ΚΡΙΤΙΚΗ. Δεν ξέρω πώς ακριβώς αποκαλούνται τα θεάματα του Φλαμανδού Γιαν Φαμπρ. Performance Art τα χαρακτηρίζουν – αυτό που ξέρω είναι πως σε ό,τι έχω δει μέχρι σήμερα, μια γυναίκα τραβάει τα πάνδεινα εξαιτίας τής έμπνευσής του: σέρνεται, χτυπιέται, αλείφεται με λάδια, πασαλείβεται, παίρνει θέσεις και στάσεις γυναίκας-αράχνης ή γυναίκας μετά από gang rape, ουρλιάζει και προτείνεται ως όφις-sex symbol και άλλα πολλά. Στην πρόταση «Αλλη μια ληθαργική σκονισμένη μέρα στο δέλτα του ποταμού» (2008, παρούσα έκδοση 2010) που είδαμε στο Πολυκλαδικό Λύκειο (Φεστιβάλ Καλαμάτας, 16/7) η προκειμένη γυναίκα με τραγιάσκα, μέσα σ’ ένα εικαστικό χώρο από λοφίσκους λιγνίτη με ηλεκτρικά τρενάκια και κάτω από κλουβιά με ζωντανά καναρίνια, εγκαταλείπει την κουνιστή πολυθρόνα της. Απαγγέλλει από μικροφώνου ένα κείμενο του Φαμπρ, τραγουδάει μια παλιά μπαλάντα της Μπόμπι Τζέντρι και πέφτει ξερή στο πάτωμα, κατ’ επανάληψιν και από τις ψηλοτάκουνες γόβες της. Ουρλιάζει απεγνωσμένα, στριφογυρίζει, σκουπίζει με το φουστάνι τον ιδρώτα από τις μασχάλες της, αλείφεται ολόκληρη με καρβουνόσκονη, πίνει μπουκάλια μπίρας που ανοίγει με τα δόντια της (γιατί η μπαλάντα αναφέρεται σε καουμπόηδες της Ταλαχάση-Φλόριντα) δροσίζει τον κόλπο της με το μπουκάλι, το βάζει στην κιλότα της και το μεταχειρίζεται σαν ανδρικό μόριο για να… ουρήσει, καταπίνει μια ατμομηχανή, ενώ άλλες «εισχωρούν» στον κόλπο της και άλλα πολλά. Δεν είμαι ούτε ηθικολόγος ούτε πουριτανός. Διαθέτω μια κάποια αισθητική, αλλά αναρωτιέμαι, κυρίως, σε αυτό το pour epater les bourgeois κατασκεύασμα, που σχηματίστηκε μετά τον θάνατο της μητέρας του Φαμπρ και υπό τη σκιά τάσεων αυτοκτονίας του ιδίου, πού να ήταν άραγε η Εταιρεία Προστασίας των Ζώων; Τα καναρίνια ξετρελάθηκαν. Οπως και η ιντελιτζέντσια, για άλλους λόγους. Οπωσδήποτε: chapeau στην Αρτεμη Σταυρίδη, performer. Υπήρξε, απλούστατα, συγκλονιστική.
Είχαμε και κάτι «Fresh»! Νέους χορογράφους, πρόταση δροσερή στο ΔΗΠΕΘΕ που φλογιζόταν από τη ζέστη. Μια ακόμη απόδειξη, στα 2 από τα 3 εργάκια που είδαμε, ότι δεν μπορούν, προφανώς, επιφανείς ή αφανείς να λειτουργήσουν χορογραφικά αν δεν προσθέσουν -on ή off- τον λόγο, το τραγούδι και τα περίεργα props. Κούκλες-καμηλοπαρδάλεις στο σόλο «Giraffe» της Λίας Χαράκη (έκτακτη η Ε. Αλεξάνδρου, ενοχλητικά τα νευρικά κακαρίσματα των νεανίδων στο κοινό), τσέρκια στο ντούο «in the process of…» της Ζωής Δημητρίου. Πάλι η αναζήτηση ισορροπίας μιας σχέσης. Οπως στο απορροφητικό ντούο «Ven – Ελα» του Αλέξις Φερνάντες και της Κατερίνας Βαρέλα όπου δύο bums αλληλοσυγκρούονται με αισθησιασμό, ακροβατικά και physical theatre σε μια μετα-χίπικη love-hate σχέση. Ναι, εδώ κάτι γινόταν. Μόνο με τους χορευτές. (17/7).