Μου προξενεί πάντα αμηχανία και απορία η ευκολία με την οποία υποτιμάται η δυσμενέστατη εικόνα που παρουσιάζει η Αθήνα στα μάτια του διεθνούς κοινού. Εχουν ακουστεί όχι λίγες φωνές που αντικρούουν την καταστροφική επίδραση που είχαν τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας και την εντάσσουν στις παράπλευρες απώλειες μιας μαζικής αντίδρασης. Οταν άρχισε να γίνεται πιο ευκρινής η καταστροφή και όταν άρχισαν να εμφανίζονται οι λογαριασμοί για τον Δήμο Αθηναίων (800.000 ευρώ) και για τους ιδιώτες επιχειρηματίες που επλήγησαν, πολλοί τα «μάζεψαν» αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει.
Παρ’ όλα αυτά ακούω συχνά, ακόμη και τώρα, την επωδό «δεν με νοιάζει τι λένε οι ξένοι». Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει Ελληνας που αγνοεί ότι όταν η πρωτεύουσα είναι σε τουριστική παρακμή, η επίπτωση αφορά όλους. Οπως δεν μπορώ να φανταστώ ότι αγνοείται το σημαντικό ποσοστό των Ελλήνων που δραστηριοποιούνται στον αθηναϊκό τουρισμό. Περισσότερο, όμως, με προβληματίζει η συμπλεγματική στάση απέναντι στην πρωταρχική σημασία που έχει η εικόνα της ελληνικής πρωτεύουσας στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Για πολλούς, φυσικά, λόγους, οι οποίοι έως πρότινος πίστευα ότι ήταν προφανείς και αυταπόδεικτοι. Αλλά και για έναν επιπλέον λόγο. Οτι στη σημερινή συγκυρία, η Αθήνα οφείλει να δείχνει ότι δουλεύει για το καλύτερο. Με συναίσθηση της πραγματικότητας, αξιοπρέπεια και αισθήματα φιλοξενίας. Ολα αυτά, όμως, απέχουν πολύ από την επικρατούσα συνθήκη στο κέντρο της Αθήνας. Ολα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό εκπέμπουν στο εξωτερικό το σήμα «κρατηθείτε μακριά». Ακόμη και το κουρελόπανο στο ιστορικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών που ανεμίζει εκφράζοντας «αντίθεση» στο νέο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ (λες και το Πανεπιστήμιο είναι το μαγαζάκι κάποιου) εκπέμπει την εικόνα μιας «βάρβαρης» πόλης.
Ολα αθροίζονται και έχουν κόστος. Η ψυχική υγεία όσων υπομένουν την εκτεταμένη βαρβαρότητα στο κέντρο της πρωτεύουσας έχει φθαρεί και πολλοί Αθηναίοι υπομένουν την καθημερινότητα με αισθήματα απογοήτευσης. Είναι κρίμα γιατί η Αθήνα είχε μία πιθανότητα να βελτιώσει τη διεθνή εικόνα της προς όφελος της τουριστικής οικονομίας της. Εμεινε η βεβαιότητα μιας βαθύτατης ζημίας.