Μια γραμμή, μάλλον καμπύλη, δύο άκρα. Ενα κέρμα, λίγο σκουριασμένο, δύο όψεις. Μια Πόλη, σωστό τρελοκομείο, δύο πρόσωπα. Για να ακριβολογήσω, στην Πόλη μου, που είναι λάθος να την παρομοιάσω με μαθηματικό θεώρημα αφού σίγουρα πρόκειται για αξίωμα, μόνο η διττή προσέγγιση δύναται να φωτογραφίσει την αδιαίρετη ουσία της.
Κάθε φορά που περιμένω στη διάβαση του Ατατούρκ Μπουλβαρί ν’ ανάψει το πράσινο για τους πεζούς, ξαναθυμάμαι τους λόγους που τα παράτησα όλα στην Αθήνα για να μετοικήσω εδώ. Δεν είναι, φυσικά, το εκ δεξιών κουφάρι του Ουαλέντιου Υδραγωγείου. Και σίγουρα όχι, το πανόραμα στο βάθος του άξονά του, των τζαμένιων ουρανοξυστών του Λεβέντ και του Μάσλακ. Είναι και τα δύο μαζί..
Μια μητρόπολη που δεν διστάζει να φλερτάρει πρόστυχα με ψευδαισθήσεις α λα Ντουμπάι, γηροκομώντας συγχρόνως σαν τις ξεκουτιασμένες θείες της, τις βυζαντινές εκκλησίες και τους οθωμανικούς μεντρεσέδες.
Κι όπως βαριέμαι να ξαναεπισκεπτώ τα φαντάσματα του παρελθόντος, άλλο τόσο φοβάμαι ν’ ανεβώ στο παρατηρητήριο του νεόδμητου Saphire των 261 μέτρων (www.istanbulsapphire.com).
Δεν μ’ αφήνετε εμένα καλύτερα έξω απ’ τη διελκυστίνδα σας λέω εγώ; Το βουλεβάρτο του Ατατούρκ είναι η δική μου Πόλη.