ΚΛΑΣΙΚΟΙ
ΤΑΤΙΑΝΑ ΤΟΛΣΤΟΪ
Ο πατέρας μου Λέων Τολστόι
μετ.: Βασιλική Σχίζα
εκδ. Ροές, σελ. 155
Το κείμενο γράφτηκε από τη μεγαλύτερη κόρη του Λέοντος Τολστόι απευθείας στα γαλλικά, το 1928, με αφορμή τα εκατόχρονα από τη γέννηση του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα. «Ως μεγαλύτερη κόρη», γράφει η Τατιάνα Τολστόι, «έκρινα πως είχα χρέος να υπερασπιστώ την αλήθεια. Στη μνήμη των γονιών μου οφείλω τώρα να σπάσω τη σιωπή μου», προσφέροντας τη δική της πολύτιμη μαρτυρία για τη θρησκευτική μεταστροφή και την ξαφνική φυγή του πατέρα της από το οικογενειακό σπίτι στη Γιάσναγια Πολιάνα μετά είκοσι χρόνια ευτυχισμένου γάμου.
D.Η. LΑWRΕΝCΕ
Quetzalcoatl
Το πλουμιστό ερπετό
μετ.: Γ. Μπλάνας
εκδ. Νεφέλη, σελ. 688, 26 ευρώ
Η Κέητ είναι μια μορφωμένη Ιρλανδή, χαρακτηριστικός φορέας του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής. Και παραδίδεται στον έρωτα ενός Μεξικανού στρατιωτικού με ισχυρή θέληση για δύναμη. Η σχέση θα βυθίσει την ηρωίδα στην απλότητα της αρχέγονης φύσης του ανθρώπου με την αναβίωση μιας αρχαίας θρησκευτικότητας. Η εκρηκτική ζωή των Μεξικανών θα παραχωρήσει τη θέση της σε μιαν άλαλη καταβύθιση εντός του πρωτογενούς φωτός που δημιούργησε το σύμπαν.
ΞΕΝΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ
RΟΥ LΕWΙS
Γιατί έφαγα τον πατέρα μου
μετ.: Ελση Τσούτη
εκδ. Αγρα, σελ. 192, 15 ευρώ
Γνωρίστε μια προϊστορική οικογένεια! Τον Εντουαρντ, τον πατέρα, τον ιδιοφυή εφευρέτη που θα αλλάξει την όψη του κόσμου, φέρνοντας τη φωτιά. Τον Βάνυα, τον αντιδραστικό θείο, πολέμιο της προόδου. Τον αφηγητή Ερνεστ, λιγάκι αφελή. Την Ελζυ, την Γκριζέλντα και άλλες γοητευτικές δεσποσύνες. Οι απολαυστικοί αυτοί χαρακτήρες γύρω από μια φωτιά δημιουργούν τον κόσμο, γευόμενοι το μεδούλι από κόκαλα. Καταστάσεις κωμικοτραγικές, πρόσωπα ιλαρά ενός κόσμου όπου ο «άνθρωπος» είναι ήδη άνθρωπος: καβγατζής, ζηλόφθονος, αγνώμων, εφευρετικός και ταυτόχρονα οπισθοδρομικός.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΜΑΝΟΥΣΟΣ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ
Αμερικανικός φονταμενταλισμός
εκδ. Παπαζήση, σελ. 696
Πριν από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό υπήρξε ο προτεσταντικός φονταμενταλισμός, που γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στην Αμερική από φανατικούς προτεστάντες με σκοπό την υπεράσπιση της βιβλικής κοσμολογίας απέναντι στις επιθέσεις του εκκοσμικευμένου φιλελευθερισμού. Αυτός ο προπολεμικός αμερικανικός φονταμενταλισμός, έπειτα από μια περίοδο ληθάργου (1930 – 1960), επανεμφανίστηκε δυναμικά στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο της αμερικανικής δημόσιας ζωής και σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια της υπερσυντηρητικής, ρεπουμπλικανικής παράταξης, ορκισμένος εχθρός του «αριστερού» ουμανισμού, του Δημοκρατικού Κόμματος.
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ
Ο «σκοτεινός» Μεσαίωνας
Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού
σελ. 232
Παλαιότερα διδασκόμαστε πως στη σκοτεινή περίοδο του Μεσαίωνα δεν σημειώθηκε καμιά πρόοδος σε κανένα τομέα του κοινωνικού βίου· ότι είχαμε να κάνουμε με μια περίοδο 1.000 ετών όπου ο κόσμος ζούσε σε βαθύ σκοτάδι, χωρίς οικονομικές σχέσεις, χωρίς παιδεία, χωρίς τέχνη πέρα από την εκκλησιαστική. Ηταν όμως στην πραγματικότητα έτσι τα πράγματα; Ή μήπως είχαμε να κάνουμε με έναν πολιτισμό και μια κοινωνία που επειδή δεν μοιάζουν ούτε με τους προηγούμενους ούτε με τους επόμενους φαίνεται αναγκαστικά σκοτεινός; Ανάμεσα στους συνεργάτες του τόμου συγκαταλέγονται οι Ν. Καραπιδάκης, Σ. Κονταράτος, Σ. Βιρβιδάκης, Σ. Πριοβόλου, Σ. Μακρής, Τ. Κορνέζου, Μ. Βέλλας, Κ. Ράπτης, Κ. Γεωργουσόπουλος και Γ. Βώκος.
ΠΟΛΕΜΟΣ
JΟΗΝ ΚΕΕGΑΝ
Το πρόσωπο της μάχης
μετ.: Αθανάσιος Ζάβαλος
εκδ. Κέδρος, σελ. 444
Εξετάζοντας τρεις χαρακτηριστικές μάχες -Αζενκούρ, Βατερλώ και Σομ- ο Βρετανός ιστορικός John Keegan αφηγείται την ιστορία της εξέλιξης της μάχης ως οριακής ανθρώπινης εμπειρίας που δοκιμάζει ψυχικές αντοχές και υλικές δυνάμεις. Περιγράφει θεατές και αθέατες πλευρές μιας μάχης και τις συνέπειές της σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ευρωπαϊκής ιστορίας -μεσαιωνική εποχή, ναπολεόντειοι πόλεμοι και Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Σε μια μακρόχρονη ιστορική προοπτική, ο συγγραφέας μας μεταφέρει σε εμπόλεμες ζώνες, σε συγκρούσεις σώμα με σώμα, σε ανταλλαγές πυρών, σε καταλήψεις θέσεων και προελάσεις, σε σκηνές θανάσιμων τραυματισμών, λιποταξίας ή εκτέλεσης αιχμαλώτων.
ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ι. ΜΠΑΛΛΗΣ
Μπαμπά πού είσαι;
εκδ. University Studio Press, σελ. 124
Πριν από μερικές δεκαετίες, η ευθύνη για την εκπαίδευση και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών εθεωρείτο αποκλειστικό καθήκον της μητέρας. Ο πατέρας αντιμετωπιζόταν ως απλός παριστάμενος, υπεύθυνος μόνον για την προσφορά υλικών αγαθών και την επιβολή πειθαρχίας. Τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει για τους μπαμπάδες 30 – 40 ετών, οι οποίοι προσπαθούν να αναπτύξουν έναν θετικό ρόλο στην οικογένεια: να είναι συναισθηματικά δεμένοι με τα παιδιά και να μη διστάζουν να το δείχνουν. Να είναι καθοδηγητές και ταυτόχρονα διαλλακτικοί, να επιδιώκουν και τον διάλογο και τη συζήτηση με τα παιδιά τους.