Ηθελα πολύ να δω παράσταση χορού της ομάδας του Ουίλιαμ Φορσάιθ. Οι επαΐοντες με είχαν ψήσει ότι αν δεν έχεις δει Φορσάιθ δεν έχεις δει σύγχρονο χορό. Στο αμερικανικό περιοδικό The New Yorker οι πρόσφατες χορογραφίες ορίζονται ως προ-Φορσάιθ και μετά-Φορσάιθ.
Ο τίτλος «Yes we can’t» (ειρωνεία στο προεκλογικό σύνθημα του Μπαράκ Ομπάμα) όπως και η αναφορά στον Μπέκετ («Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα») ήταν οι καλύτεροι οιωνοί για την παράσταση που ανέβηκε στον χώρο Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Μόνο που ο Φορσάιθ αποφάσισε να αυτοακυρωθεί. Ενώπιόν μου. Προτού δω το έργο του, είδα την υπονόμευσή του. Την έκδηλη αμηχανία του για το μέλλον του χορού. Στριγγλιές στο μικρόφωνο, εξυπνάδες, νερόβραστο stand up comedy, κακό χιούμορ, άσχημα κοστούμια και ωιμέ (!) ελάχιστος χορός. Το κοινό χαχάνιζε ανόρεχτα.
Αφού την πατήσαμε που την πατήσαμε, ας κάτσουμε αναπαυτικά κι ας το απολαύσουμε, θα σκέφτηκε. Για μένα πάλι ήταν μια από τις πιο μαρτυρικές ώρες της ζωής μου.
Ως γνωστόν η αίσθηση του χρόνου είναι ο καλύτερος οδηγός για την ποιότητα μιας παράστασης. Αν κυλάνε νεράκι οι πέντε ώρες, τότε σαφώς το ανέβασμα είναι επιτυχημένο. Αν σου κάθεται στον σβέρκο ο χρόνος και τα λεπτά μοιάζουν να κινούνται σαν μολυβένια στρατιωτάκια, μάλλον η απάντηση είναι: «No, you can’t, darling».
Το πιο παράδοξο όμως έγινε στο τέλος. Οσοι δεν έφυγαν στη μέση της παράστασης (ήταν αρκετοί στην αίθουσα που μοιράστηκαν τα συναισθήματά μου), ξέσπασαν σε χειροκροτήματα στο τέλος. «Οχι», ήθελα να ουρλιάξω, «μην το κάνετε αυτό. Θα πάρουν θάρρος και θα το ξαναπαίξουν.
Θα το υποστούν και άλλοι συνάνθρωποί σας σε αυτόν τον πλανήτη». Κι όμως οι υπερευγενικοί Ελληνες θεατές, που σπάνια καταφεύγουν στην υγιή αντίδραση της αποδοκιμασίας, τήρησαν κατά γράμμα το θεατρικό σαβουάρ βιβρ. Μόνο αν ανάψει κανένα τσιγάρο ή ακουστούν άλλες γλώσσες στη διάρκεια αρχαίας τραγωδίας, στην… ιερή Επίδαυρο, το έχουν έτοιμο το γιούχα.