Με ορθοπεταλιά στην Ευρώπη

1' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Λάτρης της μικρής φόρμας, όπως αποδεικνύει αυτή η δεύτερη νουβέλα του δημοσιογράφου και κριτικού Κώστα Καλφόπουλου. Μια νουβέλα που μοιάζει να κινείται σε ρυθμούς απόλυτης επικαιρότητας: με τη «ζέστη που δεν έλεγε να υποχωρήσει» και με τον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας να αποτελεί το ενδιαφέρον του κεντρικού ήρωα. Μια επικαιρότητα που διόλου δεν αφαιρεί από τη λογοτεχνική ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Κώστας Καλφόπουλος με την ιστορία του. Μια ατμόσφαιρα εντελώς ιδιαίτερη, στην οποία καταφέρνει να συμπεριλάβει πολλά πραγματολογικά στοιχεία, πολλά από τα πολιτιστικά του ενδιαφέροντα, και πολλές από τις αγάπες του: το νουάρ, το μυστήριο, το ποδήλατο, την πολιτική, την ιστορία, την αρχιτεκτονική: «Προτίμησα τη φαρδιά λεωφόρο, που ξεκινούσε από την Πλατεία Συντάγματος. Κάπου είχα διαβάσει ότι ένα τμήμα της Αθήνας ήταν σχεδιασμένο με βάση τη ρυμοτομία και την αρχιτεκτονική του Μονάχου, χάρη στα σχέδια Γερμανών πολεοδόμων, τους οποίους είχε φέρει ο Οθωνας. Μπορεί να ήταν κι έτσι, αλλά ούτε την αντίστοιχη Leopoldstrasse ούτε κάτι σαν τον «Αγγλικό Κήπο» μπόρεσα να εντοπίσω». (…). «Επαιζε τους «Αταίριαστους», του Τζων Χιούστον, με τον Κλαρκ Γκαίημπλ, τη Μαίρυλιν Μονρόε και τον Μοντγκόμερυ Κλιφτ. (…) Στην οθόνη η Μαίρυλιν Μονρόε περιποιόταν το τραύμα στο μέτωπο του Μοντγκόμερυ Κλιφτ».

Η λογοτεχνία του Κώστα Καλφόπουλου έχει απλότητα και την ίδια στιγμή πολλές όψεις. Η αισθητική του είναι ιδιαίτερα οικεία στη γενιά που μεγάλωσε στη μεταπολίτευση, οι αναζητήσεις των ηρώων του περιγράφουν τα ερωτηματικά, τις απογοητεύσεις και τις αδιέξοδες επιλογές πολλών σημερινών 50άρηδων. Πίσω από τις απλές ιστορίες του κρύβεται μια μεγάλη παιδεία, πολλά διαβάσματα και πολλά ακούσματα που ενσωματώνονται φυσικά στην αφήγηση και την πλουτίζουν. «Αν δεν αφορούσε τον συνεταίρο μου, θα είχα σκυλοβαρεθεί από την πρώτη στιγμή, ειδικά τις χιλιοειπωμένες ιστορίες του για τη χούντα και τους αντιστασιακούς. Αυτές οι συζητήσεις για τα «παλιά» μου φέρνουν ναυτία, για να μην πω αηδία, ειδικά όταν κάποιοι μιλάνε σαν βετεράνοι πολέμου. Οι περισσότεροι από αυτούς, έχοντας επενδύσει κερδοφόρα σε αυτό το παρελθόν, σήμερα έχουν σπίτια σε διάφορα νησιά της Μεσογείου, φοράνε σκουλαρίκια για να μοιάζουν με τους γιους τους, μιλάνε για χρονιές κρασιών όπως οι βιβλιόφιλοι για σπάνιες εκδόσεις, δικάζουν και καταδικάζουν «εις το όνομα του λαού», αρθρογραφούν σε εφημερίδες που τότε τις χαρακτήριζαν «αστικό Τύπο»…».

Μια νουβέλα που κινείται με άνεση σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, παρότι συχνά χρειάζεται να κάνει ορθοπεταλιά πάνω σ’ ένα ποδήλατο και φέρνει στην παρέα μας ανθρώπους που ίσως έχουμε συναντήσει κάποιο παράξενο καλοκαίρι. Σαν αυτό…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή