Λονδiνο
Θeατρο
Νovello Theatre
www.onassistheplay.com
«Onassis». Το έργο του Μάρτιν Σέρμαν (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Πίτερ Εβανς) επιχειρεί να δώσει ένα εντυπωσιακό πορτρέτο του Αριστοτέλη Ωνάση, παρουσιάζοντας τον Ελληνα μεγιστάνα σαν ένα τέρας εγωισμού και θανάσιμης γοητείας και συνδέοντας την πορεία του βίου του με μύθους της ελληνικής αρχαιότητας. Εστιάζει στα τελευταία χρόνια της ζωής του – τις τραυματικές σχέσεις του με τη Μαρία Κάλλας και την Τζάκι Κένεντι, τη σκοτεινή σύνδεση της επιχειρηματικής δραστηριότητάς του με την πολιτική, τη συντριβή του όταν σκοτώθηκε ο γιος του. Ωστόσο, το εγχείρημα της παρουσίασης του Ωνάση ως τραγικού ήρωα δεν είχε καλή κριτική υποδοχή: το έργο χαρακτηρίστηκε αδέξιο και πρόχειρο, ενώ η ενσάρκωση της Μαρίας Κάλλας από την Αννα Φρανκολίνι απέσπασε ειρωνικά σχόλια. Ο μόνος που διασώζεται είναι ο Ρόμπερτ Λίντσεϊ, που υποδύεται τον Ωνάση (εδώ με τη Λίντια Λέοναρντ στον ρόλο της Τζάκι), καταφέρνοντας να δώσει στον φτωχά σχεδιασμένο ρόλο του «τέρατος» ευστροφία, δυναμισμό και συναισθηματικές αποχρώσεις.
Τricycle Theatre
www.tricycle.co.uk
«Broken Glass». Πρωταγωνιστές στο έργο του Αρθουρ Μίλερ «Σπασμένο γυαλί» (1994) είναι ένα ζευγάρι Εβραίων στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’30. Ο Φίλιπ, απορροφημένος από τη δουλειά του και την προσπάθειά του να αφομοιωθεί, δεν έχει πολύ χρόνο για τη γυναίκα του. Οταν όμως η Σίλβια μένει ξαφνικά παράλυτη, αφού έχει διαβάσει στην εφημερίδα για τη «Νύχτα των κρυστάλλων» και την αντισημιτική εκστρατεία στη Γερμανία, καλείται σε βοήθεια ένας γιατρός, ο Δρ Χάρι Χάιμαν. Καθώς πλησιάζει στην πηγή της πάθησής της, αναπτύσσεται μια σχέση που μπορεί να έχει μοιραίες συνέπειες στην οικογένεια. Το έργο, που θίγει διαχρονικά θέματα προσωπικής ευθύνης, αφοσίωσης και ενοχής, έχει αποσπάσει ιδιαίτερα ευνοϊκές κριτικές τόσο για τη σκηνοθεσία (Ικμπαλ Καν) όσο και για τις ερμηνείες (Αντονι Σερ, Λούσι Κόχιου, Νίγκελ Λίντσεϊ).
Νeα Υoρκη
Εκθeσεις
Whitney Museum
www.whitney.org
«Modern Life: Edward Hopper and His Time». Είπε κάποτε ο Εντουαρντ Χόπερ (1882-1967) ότι στόχος του ως ζωγράφου ήταν να επιτύχει «τη μεγαλύτερη δυνατή λιτότητα δίχως απώλεια του συναισθήματος». Το συναίσθημα που κυριαρχεί συνήθως στους πίνακές του είναι μια ήσυχη, στεγνή από δάκρυα μελαγχολία. Τα πρόσωπα, ακόμα κι όταν δεν είναι μόνα αλλά «μαζί», φαίνονται αποτραβηγμένα στον εαυτό τους, αποξενωμένα (εδώ ο πίνακας «New York Movie», 1939). Και τα σπίτια που ζωγράφισε, χωρίς ανθρώπινη παρουσία, αποπνέουν αυτή την αίσθηση απομόνωσης (είναι γνωστό ότι ο Χίτσκοκ εμπνεύστηκε το στοιχειωμένο μοτέλ του Νόρμαν Μπέιτς στο «Ψυχώ» από πίνακα του Χόπερ). Αν και δεν εντάχθηκε σε κανένα από τα νεωτερικά καλλιτεχνικά ρεύματα, επιμένοντας στη δική του, και απόλυτα μοντέρνα, εκδοχή ρεαλισμού, ο Χόπερ είχε αφομοιώσει στοιχεία από τον ιμπρεσιονισμό και την αφαίρεση, καθώς και την αισθητική του κινηματογράφου. Η έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ κάνει μια μεγάλη αναδρομή στο έργο του καλλιτέχνη, που η διεισδυτική ματιά του στο αμερικανικό αστικό τοπίο εξακολουθεί πάντα να γοητεύει. Εως τις 10 Απριλίου.
Μuseum of Modern Art
www.moma.org
«Abstract Expressionist New York: The Big Picture». Η έκθεση κάνει μια μεγάλη αναδρομή στο κίνημα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού όπως αναπτύχθηκε τα μεταπολεμικά χρόνια στη Νέα Υόρκη – το πρώτο διεθνούς απήχησης καλλιτεχνικό ρεύμα που είχε την αφετηρία του στις ΗΠΑ. Παρουσιάζονται περίπου 100 πίνακες, καθώς επίσης γλυπτά, σχέδια, χαρακτικά και φωτογραφίες, όλα από την τεράστια συλλογή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης. Οι επισκέπτες μπορούν να δουν έργα του Μαρκ Ρόθκο, του Τζάκσον Πόλοκ, του Μπάρνετ Νιούμαν, της Λι Κράσνερ, του Γουίλεμ ντε Κούνινγκ, του Ντέιβιντ Σμιθ, του φωτογράφου Ααρον Σίσκιντ και πολλών άλλων. Παράλληλα, το μουσείο παρουσιάζει δύο μικρότερες εκθέσεις («Πέτρα, χαρτί, ψαλίδι» και «Ιδέες όχι θεωρίες») οι οποίες εστιάζουν σε επιμέρους πλευρές του κινήματος, καθώς αναπτυσσόταν σε διαφορετικά πεδία και μέσα, ολοκληρώνοντας την ιστορική επισκόπηση της εποχής και δίνοντας μιαν αίσθηση του βάθους και της πολυπλοκότητάς της. Εως τις 9 Ιανουαρίου.
Παρiσι
Εκθεσεις
Centre Pompidou
www.centrepompidou.fr
«Arman». Ο Αρμάν (Αρμάν Φερναντέζ, Νίκαια 1928 – Ν. Υόρκη 2005) ανέπτυξε μια προσωπική τεχνική βασισμένη στη χρήση ομοειδών αντικειμένων – ανάμεσά τους πώματα μπουκαλιών, σύριγγες, σφαίρες, γόπες από τσιγάρα, όλα ανθρώπινης κατασκευής. Τα συσσώρευε, τα συμπίεζε, τα κατέστρεφε, δημιουργώντας ενδιαφέρουσες συνθέσεις που αντανακλούν τη σύγχρονη «κοινωνία των απορριμμάτων» – ήταν ένας κήρυκας της ανακύκλωσης προτού αυτή γίνει του συρμού (εδώ ο πίνακας «Σταυροφόροι», του 1968, όπου έχει χρησιμοποιήσει εκατοντάδες πινέλα ζωγραφικής κολλημένα στον καμβά). Ξεκίνησε σαν «ζωγράφος του καβαλέτου» μέχρι να επινοήσει την τεχνοτροπία που τον συνέδεσε με το κίνημα του Νέου Ρεαλισμού και τον έκανε διεθνώς γνωστό. Η έκθεση περιλαμβάνει έργα από όλα τα στάδια της διαδρομής του, ανάμεσά τους πρώιμους αφαιρετικούς πίνακες, έργα φτιαγμένα με ομοειδή αντικείμενα, καθώς και τα αποκαλούμενα «Tantrums», συνθέσεις με σπασμένα από τον ίδιο τον καλλιτέχνη έπιπλα, μουσικά όργανα κ.λπ. Μερικά από αυτά τα έργα συνοδεύονται από βίντεο που δείχνουν τον Αρμάν «επί το έργον». Εως τις 10 Ιανουαρίου.
Μusee Marmottan Monet
www.marmottan.com
«Claude Monet: Son musee». Ενώ συνεχίζεται στο Grand Palais το μεγάλο αφιέρωμα στον Μονέ, το Μουσείο Μαρμοτάν Μονέ προσφέρει μια διαφορετική εμπειρία εξοικείωσης με τον μεγάλο Γάλλο ζωγράφο. Η παλιά έπαυλη της οικογένειας Μαρμοτάν δίπλα στο δάσος της Βουλώνης, ιδιοκτησία πλέον της γαλλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών, στεγάζει τη μεγαλύτερη συλλογή έργων του Μονέ στον κόσμο, αλλά και έργα άλλων ζωγράφων της εποχής του, καθώς και αντικείμενα συνδεδεμένα με τη ζωή του. Η έκθεση «Κλοντ Μονέ: Το μουσείο του» περιλαμβάνει το σύνολο σχεδόν της συλλογής, γύρω στους 100 πίνακες και 30 έργα σε χαρτί, ανάμεσά τους οικογενειακά πορτρέτα, πίνακες που ο Μονέ ζωγράφισε στο Λονδίνο, στην Ολλανδία, την Ιταλία και τη Νορβηγία, και έργα από τις θεματικές σειρές του (καθεδρικοί ναοί, θημωνιές, λέμβοι κωπηλασίας, ο κήπος του Ζιβερνί). Πρωταγωνιστική θέση στην έκθεση έχει ο περίφημος πίνακας «Εντύπωση: Ο ήλιος ανατέλλει», το έργο από το οποίο πήρε το όνομά του ο ιμπρεσιονισμός. Εως τις 20 Φεβρουαρίου.
Αλ Πατσίνο – Σάιλοκ
Ο Αλ Πατσίνο έχει ερμηνεύσει τον Σάιλοκ στον κινηματογράφο, στην ταινία που σκηνοθέτησε ο Μάικλ Ράντφορντ το 2004, ενώ πέρυσι το καλοκαίρι πρωταγωνίστησε στη θεατρική παραγωγή του «Εμπόρου της Βενετίας» που παρουσιάστηκε στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, σκηνοθετημένη από τον Ντάνιελ Σάλιβαν. Και τα δύο εγχειρήματα είχαν θερμή υποδοχή από τους κριτικούς, οι οποίοι εξύμνησαν τόσο τη θεατρική όσο και την κινηματογραφική ερμηνεία του Πατσίνο. Τώρα το έργο μεταφέρθηκε στο Broadhurst Theater του Μπροντγουέι και αναδεικνύεται σε μια από τις μεγάλες επιτυχίες της σεζόν. Ο 70χρονος σταρ, που έχει μακρά θητεία στο θέατρο, ενσαρκώνει τον Σάιλοκ δίνοντας συναισθηματικό βάθος σ’ έναν από τους κορυφαίους «κακούς» του Σαίξπηρ. Στα προσεχή σχέδιά του, όπως είπε σε πρόσφατη συνέντευξη, είναι άλλοι δύο σαιξπηρικοί ρόλοι: ο «Βασιλιάς Ληρ» και ο Ιάγος στον «Οθέλλο».