Αυτή τη φορά η Ρέα Γαλανάκη δεν έρχεται στην αναγνωστική μας παρέα μ’ ένα μυθιστόρημα. Ερχεται με κείμενά της -στοχαστικά όσο και άμεσα- να σχολιάσει είτε όσα συμβαίνουν γύρω της είτε όσα συμβαίνουν μέσα της. Η διαφορετική ματιά και διάθεση της Ρέας Γαλανάκη γίνεται φανερή από την αφιέρωση: «στον Ηλία (σ.σ. τον σύζυγό της, ομότιμο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, Ηλία Κούβελα) για τη ζωή, για τη γραφή, για την αγάπη». Και μετά αρχίζει ν’ αυτοσυστήνεται, να θυμάται, να χαϊδεύει με τρυφερότητα τις θύμησες και τις απουσίες.
«Ο τρόπος που μεγάλωσα, μαζί με τον λίγο μεγαλύτερο αδελφό μου Δημήτρη, στο έντονα πολιτικοποιημένο σπίτι μας, μέχρι το 1965, μου έδωσε δύο γερά θεμέλια. Από τη μια στηρίχτηκα στα νάματα του Διαφωτισμού, στην αγάπη της Δημοκρατίας και των Γραμμάτων, σε μια διαρκή απαίτηση δικαιοσύνης και έντιμης προσωπικής ζωής. Αν η σταθερή μου, από παιδί, επιθυμία να «γίνω συγγραφέας» δεν εκφράστηκε καθαρά προς τον πατέρα παρά μόνο στα τριάντα μου, λίγο πριν εκείνος πεθάνει και αφού είχα πλέον παντρευτεί τον Ηλία Κούβελα, οφείλω στους γονείς μου το ότι μου έδωσαν την καλύτερη δυνατή μόρφωση στο Ηράκλειο της εποχής τους, ιδιαίτερα το ότι έβγαλα σχεδόν όλο το σχολείο στο περίφημο ιδιωτικό «Λύκειον ο Κοραής»».
Κάπως έτσι είναι όλα τα κείμενα αυτού του ιδιαίτερου και πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου. Ενα διαρκές ζιγκ ζαγκ ανάμεσα σε προσωπικές διαδρομές και ιστορικά δεδομένα. «Ο Μενέλαος Παρλαμάς άρχισε σιγά σιγά να μας διδάσκει αρχαία ελληνικά, νέα ελληνικά και έκθεση, τα γλωσσικά μαθήματα δηλαδή που, όπως εκ των υστέρων συμπεραίνω, τον ενδιέφερε πιο πολύ να διδάσκει. (…) Με το πέρασμα του χρόνου γνωρίζαμε καλύτερα τον Μενέλαο Παρλαμά, μας γνώριζε κι αυτός πιο καλά σαν τάξη και σαν άτομα. Εξακολουθούσε βέβαια να είναι αυστηρός για τα σημερινά δεδομένα καθηγητής, μάλλον ένας «απαιτητικός» καθηγητής. Δεν συγχωρούσε την αμέλεια, την τεμπελιά…», γράφει για τον καθηγητή της.
Και ασφαλώς ένα μεγάλο μέρος των κειμένων αυτού του τόμου αφορούν την τέχνη της και τον τρόπο της γραφής της. Κι ένα από τα πιο γοητευτικά και συγκινητικά κείμενα είναι εκείνο με τον τίτλο «Συγγραφικές εμμονές»: «…γράφω γιατί φουσκώνει ακόμη σαν ιστίο, αν δεν ανεμίζει σαν σημαία παράδοσης μια λευκή κουρτίνα στο πατρικό μου σπίτι στον γενέθλιο τόπο, όπου αρνήθηκα να επιστρέψω, επιστρέφοντας ωστόσο μέσω των βιβλίων μου. Γιατί συνεχίζω να είμαι μετανάστης στην πρωτεύουσα… Γιατί έζησα κοντά σε επιστήμονες και σε αγράμματους ανθρώπους και δεν βρήκα διαφορά. Γιατί αγάπησα με πάθος, κι αγαπήθηκα ελπίζω, αλλά ακόμη κι η αγάπη θέτει αναπάντητα ερωτήματα…». Η Ρέα Γαλανάκη, σ’ αυτό το βιβλίο, μας καλεί να γνωρίσουμε μιαν άλλη πλευρά της.