Μου πρότειναν να μιλήσω για το βιβλίο της Μαρίας Πιερράκου «Η γυναίκα του ζωγράφου» (εκδ. Εστία), επειδή κι εγώ ήμουν κάποτε παντρεμένη με ζωγράφο. Από τον ένα ζωγράφο στον άλλο υπάρχει βέβαια διαφορά, εγώ όμως αποδέχθηκα την πρόταση με χαρά, για ένα άλλο λόγο.
Η γνωριμία μου με τον Αλκη τον Πιερράκο πάει πίσω στα χρόνια της Κατοχής, όταν το 1943 είχε σχηματιστεί μια μικρή κολωνακιώτικη παρέα καλλιεργημένων νεαρών ανάμεσα στα είκοσι και τα είκοσι πέντε, με τον Μπούλη τον Φραγκόπουλο, τον Ρόδη Ρούφο, τον Γιώργο Σισιλιάνο, τον Σπύρο Ιακωβίδη, τον Δήμη τον Πουλάκο και τον Κορνήλιο Καστοριάδη, που εμφανιζόταν κάθε τόσο σαν κομήτης, επειδή ως τροτσκιστής έπρεπε πάλι να καταδυθεί στα σκότη της παρανομίας, πράγμα που μ’ έκανε ν’ αποδίδω τρομερή αίγλη στο τροτσκιστικό του κόμμα, για ν’ ανακαλύψω στα γεράματα ότι επρόκειτο για ένα πολιτικά αμελητέο γκρουπούσκουλο παθιασμένων αριστερών διανοουμένων που δεν είχαν σχέση με κοινωνικές δυνάμεις, σχεδόν ούτε καν με τη δική τους, περίφημη τότε, εργατιά…
Η συντροφιά μας, που μαζευόταν κυρίως στο σπίτι του Φραγκόπουλου και στο δικό μου, διανθίζονταν από κάποιες jeunes filles efleur περισσότερο ή λιγότερο ελκυστικές, όμως τον τόνο τον έδιναν αποκλειστικά τα αγόρια. Ο Αλκης κατέπλεε αργόσυρτος, έχοντας εγκαταλείψει μπογιές και πινέλα στο πατρικό του κάπου στα Ιλίσια, είτε για να μας ενθουσιάσει μ’ ένα εντυπωσιακό πυροτέχνημα ευρωπαϊκής κουλτούρας ή για ν’ αρθρώσει δυσοίωνα αποφθέγματα Πυθίας που είτε τα ‘πιανες είτε όχι. Η παρέα, γλωσσομαθέστατη και αρκετά συμπαγής, έστηνε την ατζέντα των κατοχικών διαδόσεων και τις σχολίαζε αμέσως με καντιανίζουσες επιχειρηματολογίες και ζωηρές διενέξεις που, όχι σπάνια, απέληγαν σε δηκτικές αιχμές του ενός εναντίον του άλλου. Καθένας είχε τις απόψεις του, ο ναρκισσισμός κορυφωνόταν σε λεκτικές αψιμαχίες με τον Κορνήλιο να αποδομεί με εμπάθεια τις ιταλοτραφείς αναλύσεις του Πουλάκου, τον Ιακωβίδη να κρατάει τον ίσιο μ’ εγγαστρίμυθα μίνι σχόλια και με τις ξαφνικές τρελές περιδινήσεις γύρω από τον εαυτό του τού στρουμπουλού μας Ρόδη που έψαχνε την πίπα του ή ό,τι άλλο. Ανάμεσα στις πολιτισμικές παραφυάδες που προέκυψαν από την καλλιέργεια και το κέφι τους, η τρυφερή πνευματική συνάφεια του Κορνήλιου με τον Ρόδη οδήγησε σ’ ένα εμπρηστικό μανιφέστο, τον Ροχαλία. Ο «Ροχαλίας» -που είναι αναγραμματισμός του Αλάριχος, λόγω της Κατοχής- ελεεινολογούσε την κατάσταση και την κοινωνία για ν’ αμολήσει τελικά ένα ακραίο «Ξεβρακώσου, Κολωνάκι», που μας έπαιρνε τα μυαλά -ώς την ημέρα που ο Ρόδης, ο Φραγκόπουλος και ο Ιακωβίδης μ’ ένα πιστόλι στην τσέπη, πήραν τα βουνά να πάνε να ενωθούν στην Ηπειρο με τις μαχόμενες δυνάμεις του στρατηγού Ζέρβα- η Κατοχή όδευε προς το τέλος της κι έπειτα άλλαξαν όλα.
Δεν θυμάμαι να ξαναείδα τον Πιερράκο πριν από το ’77, περαστική από το Παρίσι. Εναν εξελισσόμενο εξπρεσιονιστή ζωγράφο παντρεμένο με μία χαμηλών τόνων γλυκύτατη ψυχαναλύτρια, τη Μαρία, με την οποία σ’ ένα πρόχειρο κεφάτο γεύμα στο σπίτι τους ένιωσα ξαφνική συνάφεια… Στο ατελιέ του Αλκη κάναμε, με μοντέλο μια αραπίνα, κάποια σχέδια που τα έχω φυλάξει. Του έκανα κι εκείνου μια προσωπογραφία μονοκοντυλιά που αποδίδει, θαρρώ, την ψυχοσύνθεσή του… Αν ζούσαμε στην ίδια πόλη, σίγουρα θα κάναμε παρέα. Χρόνια μετά, ο Αλκης έκανε, μεταξύ άλλων, μια έκθεση στην γκαλερί Κρεωνίδη στο Κολωνάκι όπου με χαρά ξανασυνάντησα το ζευγάρι και διαβάζοντας το 2004 το, δυστυχώς, αμετάφραστο στη γλώσσα μας γαλλικό βιβλίο της Μαρίας για τον Λακάν, εκτίμησα ιδιαίτερα το σθένος της και το σοφό της χιούμορ. Ως πρακτικογράφος του διάσημου ψυχαναλυτή επί δώδεκα χρόνια, είχε κολυμπήσει κι αυτή στο πέλαγος της ανδρικής ματαιοδοξίας που εννοεί να καταποντίσει ό,τι βρίσκεται γύρω της και ιδίως τη γυναίκα. Οπως έλεγε ο Εγγονόπουλος, μερικοί σε κάνουν βάθρο για να σκαρφαλώσουν επάνω και να παραστήσουν το άγαλμα.