Βρυξελλες
Εκθεση
Βozar
«http://www.bozar.be» www.bozar.be
«Jeff Wall: The Crooked Path». Ο φωτογράφος Τζεφ Γουόλ ισχυρίζεται πως το πρώτο βήμα του στη δημιουργία μιας φωτογραφίας είναι να μη φωτογραφίσει. Κοιτάζει καλά μια σκηνή και την αναδομεί αργότερα, προσπαθώντας να την κάνει παρόμοια με αυτό που θυμάται από την πραγματική στιγμή. Στην έκθεση αυτή, ο Γουόλ δημιουργεί ένα διάλογο ανάμεσα σε 25 από τις δικές του μεγάλου μεγέθους διαφάνειες, σε φωτισμένα κουτιά (μερικές εμπνευσμένες από έργα του 19ου αιώνα, όπως ο «Σκεπτόμενος» του Ροντέν), και πάνω από 100 έργα ζωγραφικής, γλυπτά, φωτογραφίες και αποσπάσματα από ταινίες, με την υπογραφή καλλιτεχνών, όπως ο Μαρσέλ Ντυσάν, η Νταϊάν Αρμπους, ο Εζέν Ατζέ, ο Γουόκερ Εβανς, ο Φρανκ Στέλα, ο Νταν Φλέιβιν και ο Αντρέας Γκούρσκι. Εως τις 11 Σεπτεμβρίου.
Λονδινο
Εκθεση
Βritish Museum
«http://www.britishmuseum.org.uk» www.britishmuseum.org.uk
«Afganistan: Crossroads of the Ancient World». Η έκθεση ανατρέχει στην ιστορική πορεία του Αφγανιστάν, ενός τόπου που επί χιλιετίες υπήρξε στόχος κατακτητικών επιθέσεων και που δέχθηκε την επιρροή μεγάλων πολιτισμών, από την Ελλάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι την Ινδία και την Κίνα. Διακόσια τριάντα αντικείμενα τέχνης, που έχουν διασωθεί από βομβαρδισμούς, λεηλασίες και ηθελημένες καταστροφές για θρησκευτικούς λόγους, ιχνηλατούν το τρομακτικά περιπετειώδες ιστορικό της χώρας, ενός δράματος που έως σήμερα δεν φαίνεται να έχει τέλος. Οπως γράφει ο Ουίλιαμ Λι Ανταμς στο περιοδικό ΤΙΜΕ, «σε μια αίθουσα της έκθεσης, δίπλα σ’ ένα εβένινο γυναικείο ειδώλιο της ινδουιστικής μυθολογίας, ένας ερωτιδέας φαίνεται απορημένος που τον ξέθαψαν στα βόρεια της Καμπούλ και όχι στην Αθήνα». Τα εκθέματα προέρχονται τα περισσότερα από το Εθνικό Μουσείο της Καμπούλ, στο οποίο γίνονται τώρα εκτεταμένες εργασίες ανοικοδόμησης. Εως τις 17 Ιουλίου.
ΘΕΑΤΡΟ
Donmar Warehouse
«http://www.donmarwarehouse.com» www.donmarwarehouse.com
«Luise Miller». Γόνος πανίσχυρης αριστοκρατικής οικογένειας, ο Φερδινάνδος είναι πρόθυμος να απαρνηθεί τη θέση και την περιουσία του για την αγάπη της Λουίζας, κόρης ενός φτωχού μουσικού. Σ’ έναν κόσμο όμως που τον κυβερνά η εξαπάτηση και η απληστία και όπου η εξουσία είναι το παν, η ελευθερία και η ευτυχία του νεαρού ζευγαριού είναι πέρα από τον έλεγχό τους. Στη «Λουίζα Μίλερ», που ενέπνευσε την ομώνυμη όπερα στον Βέρντι, ο Γερμανός ποιητής και δραματουργός εστιάζει στην πάλη ανάμεσα στην τιμή και τη διαφθορά, την αγάπη και την εξουσία, την αλήθεια και την προδοσία. Ο Μάικλ Γκραντέιτζ, ο οποίος έχει ήδη σκηνοθετήσει τον «Δον Κάρλος» και τη « Μαρία Στιούαρτ», παρουσιάζει και πάλι μια νέα παραγωγή έργου του Σίλερ, σε απόδοση και διασκευή του Μάικ Πούλτρον. Η παράσταση έχει κερδίσει θερμούς επαίνους από την κριτική, τόσο όσον αφορά τη σκηνοθεσία του Γκραντέιτζ όσο και τους ερμηνευτές, ανάμεσά τους η Φελίσιτι Κένταλ (Λουίζα), ο Μαξ Μπένετ (Φερδινάνδος), ο Πολ Χίγκινς (ο μουσικός πατέρας της Λουίζας), Αλεξ Κίνγκστον (Λαίδη Μίλφορντ). Εως τις 30 Ιουλίου.
Νεα Υορκη
Εκθεσεις
Μetropolitan Museum of Art
«http://www.metmuseum.org» www.metmuseum.org
«Mother India: The Goddess in Indian Painting». Η Ντέβι, η Ινδή θεά, είναι η πανταχού παρούσα ενσάρκωση της δύναμης και της σοφίας σε όλες τις αρχαίες θρησκείες της Ινδίας. Βρίσκεται, μαζί με τον Σίβα και τον Βισνού, στην πρώτη γραμμή του ινδουιστικού και του βουδιστικού πανθέου και, από τις απαρχές της αναπαραστατικής τέχνης στην Ινδία, αποτελεί συχνό θέμα στη γλυπτική και στην, πολύ μεταγενέστερη, θρησκευτική ζωγραφική. Αναπαρίσταται σε πλήθος διαφορετικές μορφές -καλοσυνάτη και απειλητική, μητρική και άγρια- εκφράζοντας όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων (εδώ ένα αγαλματίδιο που τη δείχνει να θηλάζει τον Κρίσνα). Στην έκθεση παρουσιάζονται 30 έργα, γλυπτά και έργα ζωγραφικής, που ανήκουν στη συλλογή του μουσείου και που χρονολογούνται από την πρώτη χιλιετία προ Χριστού μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα. Εως τις 27 Νοεμβρίου.
Μuseum of Modern Art
«http://www.moma.org» www.moma.org
«German Expressionism: The Graphic Impulse». Τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, οι καλλιτέχνες οι οποίοι συνδέθηκαν με το κίνημα του γερμανικού Εξπρεσιονισμού (και οι οποίοι, βέβαια, δεν ήταν μόνο Γερμανοί) ασχολήθηκαν με ιδιαίτερο ζήλο με τη χαρακτική, προωθώντας την εξέλιξη των τεχνικών μεθόδων και δημιουργώντας σειρές έργων που αντανακλούν μια εποχή δραματικών αλλαγών στο κοινωνικό και το αισθητικό πεδίο. Η έκθεση παρουσιάζει πάνω από 250 έργα με τις υπογραφές τριάντα περίπου καλλιτεχνών (λιθογραφίες, χαλκογραφίες, ξυλογραφίες, καθώς επίσης ορισμένα σχέδια, πίνακες και γλυπτά), τα οποία καλύπτουν μια μακρά χρονική διαδρομή, από την ίδρυση της ομάδας Brucke το 1905 μέχρι τα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και τη δεκαετία του ’20, όταν πολλοί καλλιτέχνες εξακολούθησαν να δημιουργούν σημαντικά έργα, παρότι το εξπρεσιονιστικό κίνημα είχε φτάσει στη δύση του. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που αντιπροσωπεύονται στην έκθεση, είναι ο Ε.Λ. Κίρχνερ, ο Βασίλι Καντίνσκι, ο Οσκαρ Κοκόσκα, ο Εριχ Χέκελ, ο Εγκον Σίλε, η Κέτε Κόλβιτς (με επτά ξυλογραφίες του 1926, με τίτλο «Πόλεμος»), ο Εμιλ Νόλντε, ο Οτο Ντιξ και ο Μαξ Μπέκμαν. Εως τις 11 Ιουλίου.
Παρισι
Εκθεσεις
Μusee du Louvre
www.louvre.fr
«Rembrandt et la figure du Christ». H έκθεση «Ο Ρέμπραντ και η μορφή του Χριστού» παρουσιάζει πίνακες, χαρακτικά και σχέδια του Ρέμπραντ με θέμα τον Ιησού, έργα μέσω των οποίων ο μεγάλος Ολλανδός ζωγράφος του 17ου αιώνα απομακρύνθηκε από τον παραδοσιακό τρόπο απεικόνισης του Ναζωραίου στη χριστιανική τέχνη, θέλοντας να αποδώσει την «ανθρώπινη» φυσιογνωμία του χωρίς το μυστικιστικό φως του μεγαλείου που τον περιέβαλλε σε έργα παλαιότερων, αλλά και συγχρόνων του καλλιτεχνών. Η συγκέντρωση αυτών των έργων, διασκορπισμένων σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές συλλογές, είναι αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης έρευνας, χάρη στην οποία εντοπίστηκαν και παρουσιάζονται τώρα όλα μαζί, τρεις αιώνες μετά την έξοδό τους από το εργαστήρι του Ρέμπραντ (εδώ ο πίνακας «Ο Χριστός στους Εμμαούς»). Μαζί με τα έργα του Ρέμπραντ, η έκθεση περιλαμβάνει επίσης χαρακτικά προγενέστερων καλλιτεχνών όπως ο Ντύρερ και ο Μαντένια. Εως τις 18 Ιουλίου.
Μusee de l’ Orangerie
«http://www.musee-orangerie.fr» www.musee-orangerie.fr
«Gino Severini, futuriste et neoclassique». Ο Ιταλός καλλιτέχνης Τζίνο Σεβερίνι έχει συνδεθεί με τον φουτουρισμό, το πρωτοποριακό κίνημα στις αρχές του 20ού αιώνα. Στόχος αυτής της έκθεσης είναι να δείξει ότι ο φουτουρισμός ήταν μια μόνο σύντομη περίοδος στην δημιουργική του πορεία. Οταν έφτασε στο Παρίσι το 1906, τα πρώτα έργα του -κυρίως πορτρέτα- τα ακολούθησαν φουτουριστικοί πίνακες. Μετά το 1916 συμμετείχε στο κίνημα του κυβισμού. Στο τελευταίο στάδιο της διαδρομής του ο Σεβερίνι επέστρεψε στον ρεαλιστικό κλασικισμό. Εως τις 25 Ιουλίου.
Ρενέ Μαγκρίτ
Ο Ρενέ Μαγκρίτ (1898-1967), ανήκει στους δημοφιλέστερους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Φημισμένος για τις ευφάνταστες εικόνες του, όπου καθημερινά αντικείμενα (φρούτα, καπέλα, πίπες) πρωταγωνιστούν σε παράδοξους, συχνά χιουμοριστικούς συνειρμούς, ο Βέλγος σουρεαλιστής επηρέασε σημαντικά τον κόσμο της Τέχνης (ιδιαίτερα την ποπ-αρτ) αλλά και όλο το φάσμα της σύγχρονης κουλτούρας, εμπνέοντας λογοτέχνες και διαφημιστές, μουσικούς και σκηνοθέτες όπως ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ και ο Τέρι Γκίλιαμ. Η έκθεση «Rene Magritte: The Pleasure Principle», στην Πινακοθήκη Τέιτ του Λίβερπουλ (έως 16/10), επιχειρεί να ανιχνεύσει την έμπνευση πίσω από το στυλ του ζωγράφου, εστιάζοντας σε λιγότερο γνωστές πλευρές της ζωής και της καλλιτεχνικής πρακτικής του. Εκτός από γνωστούς πίνακές του, παρουσιάζονται σχέδια και κολάζ, φωτογραφίες και φιλμ, καθώς και δείγματα διαφημιστικών εργασιών από τα νεανικά του χρόνια.