ΚΡΙΤΙΚΗ. Τρεις επανεκδόσεις, οι δύο από αυτές σπουδαίες στιγμές του σινεμά, κυριαρχούν στο υπόλοιπο πρόγραμμα της εβδομάδας. Οι «Ομπρέλες του Χερβούργου» (****1/2) που σκηνοθέτησε το 1964 ο Ζακ Ντεμί, με νεότατη και πανέμορφη πρωταγωνίστρια την Κατρίν Ντενέβ, είναι ένα από τα πιο ασυνήθιστα μιούζικαλ που έχουν γυριστεί ποτέ. Ενα ρομαντικό μελόδραμα, με την ανατροπή ότι ο έρωτας δεν έχει πάντα ευτυχισμένο τέλος, αφηγείται την ιστορία ρετσιτατίβο, σαν μια σύγχρονη ρομαντική οπερέτα. Η Ζενεβιέβ και ο Γκι ζουν τον έρωτά τους και πιστεύουν ότι θα κρατήσει για πάντα. Ομως η ζωή θα τους χωρίσει, έστω για λίγο, και τα πράγματα θα αλλάξουν οριστικά. Βασικό κομμάτι της ταινίας, που την έκανε κλασική, είναι η μουσική του Μισέλ Λεγκράν, που γαργαλάει επικίνδυνα τους δακρυγόνους αδένες. Η ταινία προβάλλεται σε αποκατεστημένη κόπια, με ολοζώντανα τα φωτεινά της χρώματα.
Σημαντική στιγμή του κινηματογράφου είναι και τα «400 Χτυπήματα» (****1/2), μια ταινία που συχνά βρίσκεται στο πρόγραμμα των θερινών κινηματογράφων. Η πρώτη ταινία του Φρανσουά Τριφό -γυρισμένη το 1959, με ιδανικό πρωταγωνιστή τον μικρό τότε Ζαν Πιερ Λεό, είναι μια ματιά στην αδιάφορη ανατροφή, τη σκληρή εκπαίδευση, την αντίδραση και τη νεανική παραβατικότητα, μέσα από την ιστορία του μικρού Αντουάν Ντουανέλ, ο οποίος υφίσταται βία, καταπίεση, εγκατάλειψη και χλευασμό, συμπεριφορές που διαμορφώνουν τη ζωή του και τη στάση του απέναντι στους άλλους.
Το πρόγραμμα των επανεκδόσεων συμπληρώνουν τα «Μοντέρνα τέρατα» (**1/2) του 1977, που συνυπέγραψαν οι Ντίνο Ρίζι, Ετορε Σκόλα και Μάριο Μονιτσέλι. Σίκουελ -όχι και τόσο επιτυχημένο- των «Τεράτων» του 1963, η σπονδυλωτή ταινία αποτελείται από 14 κωμικά επεισόδια με τους Βιτόριο Γκάσμαν, Ούγκο Τονιάτσι, Αλμπέρτο Σόρντι και Ορνέλα Μούτι.
Προβάλλεται, τέλος, και ο «Αλλος μου εαυτός» (**) της Τζόντι Φόστερ, με τον Μελ Γκίμπσον και την ίδια. Ο Γκίμπσον υποδύεται ένα στέλεχος με ψυχολογικά προβλήματα, που βρίσκει τον τρόπο να επικοινωνήσει με τους άλλους μόνο μέσω μιας πάνινης κούκλας. Θεωρητικά η ταινία είχε τη δυνατότητα να είναι μια σημαντική ταινία για την κατάθλιψη και το εφαλτήριο για την επιστροφή του Γκίμπσον έπειτα από τα προσωπικά του προβλήματα. Ομως πρόκειται για ένα απλώς συμπαθές και λίγο παράξενο δράμα χωρίς εμβάθυνση.