Οι «Νταντάδες» ήταν το έργο που έκανε επί χούντας τον κόσμο να τρέχει στο θέατρο Τέχνης και καθιέρωσε τον Γιώργο Σκούρτη ως έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς. Το «Καλιφόρνια Ντρίμιν» είναι το έργο που σύστησε στο κοινό τον Βασίλη Κατσικονούρη πριν τον μάθουν όλοι με το «Γάλα», το οποίο τον έβαλε στη λίστα με τους ταλαντούχους της σύγχρονης δραματουργίας. Τα χωρίζει μια μεγάλη απόσταση, έχουν όμως κοινά σημεία.
Ελληνες συγγραφείς
Ο Γιάννης Ιορδανίδης, που φέτος σκηνοθετεί και τα δύο, όταν τον ρωτούν στέκεται σε δύο: «καγχάζουν και καταγγέλλουν». Μιλούν για το σύστημα. Με το πρώτο, τους «Νταντάδες» που ανεβαίνουν στις 19 Νοεμβρίου στο «Ζήνα» τον συνδέουν πολλά. Πρωτοείδε με τον πατέρα του την παράσταση όταν ανέβηκε πριν από 40 χρόνια στο Θέατρο Τέχνης. «Μια εποχή φορτισμένη για τους θεατές. Ακόμη θυμάμαι το σκεπτικό πρόσωπό του εκείνη τη βραδιά. Ολοι έφευγαν από την αίθουσα κι εκείνος ήταν καθηλωμένος στην καρέκλα».
Τι περιμένει από την εποχή μας; «Ηθελα να δω τι μπορεί να δημιουργήσει σήμερα. Δεν χρειάστηκε να κάνω επεμβάσεις. Οι συμβολισμοί του σπάνε το φράγμα του χρόνου. Τώρα μπορεί να μην έχουμε χούντα, έχουμε όμως άλλες μορφές εξουσίας. Ο Μπέκετ, ο Ιονέσκο, ίσως και ο Αραμπάτ, επηρέασαν τη γραφή του Σκούρτη, αλλά είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για ένα ακέραιο, αυτόνομο έργο το οποίο δεν αντιγράφει».
Δύο φτωχοί φίλοι, ο Πέτρος και ο Παύλος, που ερμηνεύουν ο Θύμιος Καρακατσάνης και ο Γιώργος Κωνσταντίνου, μόλις έχουν βγει από τη φυλακή και ψάχνουν να δουν πώς θα τα βολέψουν. Συναντούν ένα πλούσιο κύριο (Τάκης Χρυσικάκος) που τους προσφέρει δουλειά. Νομίζουν ότι θα αποκατασταθούν, αλλά γρήγορα ανακαλύπτουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα, αφού αυτό που τους ζητείται είναι να κάνουν παρέα σε ένα πτώμα.
«Υπόθεση απλή, αλλά όλο το κείμενο διατρέχεται απ’ αυτό που δεν λέγεται. Είναι δύο φουκαράδες οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν από την εξουσία για να πεταχτούν μετά. Το κείμενο δεν έχει ανάγκη από μακιγιάζ και κατά διαβολική σύμπτωση έχει σχέση με το «Καλιφόρνια Ντρίμιν». Η δική του ιστορία σχετίζεται με δύο πιτσιρικάδες που ονειρεύονται να βρουν την τύχη τους εκτός Ελλάδας, μέσα από μια κλοπή που ετοιμάζουν. Θύμα, ο θείος. Το σχέδιο, όμως, αποτυγχάνει και τελικά θα απορροφηθούν κι αυτοί από το σύστημα, όπως τόσα άλλα παιδιά. Η ιστορία του Β. Κατσικονούρη έχει κωμικά στοιχεία, αλλά και δραματικά αν ψάξει κανείς κάτω από τις λέξεις. Ψυχογραφεί τους κώδικες και το αδιέξοδο της νεολαίας».
Τριάντα χρόνια στο θέατρο, ο Γιάννης Ιορδανίδης έχει γνωρίσει πολλές πλευρές του. «Η κρίση έχει δείξει τα δόντια της. Στο ελεύθερο θέατρο έπεσε πανικός. Η χρονιά θα είναι αποφασιστική. Πρέπει να προσαρμοστούμε σε άλλο τρόπο ζωής και εργασίας. Ολες οι παραγωγές περιορίζονται σε έργα που έχουν μικρή διανομή. Κανείς παραγωγός δεν θέλει να ρισκάρει. Αυτόματα αποκλείεται το κλασικό ρεπερτόριο από το ελεύθερο θέατρο. Δεν πιστεύω ότι επειδή έχουμε κρίση πρέπει να ανεβάσουμε κωμωδίες. Αντιθέτως, πιστεύω αυτό που έλεγαν οι παλιότεροι «έκλαψα και το ευχαριστήθηκα». Δεν είναι ώρα για γέλια».
Αλλαγές
Πιστεύει πως στο θέατρο θα δούμε αυτό που άρχισε πριν από λίγα χρόνια στον Τύπο. «Δώσε για να πάρεις. Θα αρχίσουν να μοιράζουν dvd. Ξεφύγαμε αυτά τα χρόνια και συνεχίζουμε να δημιουργούμε στρατιές ανέργων. Τα 15 χρόνια μου στις δραματικές σχολές είδα ότι δεν έχουμε να τους προσφέρουμε τίποτα».
Οδηγούμαστε σε ένα οικονομικό θέατρο. Αλλά όπως επαναλαμβάνει συνέχεια: «H απόγνωση δεν κάνει καλό. Επειδή πέρασα μια περιπέτεια με την υγεία μου αρνούμαι να γίνω μίζερος. Δεν μπορείς να κλείσεις τα μάτια, αλλά ούτε να κατεβάσεις τα ρολά. Κάτι θα βγει. Δεν υπάρχει χειρότερο από ένα όνειρο που τσαλαπατιέται».