Τελευταία συναυλία του φετινού Φεστιβάλ, αυτή της «Ορχήστρας Δωματίου Γκούσταφ Μάλερ» πραγματοποιήθηκε στις 14 Ιουλίου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» και υπήρξε απολύτως επιτυχημένη. Ξεχείλιζε από το πάθος των νέων μουσικών. Επίσης, διέθετε επικεφαλής τον ταλαντούχο Κωνσταντίνο Καρύδη και ως σολίστα τον επίσης χαρισματικό Τούρκο πιανίστα Φάζιλ Σάυ. Το πρόγραμμα περιλάμβανε δύο έργα του Μπετόβεν, ένα έργο του ίδιου του Σάυ και μια σύνθεση του Περικλή Κούκου.
Αρχή έγινε με το τρίτο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν. Από τα πρώτα μέτρα φάνηκε η ικανότητα του Καρύδη να αποδίδει τη μουσική με καθαρότητα και ακρίβεια, ταυτόχρονα όμως με καμπύλες μελωδικές γραμμές, που επέτρεπαν στον ήχο να ρέει με μεγάλη πλαστικότητα. Ταχύς και αέρινος, ο Σάυ όρισε έναν διάλογο ανάμεσα σε φως και σκοτάδι, φράσεις ποιητικά χαμηλόφωνες και ρωμαλέα ισχυρές: το πέρασμα από τις μεν στις δε ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο στην ολοκλήρωση του πρώτου μέρους, όταν ο πιανίστας κινήθηκε από την εξομολογητική διάθεση στην αναμενόμενη έντονη κατάληξη.
Είχε προηγηθεί εκτενές τμήμα ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, δεξιοτεχνικό και ταυτόχρονα τρυφερό. Στη συνέχεια ο Σάυ έφερε το αργό μέρος του έργου στα μέτρα του, χωρίς όμως να προδώσει το συναίσθημα και τη νοσταλγία της μουσικής. Το τελικό μέρος έλαμψε, με την ελαφράδα και τη δεξιοτεχνική του λαμπρότητα.
Ακολούθησε το δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο του ίδιου του Σάυ με τίτλο «Ο δρόμος του μεταξιού». Τα τέσσερα επεισόδιά του, πολύ διαφορετικά ως προς τη διάθεση, κινήθηκαν ανάμεσα σε απειλητικές, τρυφερές και γεμάτες ζωή ενότητες. Ο Σάυ αξιοποίησε το πιάνο ως κρουστό και ως νυκτό όργανο κινούμενος ανάμεσα σε διάφορα στυλ, παραμένοντας πάντοτε τονικός και μελωδικός.
Στο «In Memoriam Γ. Α. Παπαϊωάννου» του Περικλή Κούκου συγκίνησε η αμεσότητα της μελωδίας του τρυφερού θρήνου που εμπιστεύτηκε ο συνθέτης στο πρώτο βιολί.
Συναρπαστική
Η βραδιά έκλεισε με τη συναρπαστική απόδοση της Εβδομης Συμφωνίας του Μπετόβεν. Σφρίγος, ένταση, θαυμάσιες σολιστικές συνεισφορές από τα όργανα της ορχήστρας, μεγαλοπρέπεια στο δεύτερο μέρος και ένα ορμητικό, σχεδόν οργιαστικό φινάλε, χάρισαν δίκαια στον Καρύδη και τους μουσικούς το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού.
Λίγες μέρες πριν φτάσει στην Αθήνα η Ορχήστρα Δωματίου που ιδρύθηκε το 1997 από τον Κλάουντιο Αμπάντο και τους ίδιους τους μουσικούς της, γιόρτασε τα εκατόν πενήντα χρόνια από τη γέννηση του Γκούσταφ Μάλερ στη γενέτειρά του, το Κάλιστε της Τσεχίας, με ένα πρόγραμμα αφιερωμένο σε έργα του. Στη συνέχεια της περιοδείας της επέδειξε το ευρύτατο ρεπερτόριό της, παρουσιάζοντας από Μποροντίν, Ντβόρζακ και Προκόφιεφ ώς Ραβέλ, Μεσιάν και Γκολιχόφ.