Πριν από λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή ο Αλέξης Πεζάς, σε ηλικία 61 ετών. Ηταν μοντέρ, με πλούσιο βιογραφικό. Καθώς η πυκνότητα των γεγονότων της εποχής επιβάλλει τη γρήγορη εναλλαγή, επιστρέφουμε για να σταθούμε μια στιγμή σε έναν άνθρωπο πολύ χαμηλών τόνων και σπάνιας κοπής.
Ο Αλέξης Πεζάς γνώρισε τον κόσμο του κινηματογράφου μέσα στο σπίτι της Μελίνας Μερκούρη και του Ζυλ Ντασσέν, με τους οποίους διατηρούσε πολύ στενή σχέση από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Εκείνοι στάθηκαν δίπλα του και στήριξαν την απόφασή του να ασχοληθεί με το σινεμά από την εποχή που βρισκόταν στον Παρίσι. Συνεργάστηκε με τη Μνούσκιν, τον Κλεμάν, τον Βαντίμ, τον Λελούς, τον Ντασσέν. Επέλεξε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Δούλεψε με τον Νίκο Κούνδουρο, τον Νίκο Παπατάκη, τη νεότερη γενιά (Π. Σεβαστίκογλου, Στ. Θεοδωράκη, Θ. Αναστόπουλο) και τον πρωτοεμφανιζόμενο Αρη Μπαφαλούκα στην πρόσφατη πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, «Απνοια». Ως το τέλος μόνταρε. Οσο του επέτρεπε η ασθένεια να έχει δυνάμεις και αντοχές, τις διοχέτευε στην τέχνη του. Βυθιζόταν στο μοντάζ. Τον απορροφούσε. Η υπογραφή του ήταν ισοδύναμη με του σκηνοθέτη. Ηξερε πώς να κάνει την ταινία καλύτερη, καμιά φορά και να τη σώσει. Να συνθέσει το φιλμ από σοφά επιλεγμένα πλάνα, να δώσει ρυθμό, πνοή, να υπογραμμίσει και να μην προδώσει το ύφος του. Το «μαγικό χέρι» του Αλέξη Πεζά θα λείψει από τους Ελληνες σκηνοθέτες. Αλλά και ο ίδιος από την οικογένεια του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ τις γνωριμίες του (ήταν πολλές και σημαντικές), δεν επένδυσε σε καμία συνθήκη για να αποκτήσει χρήματα. Ζούσε με τα χρειώδη. Το μόνο «υπερβολικό» πάνω του ήταν η αφοσίωσή του στη δουλειά του, η ήρεμη, αθόρυβη και αποτελεσματική σχέση με το αντικείμενό του. Κι αυτό δεν χάνεται…