Για τη συγκεκριμένη έκθεση επελέγη ένας διαφορετικός επιμελητής για κάθε μία από τις πέντε παρουσιάσεις της στα πέντε αντίστοιχα ιδρύματα – επιμελήτρια για την ελληνική παρουσίαση είναι η Νάντια Αργυροπούλου. Ταυτόχρονα ένας συγγραφέας (ο αρχιτέκτονας και συγγραφέας Αριστείδης Αντωνάς στην περίπτωση του ΔΕΣΤΕ) επιλέγεται κάθε φορά για να γράψει ένα κείμενο εμπνευσμένο από το διήγημα του Κάφκα. Καθώς όλοι οι επιμελητές καλούνται να δουλέψουν με τα ίδια έργα (στην περίπτωση της παρουσίασης στο ΔΕΣΤΕ κάποια λίγα έργα έχουν αντικατασταθεί με άλλα), βρίσκονται μπροστά στην πρόκληση του να δημιουργήσουν μία διαφορετική πρόταση κάθε φορά.
Αυτή η πρόκληση είναι ακόμα μεγαλύτερη για τη Νάντια Αργυροπούλου, καθώς έχουν ήδη προηγηθεί οι τέσσερις παρουσιάσεις. Η Αργυροπούλου τοποθετεί τα έργα σε δυάδες και σε έντονες αντιπαραθέσεις. Ανοίγει την έκθεση με την καρέκλα του Νάουμαν δίπλα στο «Moon» του Τζεφ Κουνς, δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους έργα που όμως υπαινίσσονται την ανθρώπινη απουσία. Αν και το έργο του Κουνς είναι πολιτικό με μία έμμεση έννοια (με την έννοια δηλαδή ότι έχει αμφισβητήσει την «υψηλή τέχνη»), οι επιλογές της Ελληνίδας επιμελήτριας έχουν στο σύνολό τους πιο έντονη την πολιτική χροιά από ό, τι στις προηγούμενες παρουσιάσεις. Η Νάντια Αργυροπούλου δημιουργεί μία νέα αφήγηση δίνοντας έτσι στο κάθε έργο μία διαφορετική ερμηνεία. Αυτό το παιχνίδι των αναγνώσεων προσκαλεί τον θεατή να δει έργα -κάποια πολύ γνωστά- υπό νέο πρίσμα. Το αν θα εγείρει σε όλους πολιτικούς προβληματισμούς, το πιθανότερο είναι ότι θα κινητοποιήσει τη φαντασία, πράγμα εξάλλου που οφείλει να είναι και μία σημαντική ιδιότητα της τέχνης.