Επιτυχημένη πέρα από κάθε προσδοκία ήταν η συναυλία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Σκάλας του Μιλάνου υπό τον Σεμιόν Μπιτσκόφ στις 26 Ιουνίου. Κύριο έργο στο πρόγραμμα ήταν η Εκτη Συμφωνία («Τραγική») του Γκούσταφ Μάλερ, έργο σκοτεινό, που έρχεται πιο φυσικά στην ψυχοσύνθεση μουσικών βορείως των Αλπεων. Ωστόσο, οι ορχήστρες του νότου είναι τελικά τόσο καλές όσο και ο αρχιμουσικός που τις διευθύνει, ο δε Μπιτσκόφ αποδείχτηκε ότι γνωρίζει καλά τον Μάλερ.
Η ορχήστρα της Σκάλας υπήρξε «εργαλείο» εντυπωσιακής ποιότητας στα χέρια του Ρώσου αρχιμουσικού: τόσο τα σύνολα, τα χαμηλά έγχορδα, τα χάλκινα πνευστά, όσο και οι μεμονωμένοι μουσικοί, το πρώτο βιολί, το κόρνο, το όμποε, διέθεταν ήχο εξαιρετικής ποιότητας, που ακόμα και στο ακουστικά αφιλόξενο Ηρώδειο έφτανε στον ακροατή μεστός, δίχως αιχμές.
Βασικό γνώρισμα στις ορχήστρες του νότου είναι η αβίαστη ρευστότητα τραγουδιού με την οποία ξεχύνονται συνήθως οι μελωδικές γραμμές ή με την οποία ανακρούονται τα εμβατήρια, στοιχείο που συνήθως τους αφαιρεί οποιοδήποτε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, τη σκέψη ή τις αναστολές που κρύβονται πίσω απ’ τις νότες, το στοιχείο του γκροτέσκο. Αυτό αποφεύχθηκε στη συγκεκριμένη συναυλία, καθώς ο Μπιτσκόφ κράτησε από την αρχή την ορχήστρα σφιχτά στα χέρια του.
Αγωνία και ένταση
Αδρά ήχησαν τα εμβατήρια που κυριαρχούν στο πρώτο μέρος, ενώ ανάμεσά τους ξεπρόβαλαν τα διαβρωτικά θέματα που προετοίμαζαν τα δύο τελευταία μέρη του έργου. Ο Μπιτσκόφ επέλεξε ως δεύτερο το «Σκέρτσο», δίνοντας συνέχεια στη διάθεση επικείμενης αναπόφευκτης καταστροφής που διαμόρφωσε στο πρώτο μέρος. Ακολούθησε το «Αντάντε», του οποίου ο λυρισμός γαλήνεψε την ατμόσφαιρα καθώς εκφράστηκε με μεγάλη τρυφερότητα τόσο από τις σολιστικές συνεισφορές όσο και από τα σύνολα της ορχήστρας.
Κορυφαίο ήταν το τελευταίο μέρος, όπου οι καλά δουλεμένες, μεταξύ τους τελείως διαφορετικές ενότητες αποδόθηκαν με ακρίβεια και συναισθηματική δύναμη, απελευθερώνοντας την έντονη αγωνία που εκφράζει το έργο. Μόνη, μικρή απογοήτευση ήταν οι κτύποι του σφυριού, που όφειλαν να ηχήσουν συγκλονιστικά, πλην όμως βυθίστηκαν από την ατολμία του μουσικού και τη μέτρια ακουστική του χώρου.
Της Συμφωνίας του Μάλερ προηγήθηκε το πρώτο Κοντσέρτο για βιολί του Μαξ Μπρουχ με σολίστα τον Τζόσουα Μπελ, που μοιάζει να εμφανίζεται στη χώρα μας συχνότερα απ’ όσο Ελληνες βιολιστές. Ερμηνεύοντας ένα από τα δημοφιλέστερα δεξιοτεχνικά κοντσέρτα του ρομαντισμού υπήρξε καλύτερος από ποτέ. Ο ήχος του ήταν μεγάλος και στρογγυλός, γεγονός που απολάμβανε κανείς τόσο στις δεξιοτεχνικές σελίδες του τρίτου μέρους όσο και στο χαμηλόφωνο δεύτερο μέρος. Η θεατρικότητα της ερμηνείας του, ταιριαστή στο συγκεκριμένο έργο, σφράγισε την επιτυχία.