Το παρμπρίζ είναι πεντακάθαρο. Κι όμως, στο φανάρι καραδοκούν εκείνοι που θα αγνοήσουν τα 12 ευρώ που μόλις δόθηκαν στο πλυντήριο αυτοκινήτων για μια «καινούργια αρχή» μετά την επιστροφή από τις διακοπές. Και σαν να μη φτάνει αυτό, θα ζητήσουν κι άλλα, μη δίνοντας σημασία στα ατσούμπαλα σινιάλα πίσω από το κλειστό παράθυρο. Κάποιοι καταφεύγουν στην «άμυνα» των υαλοκαθαριστήρων και της άρνησης εξόφλησης της υπηρεσίας που μόλις τους προσφέρθηκε. Αλλοι υποκύπτουν, συνιστώντας την ομάδα των εξαναγκασμένων φιλάνθρωπων.
Γιατί όλο αυτό το σκηνικό τους βάζει σε μια διαδικασία ενοχής, που για τους περισσότερους καταλήγει σε αδιέξοδο: άνοιγμα του παραθύρου, 60 λεπτά μέσα στην αδύναμη παλάμη, 70, 80, 1 ευρώ. Το ταξίδι μέχρι το επόμενο φανάρι είναι ανήσυχο. Οσο καθαρό και να είναι το παρμπρίζ, όλο και κάποιος θα βρεθεί να το «πλύνει» με το «έτσι-θέλω». Και άντε πάλι από την αρχή.
Και δεν είναι μόνο τα περιστατικά στα φανάρια, ασχέτως αν έχουν να κάνουν με παρμπρίζ, με χαρτομάντιλα, με ζογκλερικές επιδείξεις ή πληγές του σώματος που δυστυχώς επιστρατεύονται για χάρη του φριχτού μάρκετινγκ της εξαθλίωσης και της ζητιανιάς. Αυτά τα περιστατικά αποτελούν ένα μόνο παράδειγμα. Το δεύτερο, πιο γκλαμουράτο, έρχεται με τη μορφή των προσκλήσεων σε γάμους και βαπτίσια, πάρτι και γενέθλια που «δεν δέχονται δώρα» αλλά μια κατάθεση στον τάδε λογαριασμό για τον τάδε σκοπό…
Μέχρι να φτάσεις στο επόμενο φανάρι, μέχρι να λάβεις την επόμενη πρόσκληση, αναρωτιέσαι αν «έκανες καλά». Αναρωτιέσαι για τον βαθμό της γενναιοδωρίας σου. Το να δίνεις είναι καλοσύνη, είναι υποχρέωση, είναι και… χάρισμα. Είναι όμως και μια προσωπική απόφαση, μια κίνηση που θα έπρεπε να γίνεται συνειδητά, και έπειτα από σκέψη. Είναι δικαίωμα του καθένα να έχει την ευκαιρία να αξιολογήσει
πού ακριβώς πάνε τα χρήματα που δίνει και με ποιον ακριβώς τρόπο βοηθάνε εκείνους που έχουν ανάγκη. Το δικαίωμα
αυτό δύσκολα εξασκείται με «το μαχαίρι στο λαιμό».