Δεν ξέρω γιατί αλλά «κόλλησα» όταν είδα τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Δεν έχει καν σημασία από ποιο κόκκινο χαλί ήταν, ειδικά αυτές τις ημέρες, που γίνεται μαραθώνιος βραβεύσεων, μετά τις Χρυσές Σφαίρες, τα Baftas, τα βραβεία των ηθοποιών, τα Γκράμι, τα Οσκαρ… Ολοι μοιάζουν να ψάχνουν μια καλή αφορμή για να φορέσουν κάτι μακρύ, κάτι επίσημο, κάτι λαμπερό και να κάνουν δηλώσεις, προκειμένου να εκτονώσουν τη ματαιοδοξία τους.
Βλέπω την Εμα Γουάτσον, την Ερμιόνη, από τον Χάρι Πότερ, που άφησε τις μπούκλες, το κόκκινο μαλλί, τα στρογγυλά γιακαδάκια και βιάστηκε να γίνει κυρία, με μάξι δημιουργία, δαντέλα, φραμπαλά και ασυμμετρία, κοντό μαλλί, πανάκριβα κοσμήματα. Ολο το πακέτο δηλαδή. Και την Τζέι Κέι Ρόουλινγκ, την εμπνεύστρια του Χάρι Πότερ, και μία από τις πλουσιότερες γυναίκες σήμερα στην Αγγλία -μετά τη βασίλισσα- να προσπαθεί να γίνει η καλύτερη φίλη της Ερμιόνης… Με σατέν άνιμαλ-πριντ, αχτένιστο σαν άβαφο μαλλί, βαθύ ντεκολτέ και ντραπάρισμα για να κολακεύει (!) από όποια γωνία κι αν στηθούν οι φωτογράφοι.
Αδύνατες και οι δύο, όπως επιβάλλει το σήμερα, στημένες τέλεια, συνομιλούν σα να ήταν μόνες. Αλλά δεν είναι. Εχω βαρεθεί να βλέπω την Εμα Γουάτσον και τις ηθοποιούς της γενιάς της να μην έχουν προσωπικό στυλ, να περιφέρονται σαν τριαντάρες, να μοιάζουν με τα κοριτσάκια που στήνονται στο μπουντουάρ της μαμάς με τις ψιλοτάκουνες γόβες και τη στρογγυλή βούρτσα σαν μικρόφωνο. Και να σκεφτεί κανείς ότι έχει γεννηθεί το 1990… Πρωτοβγήκε στα εννιά της.
Και η Τζέι Κέι Ρόουλινγκ που δείχνει μάλλον μεγαλύτερη από ό,τι είναι στα αλήθεια (ούτε καν 50), συμπεριφέρεται σε κάθε της βραδινή έξοδο, εκείνες που φωτογραφίζεται τουλάχιστον -δηλαδή όλες- με την ίδια αγωνία: να δείχνει νέα και ανέμελη.
Και είναι κάτι που χαρακτηρίζει τις γυναίκες της εποχής. Από τα 20 και μετά. Για τους άνδρες δεν υπάρχει ο ίδιος ρατσισμός. Αλλά τώρα που οι σχεδιαστές μόδας αποθεώνονται σαν σταρ, οι προσωπικοί στυλίστες είναι οι καλύτεροι φίλοι κάθε διασημότητας, η επιδειξιομανία αποτελεί συνώνυμο στάτους, βαρεθήκαμε να βλέπουμε τραγουδίστριες, ηθοποιούς, συγγραφείς, να συμπεριφέρονται σαν μοντέλα, διαφημίζοντας οίκους και τάσεις, αξεσουάρ και μακιγιάζ.
Και ειδικά τώρα που πλησιάζουν τα Οσκαρ, ευχόμαστε να πήραμε τη δόση μας από ακριβή δαντέλα, άγριο άνιμαλ-πριντ και πανάκριβες δημιουργίες που σκουπίζουν το πάτωμα. Τουλάχιστον ας μην ασχοληθούμε με τα παπούτσια. Αφού δεν τα βλέπουμε… Αραγε οι διάβολοι (θα) φορούσαν Πράντα;