ΚΡΙΤΙΚΗ. Μαθήματα κοινωνικού κινηματογράφου έχει πάρει από τον πατέρα του, τον Κεν Λόουτς, ο Τζιμ Λόουτς στο ντεμπούτο του. Το «Πορτοκάλια στον ήλιο» (**½) είναι η αληθινή δραματική ιστορία της αποκάλυψης ενός μεγάλου κοινωνικού σκανδάλου. Για δεκαετίες η Βρετανία έστελνε κρυφά στην Αυστραλία χιλιάδες παιδιά από ιδρύματα, τα οποία μόλις έφταναν εκεί, έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης, βίας και σεξουαλικής κακοποίησης. Στη δεκαετία του ’80, το θέμα αποκάλυψε μια κοινωνική λειτουργός, προκαλώντας τεράστιες αντιδράσεις. Ο Τζιμ Λόουτς χειρίζεται το θέμα με συγκίνηση. Αλλωστε, έχει στα χέρια του μια πολύ δυνατή ιστορία. Ομως, δεν έχει μάθει από το σινεμά του πατέρα του ότι χρειάζεται κι ένα εξίσου δυνατό σενάριο. Οι επαναλήψεις και τα χάσματα είναι αρκετά και δεν καλύπτονται ούτε από τη στιβαρή ερμηνεία της Εμιλι Γουότσον.
Η ταινία που έκανε αυτομάτως τον Φατίχ Ακίν ένα από τα πιο υποσχόμενα ονόματα του σύγχρονου ευρωπαϊκού κινηματογράφου, το «Μαζί ποτέ» (***½) του 2004, προβάλλεται σε μια μάλλον πρόωρη επανέκδοση. Είναι η βασανιστική ερωτική ιστορία ανάμεσα στον Καχίτ και τη Σιμπέλ, δύο Τούρκους της Γερμανίας που έρχονται κοντά και παντρεύονται από συμφέρον, προσπαθώντας και οι δύο να ξεφύγουν απ’ ό, τι τους βασανίζει, αλλά τελικά ερωτεύονται σε μια σχέση γεμάτη πάθος.
Το «Πώς να κλέψετε ένα εκατομμύριο δολάρια» (***) του Γουίλιαμ Γουάιλερ δεν είναι η καλύτερη ταινία της Οντρεϊ Χέμπορν ούτε του Πίτερ Ο’ Τουλ. Διαθέτει όμως την ομορφιά, τη χάρη και την κομψότητα των πρωταγωνιστών της. Η κόρη ενός πλαστογράφου κι ένας τυχοδιώκτης συνεργάζονται για την κλοπή ενός πλαστού αγάλματος. Και φυσικά, θα ερωτευθούν…
Επανέκδοση που θα ταίριαζε περισσότερο στο πρόγραμμα αφιερώματος είναι το «Blackmail» (***) του Αλφρεντ Χίτσκοκ. Είναι μία από τις πρώτες ταινίες του μετρ του σασπένς και η ιστορία είναι τυπικά χιτσκοκική, η ιστορία ενός εκβιασμού με αφορμή ένα έγκλημα. Το ενδιαφέρον της (γυρισμένης το 1929) ταινίας είναι κυρίως μουσειακό, καθώς πρόκειται για την πρώτη βρετανική ομιλούσα κινηματογραφική παραγωγή.