Η είδηση για την έγκριση κατεδάφισης του κινηματογράφου «Αστρον» στην Κηφισίας προκάλεσε πλήθος αρνητικών σχολίων από πολίτες, τα περισσότερα απαξιωτικά για το ΥΠΠΟΤ. Αν τελικώς «πέσει» το «Αστρον», η πτώση του θα σηκώσει κουρνιαχτό. Δεν το είχαν συνυπολογίσει, όσα μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων ψήφισαν υπέρ της άδειας κατεδάφισης, ότι στην παρούσα συγκυρία οι Αθηναίοι θα εκλάμβαναν την απόφαση ως μια πράξη «βίας» σε μια πόλη ήδη βαριά τραυματισμένη. Πριν από το «Αστρον», στρατιές ολόκληρες από κινηματογραφικές αίθουσες είχαν σβήσει σε μια «ρύθμιση» του αστικού τοπίου, όπου οι θεατές λιγόστευαν και η γη ακρίβαινε. Λίγοι κινηματογράφοι ήταν αυτοτελώς όμορφα κτίρια, όπως η «Αντζελα» στο τέρμα της οδού Πατησίων, ένα ύστερο αρ ντεκό οικοδόμημα ενός ξεχασμένου «καλλιτέχνη» αρχιτέκτονα των αθηναϊκών ’50s (Γ. Κωττάκης). Αλλά το «Αστρον» είχε άλλη χάρη. Γεννήθηκε σε μια αισιόδοξη εποχή της Αθήνας, σε μια περιοχή που «ανέβαινε» και αποκτούσε τον τρόπο της μεσαίας τάξης. Το «Αστρον» συνομιλούσε με την «Ανεσις», το «Αθήναιον» και τον «Γαλαξία», το «Πλάζα» πιο πάνω, τη «Νιρβάνα» και την «Αρζεντίνα», πιο κάτω. Ηταν η «άλλη» κινηματογραφική πιάτσα, που γεννήθηκε μετά το 1957-58, όταν στέριωσε η μεσοαστική πύκνωση της περιοχής. Η μορφολογία του «Αστρον» ήταν μια προσαρμογή της διεθνούς κινηματογραφικής αρχιτεκτονικής, που ταυτίστηκε μετά το ’30 με διάφορες παραλλαγές της αμερικανικής αρ ντεκό. Αυτή η συγκινητική αθηναϊκή εκδοχή με την παραλληλόγραμμη πρόσοψη, έγινε κομμάτι των αναμνήσεων γενεών Αθηναίων, πολλοί από τους οποίους αισθάνονται τώρα ότι το «Αστρον» συμβόλισε, σε ανύποπτο χρόνο, παρέες, φλερτ, συγκίνηση. Και όλα αυτά σε μια γνήσια αθηναϊκή ατμόσφαιρα. Του 20ού αιώνα.
* Οι «Προ-βολές» της 13ης Ιουλίου με τίτλο «Ο παράδεισος του αναγνώστη» ήταν της Σάντυς Τσαντάκη και όχι της Σάντρας Βούλγαρη όπως εκ παραδρομής αναγράφηκε.