ΕΠΕΤΕΙΟΣ. Εχει ειπωθεί πως εάν δεν ξέρεις να παίζεις πιάνο, ο Σοπέν είναι ο ο καλύτερος και ο πιο πιθανός λόγος για τον οποίο θα ξεκινούσες να μάθεις. Βρίσκομαι στο Μέγαρο Μουσικής αναζητώντας τη Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη» με αφορμή την έκθεση «Ο Σοπέν στο Παρίσι: Το ατελιέ του συνθέτη» που μόλις ξεκίνησε να παρουσιάζεται. Μόνο ο ήχος από τα τακούνια μου ακούγεται, καθώς κατεβαίνω τις σκάλες και ακολουθώ τις οδηγίες του φύλακα. Αισθάνομαι πως έχω έρθει σε λάθος χώρο, γιατί άραγε τόση ερημιά; Κι όμως μ’ αρέσει αυτό το μυστηριώδες μονοπάτι που τελικά θα με οδηγήσει στον κόσμο του αγαπημένου μου συνθέτη.
Το θέμα δεν είναι προσωπικό, αφού ο Φρεντερίκ Σοπέν υπήρξε μια από τις πιο ευφυείς μουσικές προσωπικότητες που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. «Η σύνδεσή του με το πιάνο τόσο ολοκληρωτική που αισθάνεσαι ότι αυτό το μουσικό όργανο δημιουργήθηκε για να επιτρέψει τη μουσική του να γεννηθεί», είπε πρόσφατα ο γνωστός κλασικός πιανίστας Emanuel Ax με αφορμή τα διακόσια χρόνια από τον θάνατο του Σοπέν, τα οποία γιορτάζονται φέτος διεθνώς με πλήθος εκδηλώσεις και αφιερώματα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι ονειρευόμουν να δω έναν ατμοσφαιρικό χώρο, κάτι πιο ρομαντικό, κάτι πιο εντυπωσιακό ίσως. «Πού είναι η έκθεση για τον Σοπέν;» ρωτάω τον νέο άντρα που κάθεται στο τραπέζι υποδοχής του Φουαγιέ της Μουσικής Βιβλιοθήκης. «Αυτός εδώ ο χώρος» μου υποδεικνύει κάπως ξαφνιασμένα, αφού είμαι η μοναδική επισκέπτρια, ενώ μου δείχνει και μια σειρά από άδεια γραφεία με υπολογιστές όπου οι επισκέπτες μπορούν να καθίσουν για να πλοηγηθούν σε ένα ειδικό ηλεκτρονικό πρόγραμμα για τον Σοπέν. «Γνωρίζετε φαντάζομαι να χειρίζεστε κομπιούτερ…» και μου πατάει ένα εικονίδιο που ονομάζεται Chopin. Επίσης, προσθέτει, ότι εάν θέλω κάποιος υπεύθυνος της έκθεσης (η οποία αποτελεί δημιουργία της Cite de la Musique του Παρισιού και της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας) μπορεί να με ξεναγήσει.
Διστάζω κάπως όμως ξεκινάω από τους πίνακες με έντυπο υλικό, ελάχιστοι αφού ο χώρος δεν είναι μεγάλος, σε μορφή ντοκουμέντων από τη ζωή του Σοπέν ξεκινώντας από την περίοδο που εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Ο πίνακας με θέα το Παρίσι της εποχής του από την Μονμάρτρη με βάζει στο κλίμα. Διαβάζω με ενδιαφέρον όλες τις λεπτομέρειες. Ο Σοπέν προτιμούσε να παίζει ρεσιτάλ σε αριστοκρατικά σαλόνια απ’ ό,τι σε θέατρα, του άρεσαν οι λεγόμενες «ημέρες εξοχής» όταν πήγαινε με φίλους του εκδρομή και έπαιζαν μουσική στην ύπαιθρο.
Στέκομαι στον πίνακα που αναφέρεται στην σχέση του με τη Γεωργία Σάνδη, τα σχόλια είναι τόσο παραστατικά που σχεδόν τους φαντάζομαι στην πλατεία της Nouvelle Athenes στο Παρίσι όπου ζούσαν και ο Σοπέν παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα. Εξίσου συναρπαστικές οι αναφορές στην πατρίδα του, Πολωνία, και στο πάθος του γι’ αυτήν όπως και η τελική ενότητα για το πως μετά τον θάνατό του στα 39 του χρόνια, ο συνθέτης έγινε αντικείμενο λατρείας. Παρ’ όλο που η πλοήγηση μέσω κομπιούτερ δεν με τραβάει, βρίσκω ότι με βοηθάει να «χαθώ» πιο αποτελεσματικά στον κόσμο του, ακούγοντας παράλληλα τη μουσική του.
Ανυπομονώ να δω επίσης την έκθεση στον «Παρνασσό» για τον Σοπέν που ξεκινάει αυτό το Σάββατο (30/10) με επιμέλεια της πρεσβείας της Πολωνικής Δημοκρατίας στην Αθήνα και του Εθνικού Ινστιτούτου Φ. Σοπέν στη Βαρσοβία. Οπως και να «ξεθάψω» (είδες τι μπορεί να σου κάνει μια επέτειος;) όλα τα cd με μουσική του που έχω στο σπίτι…