Δεν ξέρω τι μου λείπει πιο πολύ από τη συγκεκριμένη εποχή κι ας μην την έζησα. Κάθε φορά που παρακολουθώ ταινίες από τη δεκαετία του ’60, ειδικά γαλλικές, με συγκεκριμένο άρωμα της εποχής (Chanel No5 ή μήπως κάτι ακόμη πιο κλασικό;), oνειρεύομαι ότι φοράω αυτά τα απίστευτα φορέματα, λίγο πάνω από το γόνατο, με το ασορτί μαντό, τις μπαλαρίνες και τον φάκελο, σαν αυτά που έβλεπα στα περιοδικά που συνήθιζε να συλλέγει η μητέρα μου.
Η Κατρίν Ντενέβ στις «Ομπρέλες του Χερβούργου» (χρώματα, χορός, τραγούδι, κλάμα), η Κατρίν Ντενέβ με την αδερφή της, Φρανσουάζ Ντορλεάκ (ως Ντελφίν και Σολάνζ) και τον υπέρκομψο Τζιν Κέλι, στο φιλμ «Les Demoiselles de Rochefort»… Τα χαζεύεις όλα. Τις έντονες αποχρώσεις κυρίως.
Είναι η αθωότητα της δεκαετίας, μιας δεκαετίας που αν δεν την έχεις ζήσει, δεν ξέρεις τις καλές ή τις δύσκολες στιγμές της, μένεις ίσως μόνο στην εικόνα. Κι αυτή η εικόνα είναι ένα πρότυπο που ανακυκλώνεται διαρκώς, στη μουσική, στο ντιζάιν, στα σπίτια, στα έπιπλα, στα αξεσουάρ, στις κουπ των μαλλιών, ακόμη και στις ταπετσαρίες και στα φωτιστικά.
Παρακολουθώντας ένα φιλμ που χαρακτηρίζει τόσο πιστά μια χρονική περίοδο, νιώθεις ότι χαλαρώνεις, ταξιδεύεις, ηρεμείς. Ειδικά τα γαλλικά μιούζικαλ της δεκαετίας του ’60 ξυπνούν αναμνήσεις ή φαντασιώσεις, ακόμη και βουβά. Βλέπεις τις φωτογραφίες και ξέρεις τι κρατάς. Ακούς τη μουσική και ξέρεις τι πρέπει να φορέσεις. Φουστάνια με πιέτες σε ροζ και λιλά, τα κορίτσια, πορτοκαλιά και γαλάζια πουκάμισα τα αγόρια. Και ασορτί γραβάτα, ένα τόνο -απαραιτήτως- πιο σκούρο.
Φιλμ αθώα, χαρούμενα, όμορφα. Καμία μαυρίλα, ίχνος μιζέριας. Σαν χάπι ευτυχίας. Τι σημασία έχει αν το σενάριο είναι τόσο προβλέψιμο; Η αίσθηση όταν το βλέπεις, δεκαετίες μετά, υπακούει στο κλισέ ότι η ζωή (μπορεί να) είναι ωραία.
Τι κρίμα που λίγο μετά την προβολή της ταινίας «Οι Δεσποινίδες του Ροσφόρ», η Φρανσουάζ Ντορλεάκ σκοτώθηκε. Εμεινε στην ιστορία με μια κινηματογραφική ιστορία αγάπης, σαν ένα ερωτικό γράμμα στην ιδέα των μιούζικαλ. Την ιδέα ότι οι άνθρωποι ξαφνικά μπορεί να εξοικειωθούν σε τέτοιο βαθμό με τα συναισθήματά τους που θα βγουν στον δρόμο για να τραγουδήσουν ή στην πλατεία για να χορέψουν. Ειδικά όταν τη μουσική υπογράφει ο Μισέλ Λεγκράν το ταξίδι απαιτεί και χαρτομάντιλα. Για να μη στάξει το αϊλάινερ στο πρόσωπο.
* Η ταινία «Les Demoiselles de Rochefort» (Ζακ Ντεμύ 1967) προβλήθηκε στο Bios Terrace την Πέμπτη, στο πλαίσιο, των προβολών Sssh! NO! Silent Movies που θα συνεχιστούν όλο τον Ιούλιο.