Εργο συγκλονιστικό, η «Στέψη της Ποππαίας» του Μοντεβέρντι ξεγυμνώνει τους άρχοντες κάθε εποχής, αναδεικνύει τη δίψα για εξουσία και την επικράτηση των παθών επί της λογικής. Η όπερα παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ωνασείου στις 6 Ιουλίου.
Τη σκηνοθεσία υπέγραψε η Αποστολία Παπαδαμάκη, η οποία μετέφερε τη δράση σε σύγχρονο spa, αφορμή για κάθε είδους ερωτικά συμπλέγματα: Αποδοσμένα από χορευτές, ίσως είχαν καλύτερη τύχη. Ως χορογράφος η Παπαδαμάκη εύλογα επένδυσε στην κίνηση των τραγουδιστών υπερτιμώντας την κινησιολογική τους επάρκεια. Η έμφαση στην αισθητική, στην εικονογραφία, στις στυλιζαρισμένες χειρονομίες και τις διαδοχικές πόζες, δημιούργησε αλληλουχία εικόνων και κράτησε το ενδιαφέρον στα επιφαινόμενα, όταν στο πολυδιάστατο αυτό έργο αναμενόμενη είναι πρωτίστως η δραματουργική επεξεργασία. Χαρακτηριστική ήταν η αμήχανη, στατική αντιμετώπιση των εκτενών μονολόγων της Οκταβίας, του Οθωνα και του Σενέκα.
Παραβλέποντας την αισθητική των σκηνικών και των ετερόκλητων αρχετυπικών κοστουμιών (Κατερίνα Χριστίνα Μανωλάκου), στο πρώτο μέρος της παράστασης ο χωρισμός της σκηνής σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους από κατασκευή που συνειδητά εμπόδιζε την ορατότητα, περιόρισε επίσης την ένταση των φωνών, καθώς οι τραγουδιστές κινούνταν υποχρεωτικά στο βάθος της σκηνής.
Εξοχος Οθωνας
Ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος παρουσίασε το έργο στην εκδοχή «της Νάπολης», αφαιρώντας ελάσσονες χαρακτήρες και προχωρώντας στις συνακόλουθες περικοπές. Επικεφαλής του συνόλου «Latinitas Nostra», από το οποίο ξεχώρισε ο βιολιστής Σίμος Παπάνας για τη φαντασία του, ο Χρυσικόπουλος δεν ξέφυγε από τη στατικότητα του θεάματος, παρά τις συχνά θεατρικές επιλογές σε ενορχήστρωση, ταχύτητες, δυναμική και διαμόρφωση φράσεων.
Ερωτήματα δημιούργησε η διανομή. Γιατί δεν δόθηκαν σε άνδρες τραγουδιστές οι δύο τροφοί, ιδιαίτερα η Αρνάλτα, ώστε να υπογραμμιστούν το κωμικό στοιχείο και η μοχθηρία; Αντίστροφα: Η παρουσία κόντρα τενόρου στον ρόλο της θεάς Αφροδίτης και τενόρου(;) σε αυτόν του Ερωτα αντί γυναικείων φωνών και στις δύο περιπτώσεις, είχε προφανώς ως στόχο την υπογράμμιση της παρακμιακής ηθικής ταυτότητας του έργου, έμοιαζε όμως μάλλον με περιττή εκκεντρικότητα.
Η Θεοδώρα Μπάκα τραγούδησε την Ποππαία με μουσικότητα, ωστόσο μια λαμπερότερη φωνή θα έδινε στη μουσική σαφέστερα περιγράμματα. Αντίστροφα: Πιο μεστή φωνή από αυτήν της Εμανουέλας Γκάλι θα προσέθετε βάρος στη συντριβή, στον θυμό και στην εκδίκηση της Οκταβίας. Ξεχώρισαν ο ποιητικός Οθωνας της Καρολίνας Μπλιξτ, η δροσερή Δρουσίλα της Μυρσίνης Μαργαρίτη, η εκφραστική Ρομίνα Μπάσο ως Αρνάλτα. Ικανοποιητικός υπήρξε ο Φλορίν Τσέζαρ Οουάτου ως Νέρων, αλλά ακατανόητη η ηχογραφημένη απόδοση της μουσικής των θεοτήτων σε μια εποχή που υπάρχουν λύσεις για παρόμοια, διόλου ασυνήθη εφέ.