Βενετία
Εκθεση
Ρeggy Guggenheim Collection
www.guggenheim-venice.it
«I Vorticisti: Artisti ribelli a Londra e New York, 1914-1918». Ο Βορτισισμός (Vorticism) υπήρξε ένα βραχύβιο καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο Λονδίνο τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα και αποτέλεσε την αγγλική ανταπόκριση στον γαλλικό κυβισμό, τον ιταλικό φουτουρισμό και τον γερμανικό εξπρεσιονισμό. Ο όρος αποδίδεται στον ποιητή Εζρα Πάουντ, ο οποίος τον χρησιμοποίησε το 1913, ενώ κυρίαρχη φυσιογνωμία του κινήματος, που έκανε το ξεκίνημά του στο Rebel Art Center του Λονδίνου, ήταν ο ζωγράφος και λογοτέχνης Γουίνταμ Λιούις (εδώ μια αυτοπροσωπογραφία του). Οι βορτισιστές είχαν επιλέξει ένα μείγμα αφαιρετικού και παραστατικού στυλ, δίνοντας έμφαση στον δυναμισμό της κίνησης. Η σύντομη διάρκεια του κινήματος οφείλεται και στην επιστράτευση πολλών από τους καλλιτέχνες στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Η έκθεση στο μουσείο Γκουγκενχάιμ της Βενετίας παρουσιάζει περίπου 100 έργα -πίνακες, γλυπτά, σχέδια, χαρακτικά και φωτογραφίες- με την υπογραφή μιας πλειάδας καλλιτεχνών, ανάμεσά τους ο Λιούις, ο Τζέικομπ Επστάιν και ο Εντουαρντ Γουάντσγουορθ. Εως τις 15 Μαΐου.
Γένοβα
Εκθεση
Ρalazzo Ducale
www.palazzoducale.it
«Η Μεσόγειος: Από τον Κουρμπέ έως τον Μονέ και τον Ματίς». «Η Μεσόγειος ολοένα αλλάζει», είχε πει ο Βαν Γκογκ. «Δεν είσαι σίγουρος αν είναι γαλάζια ή πράσινη, γιατί το επόμενο λεπτό οι αντανακλάσεις της μπορεί να πάρουν ροζ ή γκρίζες αποχρώσεις». Η έκθεση αναδεικνύει την αλήθεια αυτής της παρατήρησης, παρουσιάζοντας 80 πίνακες με θέμα τους τις διαφορετικές, πάντα γοητευτικές όψεις της πιο γόνιμης θάλασσας του κόσμου. Ξεκινώντας από ζωγράφους του 18ου αιώνα, όπως ο ο Ζοζέφ Βερνέ, η έκθεση παρακολουθεί το έργο διαδοχικών γενεών καλλιτεχνών, ανάμεσά τους ο Κουρμπέ, ο Σεζάν, ο Μονέ, ο Βαν Γκογκ (εδώ η «Προκυμαία στην Αρλ: Φορτώνοντας σάκους άμμου», 1988), ο Ματίς, ο Μπονάρ, προσφέροντας μια πανδαισία εικόνων της Μεσογείου και ιχνηλατώντας παράλληλα την εξέλιξη της γαλλικής ζωγραφικής. Εως την 1η Μαΐου.
Λονδινο
Θεατρο
Τricycle Theatre
www.tricycle.co.uk
«Water». Το νερό είναι το συνδετικό στοιχείο στο έργο αυτό, που παρουσιάζεται από την πειραματική θεατρική ομάδα Filter. Είναι η τρίτη παραγωγή της με θέμα την κλιματική αλλαγή, η οποία είχε πολύ ευνοϊκή κριτική ανταπόκριση. Κεντρικά πρόσωπα του έργου είναι μια νεαρή κυβερνητική σύμβουλος που προετοιμάζει μια διάσκεψη για το περιβάλλον στη Γερμανία, ο σύντροφός της, δύτης, που ελπίζει να σπάσει το ρεκόρ κατάδυσης, καθώς και δύο ετεροθαλή αδέλφια που συναντιούνται με αφορμή τον θάνατο του πατέρα τους, διάσημου ωκεανολόγου. Καθώς οι πρωταγωνιστές συγκλίνουν στο Βανκούβερ του Καναδά, προσπαθώντας να βρουν μια διέξοδο στα προσωπικά τους προβλήματα, το νερό εξακολουθεί να διεισδύει μέσα στις ιστορίες τους. Το έργο εστιάζει στις αρετές και στους κινδύνους του συμβιβασμού και στην αναγκαιότητα της συνεννόησης τόσο στο προσωπικό όσο και στο παγκόσμιο επίπεδο. Η παράσταση, σκηνοθετημένη από τον Ντέιβιντ Φαρ, χρησιμοποιεί με ευφάνταστο και συχνά χιουμοριστικό τρόπο πολλαπλά τεχνικά εφέ, όχι όμως εις βάρος της αφήγησης. Εως τις 5 Μαρτίου.
Λωζαννη
Εκθεση
Fondation Hermitage
www.fondation-hermitage.ch
«El Modernismo – Από τον Σορόγια στον Πικάσο». Η αποκαλούμενη «γενιά του 1898» αναδύθηκε στην Ισπανία σε μια πολιτικά ανήσυχη εποχή. Ο όρος αναφέρεται σε μια ομάδα λογοτεχνών, καλλιτεχνών και φιλοσόφων, οι οποίοι εξέφρασαν έντονη κριτική στο ισπανικό πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο μετά την κρίση που ακολούθησε την ήττα στον Ισπανο-αμερικανικό Πόλεμο. Βαδίζοντας ανάμεσα στον σεβασμό των ισπανικών παραδόσεων και τον μοντερνισμό, οι δημιουργοί της γενιάς αυτής διεύρυναν τους ορίζοντες της ισπανικής κουλτούρας και άνοιξαν τον δρόμο στη νεωτερικότητα. Παρουσιάζοντας πάνω από εκατό έργα, προερχόμενα κυρίως από μουσεία της Ισπανίας, η έκθεση επικεντρώνεται στη συμβολή στην πορεία αυτή των εικαστικών καλλιτεχνών -ανάμεσά τους οι Σορόγια (εδώ ο πίνακάς του «Περίπατος στην παραλία»), Πινάνθο, Ρεγκόγιος, Κάσας, Θουλοάγα, Ρουσιπόλ- αναδεικνύοντας μια σχετικά άγνωστη περίοδο της ισπανικής τέχνης, που κορυφώθηκε με τη διεθνή απήχηση του έργου του Πικάσο. Εως τις 29 Μαΐου.
Παρίσι
Θεατρο
Comedie Francaise
www.comedie-francaise.fr
«La maladie de la famille M.» Ο Ιταλός θεατρικός συγγραφέας Φάουστο Παραβιντίνο, 34 ετών, επιβεβαιώνει την υπόσχεση που έδωσε με το πρώτο του έργο, «Genoa 01», όπου κεντρικό θέμα ήταν ο θάνατος του νεαρού διαδηλωτή στη διάρκεια της διάσκεψης κορυφής του G8 του 2001. Αυτήν τη φορά το έργο του δεν έχει άμεση πολιτική χροιά, αλλά εκτυλίσσεται σ’ έναν κλειστό οικογενειακό κύκλο, όπου οι επιδράσεις του κοινωνικού περιβάλλοντος έρχονται φιλτραρισμένες. Η «Αρρώστια της οικογένειας Μ.» έχει να κάνει με την αδυναμία επικοινωνίας ανάμεσα στα μέλη της -τον πατέρα, τις δύο κόρες και τον μικρό γιο- κάτω από το βάρος της ανέκφραστης οδύνης που έχει προκαλέσει η απώλεια της μητέρας. Ο συγγραφέας είναι επίσης ο σκηνοθέτης της παράστασης, η οποία έχει κερδίσει θερμούς επαίνους από την κριτική. Εξαιρετικοί στις ερμηνείες τους οι πρωταγωνιστές: ο Ντενί Σουγιέ στον ρόλο του πατέρα, η Σοφί Φερντάν (Μάρτα), η Σιλιάν Μπραΐμ (Μαρία) και ο νεαρός Μπενζαμέν Ζουνγκέρς, που ερμηνεύει τον 15χρονο Τζάνι. Εως τις 20 Φεβρουαρίου.
Εκθεση
Fondation Henri Cartier-Bresson
www.henricartierbresson.org
«David Goldblatt. TJ, 1948-2010». Αφιέρωμα στον Ντέιβιντ Γκόλντμπλατ, τον σημαντικότερο φωτογράφο της Νότιας Αφρικής, ο οποίος έκλεισε πρόσφατα τα 80 χρόνια του. Στη διάρκεια της μακρόχρονης διαδρομής του, ο Γκόλντμπλατ διερεύνησε με τον φακό του τα προβλήματα και τις σκληρές αντιθέσεις της χώρας του, από τα χρόνια του απαρτχάιντ έως τη σημερινή εποχή. «Η κοινωνία μας παραμένει βαθιά διαιρεμένη», είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του. «Τώρα αυτό δεν το λένε απαρτχάιντ και δεν βασίζεται στις φυλετικές διακρίσεις, αλλά στην ταξική ανισότητα». Οι φωτογραφίες της έκθεσης (τα αρχικά TJ αναφέρονται στο Transvaal Johannesburg) καλύπτουν σχεδόν έξι δεκαετίες, περιλαμβάνοντας διεισδυτικές εικόνες από τη μακρά περίοδο της φυλετικής διαίρεσης και των αγώνων της μαύρης πλειονότητας μέχρι τα τελευταία χρόνια, όπου στο προσκήνιο των προβλημάτων βρίσκονται η φτώχεια, το έιτζ και η εγκληματικότητα. Και τότε και τώρα, όπως είπε, «η φωτογραφία με βοήθησε να απαντήσω στο δίλημμα: να μείνω σε τούτη τη χώρα ή να μεταναστεύσω». Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 19 Φεβρουαρίου.
Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο
Μαζί με τον Ντιέγκο Ριβέρα και τον Νταβίντ Σικέιρος, ο Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο (1883-1949) ανήκε στη γενιά εκείνη των Μεξικανών καλλιτεχνών οι οποίοι άφησαν έντονα τη σφραγίδα τους στο πολιτιστικό τοπίο της χώρας τους και απέκτησαν διεθνή φήμη. Στις τοιχογραφίες και στους πίνακές του, ο Ορόσκο αποτύπωσε με αιχμηρή κριτική διάθεση, και ενίοτε με ειρωνεία, τις σαρωτικές αλλαγές που σημάδεψαν την ιστορία του Μεξικού από τον καιρό των κονκισταδόρες έως τον 20ό αιώνα, εστιάζοντας στα βάσανα των απλών ανθρώπων, στις καταχρήσεις της εξουσίας και στη δύναμη των επαναστατικών ιδεών (εδώ ο πίνακάς του «Zapatistas», 1931). Η έκθεση «Χοσέ Κλεμέντε Ορόσκο: Ζωγραφική και αλήθεια», στο Colegio de San Idelfonso της Πόλης του Μεξικού, παρουσιάζει πάνω από 350 έργα του καλλιτέχνη, ανάμεσά τους ελαιογραφίες, έργα σε χαρτί, καθώς και σχέδια προετοιμασίας τοιχογραφιών.