος πολλαπλών χρήσεων, που μετατρέπεται σε μπόουλινγκ, καθιστικό, δρόμο, κλαμπ, αυλή. Επιπλα, φωτισμοί, μικρόφωνα, η διαρκής χρήση του βίντεο, μουσική, εμβόλιμα τραγούδια, υπηρετούν τη σκληρή όψη του μεταμοντέρνου. Η Μπλανς είναι ένα πλάσμα ξεχωριστό σε έναν κόσμο εχθρικό, διαρκώς ξένο («πάντα ήμουν στο έλεος των ξένων», θα πει). Χορεύει Blur πάνω σε ψιλοτάκουνες γόβες μέχρις εξοντώσεως, ενώ ταυτόχρονα (ως καθηγήτρια γαλλικών και λογοτεχνίας) μπορεί να μιλάει για τον Αρμάνδο και τη Μαργαρίτα του Αλεξάνδρου Δουμά σαν να βρίσκονται ανάμεσά μας.

Ομως, ο Βαρλικόφσκι δεν αυθαιρετεί. Σε αυτήν την εμπνευσμένη και, οργανωμένη ώς την τελευταία λεπτομέρειά της, παραληρηματική παράσταση, ο Τενεσί Ουίλιαμς είναι διαρκώς παρών. Στη σκηνή του βιασμού (της Μπλανς από τον Σταν), τα δυο σώματα κυλούν σαν τη βαριά μπάλα και σκορπούν τις κορίνες του μπόουλινγκ.

Η έξοδος, σε μια συνωμοτική (μήπως και αδιάφορη;) σιωπή. Η Μπλανς θα συρθεί στο ψυχιατρείο ουρλιάζοντας, οι γύρω παραμένουν αμέτοχοι. Στο έλεος των ξένων…

Ο Βαρλικόφσκι, η Ιπέρ, όλοι οι πρωταγωνιστές στάθηκαν απέναντί μας στην αποθέωση του φινάλε. Χωρίς υποκλίσεις και πανηγυρισμούς. Εμοιαζαν να υπερασπίζονται ώς το τέλος τη φράση της Μπλανς: «Ισως αποτελούμε απάντηση ο ένας για τον άλλον».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή