Είχε μικρότερη διάρκεια του φετινό Φεστιβάλ Αθηνών, που ξεκίνησε την 1η Ιουνίου και ολοκληρώθηκε την περασμένη Τετάρτη με την παράσταση της Σιλβί Γκιλέμ στο Ηρώδειο. Ηταν κι αυτό μία από τις συνέπειες της κρίσης. Ο Γιώργος Λούκος και οι συνεργάτες έπρεπε να χωρέσουν σε μικρότερο διάστημα το φετινό πρόγραμμα. Και έπρεπε να αντιμετωπίσουν προβλεπτές και απρόβλεπτες δυσκολίες, που ζούμε όλοι αυτό το καλοκαίρι στην Αθήνα. Οι απεργίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ματαίωσαν ή μετέθεσαν παραστάσεις. Υπήρχαν δυσκολίες μετακίνησης του κοινού, αφού ούτε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κινούνταν. Και βεβαίως, μέσα σ’ όλα αυτά, όλοι ήθελαν να δουν πώς θα αντιδράσει το κοινό στην Αθήνα της κρίσης στις μουσικές, θεατρικές και χορευτικές προτάσεις του Φεστιβάλ.
Τελική καταμέτρηση δεν έχει γίνει ακόμη στο Φεστιβάλ Αθηνών. Θεωρούν όμως ότι «κάποιες λίγες παραστάσεις πήγαν πολύ καλά, και κάποιες λίγες πήγαν άσχημα. Η γενική αποτίμηση, πάντως, έχει «θετικό πρόσημο», λένε. Τα φετινά χιτ του Φεστιβάλ Αθηνών ήταν πρώτα πρώτα οι παραστάσεις της Αριάν Μνουσκίν -από τα θεάματα που άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις στους περισσότερους θεατές-, το έργο του Ρομέο Καστελούτσι, παρότι ήταν σε μικρότερο χώρο, ο «Υπηρέτης δύο αφεντάδων» του Γκολντόνι από το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και οι δύο εμφανίσεις της Σιλβί Γκιλέμ στο Ηρώδειο. Ποιες ήταν οι χειρότερες -από πλευράς εισιτηρίων- παραστάσεις; «Οι γυναίκες» που παρουσίασε στο Ηρώδειο ο Ουαζντί Μουαουάντ έχουν τα πρωτεία (η μία από τις δύο παραστάσεις, άλλωστε, ματαιώθηκε) και ακολουθούν κάποιες από τις συναυλίες συμφωνικής μουσικής, στο Ηρώδειο επίσης. Πέρα όμως από το εισπρακτικό κομμάτι των παραστάσεων, για μία ακόμη χρονιά είχαμε την ευκαιρία να δούμε σημαντικούς ξένους καλλιτέχνες. Κάποιους τους ξανασυναντήσαμε (Αριάν Μνουσκίν, Ρομέο Καστελούτσι, Σιλβί Γκιλέμ), κάποιους τους γνωρίσαμε για πρώτη φορά, όπως τον Νικολάι Κολυάντα και τον «Αμλετ» του ή τον ατυχήσαντα από πλευράς προσέλευσης κοινού Ουαζντί Μουαουάντ.
Οι ελληνικές παραγωγές
Στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών δόθηκε χώρος στο πρόγραμμα σε μικρές ελληνικές παραγωγές και σε νέους δημιουργούς – όπως οι «Μονόλογοι», που βασίστηκαν σε λογοτεχνικά κείμενα, και οι «Πολεοδομές» που φιλοξενήθηκαν σε διάφορους χώρους της πόλης. Φαίνεται πως τις εντυπώσεις στο ελληνικό κομμάτι του Φεστιβάλ κέρδισε «Το παρτάλι» με τον Χρήστο Στέργιογλου, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Θόδωρου Γρηγοριάδη. Για τις υπόλοιπες παραστάσεις, από τη «Μέδουσα» του Θωμά Μοσχόπουλου μέχρι την οπερέτα του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Η κόρη της καταιγίδας», ακούστηκαν πολλές, διαφορετικές και διιστάμενες απόψεις.
Παρά τις δυσκολίες που περίμεναν το κοινό έξω από τους χώρους των παραστάσεων του Φεστιβάλ Αθηνών, την Πειραιώς 260 κυρίως, το Ηρώδειο, το Μέγαρο Μουσικής, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, οι χώροι δεν έμειναν άδειοι, αν και όλοι συμφωνούν ότι δεν υπήρχε η έντονη κινητικότητα προηγούμενων ετών. Και ό,τι παρακολουθήσαμε μέσα σ’ αυτούς τους χώρους ήταν αναμφίβολα μια ανάσα, μια επαφή με τους σύγχρονους προβληματισμούς της τέχνης ή με τα εμβληματικά και κλασικά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, αλλά και με δημιουργούς αφιερωμένους στην τέχνη τους.
Ενα θεσμοθετημένο καλοκαιρινό διάλειμμα, που αγκαλιάστηκε από το κοινό της Αθήνας και φέτος, παρά τα προβλήματα.