ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. Τελικά τίποτα δεν μας αλλάζει. Ούτε η κατάσταση της Ελλάδας, οι αιτίες που προκάλεσαν τον υπερδανεισμό μας, οι λόγοι της γενικής παρακμής που βλέπουμε πια παντού. Ακόμη και σε μια βόλτα στις περιοχές του Μαραθώνα όπου έτρεχαν πολλοί εξ αιτίας των special Olympics αυτές τις ημέρες η κατάσταση είναι αποκαρδιωτική. Αρκούν δυο τρεις στάσεις στις παραλίες.
Στο Ζούμπερι τα τελευταία χρόνια παρατηρεί κανείς την ασυδοσία ιδιωτών και κράτους, με κέντρο τις ξαπλώστρες που κοντεύουν να μπουν πια μέσα στο νερό. Οσο για τον λουόμενο που θέλει να έχει μια θέση στην άμμο όπως παλιά, γιατί προτιμά το παραδοσιακό μπάνιο, έχασε. Θα κάνουν ό, τι μπορούν για να νιώσει παρείσακτος και επιπλέον έχουν το ταλέντο να τον πείσουν να καταναλώσει τον καφέ που δεν θέλει.
Από το γενικό κλίμα δεν γλίτωσε ούτε το Μπλε Λιμανάκι της Ραφήνας. Σε αυτόν τον μικρό κόλπο, τοπίο αλώβητο ώς σήμερα, ξεπρόβαλε πριν από λίγο καιρό ένας όγκος πλαστικού. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το ζήτησε ο κόσμος, άλλοι το αντίθετο, ενώ η παλιά καλή ελληνική συνήθεια της διαφωνίας είναι σύνηθες φαινόμενο στη μικρή τσιμεντένια προβλήτα.
Εγινε, λένε, για την εξυπηρέτηση των λουομένων. Για να μη χτυπήσουν όταν σκάνε τα κύματα, για να χαίρονται τα παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι με κάθε ελαφριά κακοκαιρία αποκλείεται να ισορροπήσει εύκολα ο ηλικιωμένος επάνω της, όσο για τα παιδιά πράγματι χαίρονται τις βουτιές αν και το βάθος είναι μικρό και ενέχει άλλους κινδύνους.
Σύλλογοι και κάτοικοι κάποια στιγμή θα τα βρουν. Εκείνο που προβληματίζει περισσότερο τον επισκέπτη είναι η πρωτοβουλία της τοποθέτησης αυτής της πλαστικής προβλήτας των 15 μέτρων (έχει σχοινιά και μεταλλικά στηρίγματα σε μια πλευρά της), που εισέβαλε στη θάλασσα αλλοιώνοντας την παλιά καθαρή εικόνα, το άνοιγμα στο βάθος του ορίζοντα.
Η πρωτοβουλία για την εγκατάσταση της πλαστικής πλωτής εξέδρας στο Μπλε Λιμανάκι ήταν του Οργανισμού Λιμένα Ραφήνας Α. Ε. (υπ. αριθμ. 4.2/18-04-2011 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου) που ενέκρινε η Διεύθυνση Λιμενικών Υποδομών του υπουργείου Θαλασσίων Υποθέσεων, Νήσων και Αλιείας.
Ομως, αυτό χρειάζεται κανείς στον καιρό της κρίσης; Εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα των περικοπών και του Μεσοπρόθεσμου, το φυσικό περιβάλλον σε τέτοιους καιρούς είναι ανάσα. Φτάνοντας ωστόσο εκεί βλέπεις ακόμη μια απόδειξη της σπατάλης και της ανακολουθίας για μια πιο μετρημένη διαχείριση.
Το συγκεκριμένο λιμανάκι δεν είναι μια ακτή με τουριστική εκμετάλλευση, αν και ακόμη και εκεί θα ήταν αμφιλεγόμενη μια ανάλογη κατασκευή. Είναι μια ακτή που ισορροπεί ανάμεσα στο φυσικό περιβάλλον και σε ένα μέρος που διευκολύνει τους πολίτες να κολυμπήσουν, να συζητήσουν, να συναντηθούν.
Μικροί και μεγάλοι βολεύονταν χρόνια τώρα χωρίς την πλαστική πρόκληση που τοποθετήθηκε όταν στη θέση της θα μπορούσε να μπει μια απλή σκάλα, αν ήθελαν να εξυπηρετήσουν όπως λένε τον κόσμο. Η αισθητική όμως του πρωινάδικου στιγματίζει κάθε λεπτό του καθημερινού μας πολιτισμού, παραβιάζοντας όσα φρόντισε η φύση. Η εξυπηρέτηση ταυτίστηκε με τους πλαστικούς όγκους και όχι με το μέτρο και το φυσικό υλικό. Επιλογή μας είναι το χειρότερο και όχι το καλύτερο. Το κακόγουστο και όχι το διακριτικό.