Το «Τrue Blood» και ο «Dexter» ήταν οι δύο αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές του 32χρονου Νορβηγού δολοφόνου, όπως ο ίδιος αναφέρει στη σελίδα του στο Facebook. Και οι δύο σειρές έχουν προβληθεί στην Ελλάδα και έχουν έναν μικρό αλλά πιστό κύκλο οπαδών. Η πρώτη είναι μια αλληγορία με άκακους βρικόλακες αλλά και με επικίνδυνους: οι πρώτοι τρέφονται με συνθετικό αίμα, όμως οι δεύτεροι έχουν αδυναμία στα οργανικά προϊόντα. Στη δεύτερη, πρωταγωνιστεί ένας «καλός» σίριαλ κίλερ, συνεργάτης της αστυνομίας, ο οποίος σκοτώνει, για την ακρίβεια τεμαχίζει διάφορους στυγερούς δολοφόνους, τους οποίους δεν μπορεί να αγγίξει ο νόμος.
Εύκολο αλλά και επιπόλαιο θα ήταν το να υποθέσουμε ή να συμπεράνουμε ότι η βία στην τηλεοπτική ή την κινηματογραφική μυθοπλασία ή στα βιντεογκέιμ ευθύνεται γι’ αυτό το φρικαλέο έγκλημα. Με τα μυαλά που κουβαλούσε αυτός ο άνθρωπος, με την προσωπικότητα που είχε διαμορφώσει, θα ήταν αφύσικο να του άρεσε η «Μελωδία της ευτυχίας» ή η «Μαίρη Πόπινς». Εξάλλου, δεκάδες εκατομμύρια φυσιολογικοί άνθρωποι, σε όλο τον κόσμο, απολαμβάνουν τις δύο αυτές σειρές χωρίς να αφυπνίζονται τα βίαια ή τα φονικά ένστικτά τους.
Και οι δύο σειρές χαρακτηρίζονται «καλτ», προϊόντα άλφα κατηγορίας, με «ποιοτικούς» σεναριογράφους και ηθοποιούς, με αρκετά βραβεία στο ενεργητικό τους. Και οι δύο περιέχουν σκηνές ωμής βίας, όμως δεν είναι «μόνο» βίαιες.
Σκοτεινό παιδί της εποχής μας είναι ο δολοφόνος της Νορβηγίας. Και οι σειρές αυτές είναι τα βιομηχανικά και καλοσχεδιασμένα παιδιά μιας σκοτεινής και αβέβαιης εποχής, όμως από μόνες τους δεν αρκούν για να σκιαγραφήσουμε το ψυχογράφημα του δράστη. Τίποτα δεν μας λένε για το τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό ενός νέου που έχει παραδοθεί στο ακροδεξιό πολιτικό μίσος, όμως μας λένε κάποια πράγματα για μια εποχή κατά την οποία ο φόβος, η ανασφάλεια και η κατάρρευση της συλλογικότητας αποκτούν παροξυσμικές διαστάσεις. Αν η τηλεοπτική βία είναι αφύσικη, πόσο φυσιολογικό είναι, στην πραγματική ζωή, να περνούν 15 χρόνια χωρίς ο Νορβηγός νέος και ο πατέρας του να έχουν συναντηθεί έστω και μία φορά; Πόσο φυσιολογικό είναι σε μια Ευρώπη που γνώρισε τον όλεθρο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου να συμμετέχουν στον τηλεοπτικό δημόσιο διάλογο οι νοσταλγοί του Χίτλερ;