ΠΡΟΣΩΠΑ. Μια πολυβραβευμένη συγγραφέας και εικονογράφος παρά τη νεαρή της ηλικία είναι η Beatrice Alemagna, η οποία γεννήθηκε στην Μπολόνια της Ιταλίας, όμως ζει και εργάζεται στη Γαλλία. Στη χώρα μας έγινε γνωστή πρόσφατα. Από τις νεοϊδρυθείσες εκδόσεις Κόκκινο που έχουν σαν βάση τους την Καλαμάτα κυκλοφόρησαν το «Ενα λιοντάρι στο Παρίσι», το «Τι θα πει «παιδί»»;» (στα οποία υπογράφει το κείμενο και τις ζωγραφιές) ενώ «Τα πιο όμορφα νανουρίσματα στον κόσμο» περιέχουν ένα δείγμα της εικονογράφησής της στο κεφάλαιο «Στον κήπο της Εδέμ».
Τα έργα της διακρίνονται από πρωτοτυπία, χιούμορ και λεπτότητα.
Για παράδειγμα στο «Τι θα πει «παιδί»»;» με το κείμενο και τις ζωγραφιές της (για τις οποίες απέσπασε το Βραβείο Andersen Italia 2010 καλύτερου εικονογράφου) μας μεταφέρει στον γεμάτο ποίηση κόσμο της παιδικής ηλικίας. Στο «Ενα λιοντάρι στο Παρίσι» που έχει πάρει το βραβείο Figures futures της Εκθεσης Νεανικού Βιβλίου της Montreuil (1996) και τη διάκριση Μυθοπλασία της Διεθνούς Εκθεσης Νεανικού Βιβλίου της Μπολόνια (2007) τα παιδιά περπατούν παρέα μ’ ένα λιοντάρι στο Παρίσι, ανακαλύπτοντας τι σημαίνει να είσαι μόνος και διαφορετικός σε μια ξένη πόλη.
Με ενθουσιασμό αναμένουμε τον Νοέμβριο να κυκλοφορήσει στα ελληνικά πάλι από τις εκδόσεις Κόκκινο το βιβλίο της «Αυτό το γιγαντιαίο πραγματάκι» («La gigantesque petite chose») στο οποίο μας δίνει τον δικό της ορισμό της ευτυχίας. Εν τω μεταξύ σε συνομιλία της με την «Κ» η Μπεατρίς Αλεμάνια αποκάλυψε μερικά απ’ τα μυστικά της…
– Πώς αποφασίσατε να γίνετε συγγραφέας και εικονογράφος;
– Οταν ανακάλυψα ότι τα βιβλία δεν είναι αστέρια που έπεσαν στη γη από τον ουρανό. Μόλις κατάλαβα ότι τα δημιουργούν άνθρωποι, θέλησα να γίνω κι εγώ ένας από αυτούς. Ημουν περίπου 7 ετών. Από τότε, δεν σταμάτησα να σχεδιάζω, να γράφω τις ιστορίες μου και να φτιάχνω η ίδια τα βιβλία μου, και να τα δένω με ό,τι έβρισκα κατάλληλο μπροστά μου.
– Από τι εμπνέεστε;
– Απ’ όλα όσα βλέπω και με συγκινούν, απ’ όλα όσα νιώθω και με αγγίζουν. Η ζωή, οι άνθρωποι, ιδίως τα παιδιά, τα πεζοδρόμια, τα συρτάρια, τα σύννεφα, ο κινηματογράφος, η μουσική, τα υφάσματα, τα φώτα, τα δέντρα και οι πόλεις σε όλο τον κόσμο.
– Τι αφηγείστε στο «Γιγαντιαίο πραγματάκι»;
– Είναι ένα βιβλίο που μιλά για κάτι που ανήκει σε όλους μας, που δεν αγοράζεται, που μας ξεγλιστρά. Ενα πράγμα που το καταλαβαίνουμε μόνο στο τέλος του. Μου αρέσει να φαντάζομαι ότι τα παιδιά αναρωτιούνται σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας κι ότι στο τέλος εκπλήσσονται όταν επιτέλους καταλάβουν για ποιο πράγμα μιλάω. Ελπίζω ότι αυτό το βιβλίο θα διαβαστεί και θα ιδωθεί με την καρδιά κι όχι με το μυαλό γιατί κι εγώ έτσι το δημιούργησα.
– Εχετε έναν συγκεκριμένο χώρο που δημιουργείτε;
– Ναι, στο σπίτι, έχω ένα δωμάτιο αποκλειστικά για τη δουλειά μου. Σ’ αυτό το δωμάτιο μπορεί να βρει κανείς χαρτί κάθε είδους, υφάσματα, κουβάρια μαλλί, ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι και μικρά έπιπλα με συρτάρια παντού. Εκεί βασιλεύει μια ακαταστασία πολύ τακτοποιημένη, ξέρω ακριβώς που βρίσκεται το κάθε τι. Για να ζωγραφίσω, πρέπει να νιώθω καλά, χαρούμενη και ήρεμη. Μόνο σ’ αυτή την κατάσταση μπορώ να βρω τη δύναμη για να αποδώσω όσα νιώθω μέσα μου. Στην αντίθετη κατάσταση, είναι πάρα πολύ δύσκολο.
– Πρώτα γράφετε και μετά ζωγραφίζετε;
– Τα βιβλία μου γεννιούνται πάντα με τη μορφή κειμένου. Στη συνέχεια, μπορώ να δω τις εικόνες και να τις ζωγραφίσω.
– Απευθύνεστε μόνο στα παιδιά;
– Πιστεύω με πάθος ότι ένα καλό βιβλίο για παιδιά είναι πάντα ένα καλό βιβλίο για μεγάλους. Μ’ αρέσει να αφιερώνω τα βιβλία μου σ’ αυτούς που δεν είναι πια παιδιά γιατί νομίζω ότι εξακολουθούν να θέλουν ιστορίες, εικόνες, το όνειρο. Αυτά είναι σημαντικά για όλον τον κόσμο, ασχέτως ηλικίας.