Ενα νέο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον έργο του Γιώργου Κουμεντάκη περιλάμβανε η συναυλία με τίτλο «Εν λευκώ», που πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» στις 10 Φεβρουαρίου. Το «Ισοκράτημα ενός μεσήλικα», στην ουσία το 4ο Κοντσέρτο για πιάνο του συνθέτη, είναι έργο μονομερές αλλά με τρεις σαφείς ενότητες, στον απόηχο των Κοντσέρτων της κλασικής και ρομαντικής περιόδου.
Συνδυάζει στοιχεία από τη βυζαντινή και την παραδοσιακή μουσική με έναν δυτικό τρόπο έκφρασης αλλά προ πάντων με δυτικό ήχο. Η τεχνική του ισοκρατήματος, θεματικό υλικό της δημοτικής παράδοσης και μελίσματα που παρεισέφρεαν αναζωογονητικά σε διάφορα σημεία, εκφράζονταν από όργανα όπως το πιάνο, η ορχήστρα εγχόρδων και ένα κουαρτέτο σαξοφώνων στο πλαίσιο ενός κοντσέρτου με ζωηρό ξεκίνημα, αργό μεσαίο τμήμα και ζωηρή κατάληξη.
Μόνον ο εξαιρετικά επιτυχημένος τρόπος που ισορροπούσαν όλα αυτά, τα φαινομενικά ετερόκλητα στοιχεία, πρόδιδαν την ωριμότητα του μεσήλικου συνθέτη. Διότι, κατά τα άλλα, το έργο διέθετε φρεσκάδα και ενέργεια, που σπάνια συναντά κανείς ακόμα και -ή κυρίως- σε πολύ νεότερους. Ο Κουμεντάκης είχε βεβαίως την τύχη εξαιρετικών ερμηνευτών, του πιανίστα Γιώργου Εμμανουήλ Λαζαρίδη, που απέδωσε θαυμάσια τον κεντρικό τρυφερό μονόλογο αλλά και τα εκρηκτικά, δεξιοτεχνικά γοργά μέρη, του Κουαρτέτου σαξοφώνων του Θόδωρου Κερκέζου και της Καμεράτας – Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής υπό τον Γιώργο Κουντούρη.
Το υπόλοιπο έξυπνα δομημένο πρόγραμμα περιλάμβανε το γνωστό έργο «Φράτρες» του Αρβο Περτ σε δύο από τις πολλές του εκδοχές, τη μάλλον αδιάφορη, πολυσυλλεκτική «Αργεντίνικη μουσική για έγχορδα» του Χεράρδο ντι Τζούστο, τη νοσταλγική, ανάλαφρη «Μικρή Δανελιάδα» του Γκίγια Καντσέλι και το «Typewriter tune» του Κουμεντάκη για κουαρτέτο σαξοφώνων.
Γκόγια – Μπετόβεν
Η Λορέντα Ράμου ποτέ δεν αρκέστηκε σε συμβατικό ρόλο πιανίστριας. Συχνά επιχείρησε την ανανοηματοδότηση ιστορικών έργων μέσα από προγράμματα με θεματικό άξονα, όπως η βραδιά με τίτλο «Γκόγια – Μπετόβεν» που παρουσίασε στη Στέγη του Ωνασείου, στις 6 Φεβρουαρίου.
Το πρόγραμμα ανίχνευε κοινά στοιχεία στη ζωή των δύο καλλιτεχνών που δεν συναντήθηκαν ποτέ. Εζησαν στην Ευρώπη του Ναπολέοντα και η κώφωση που έπληξε και τους δύο, τους έστρεψε σε συγγενείς, σκοτεινούς εσωτερικούς κόσμους. Το καλά φτιαγμένο βίντεο εμπλουτίστηκε από τρεις μουσικές γέφυρες, τρία έργα του Μπετόβεν που ερμήνευσε η Ράμου «ζωντανά»: τις επτά Μπαγκατέλες του έργου 33 και τις Σονάτες έργο 26 και έργο 110. Αποδίδοντας τη μουσική με πάθος, υπογραμμίζοντας κάθε φορά την κύρια όψη, περισσότερο ανάλαφρη στις Μπαγκατέλες, αβέβαια πένθιμη στην πρώτη από τις Σονάτες, ξεκάθαρα ταραγμένη, γεμάτη αγωνία στην απαιτητικότατη δεύτερη, η Ράμου πέτυχε τον στόχο.