ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ. Υπήρχαν ουρές παντού. Στα προγράμματα, στα μίνι μπαρ που είχαν στηθεί παντού για να εξυπηρετείται ο εξαιρετικά μεγάλος αριθμός θεατών, στις τουαλέτες, στο πάρκινγκ. Ολοι περίμεναν υπομονετικά σε όλες τις ουρές και για πρώτη φορά όλοι έχουν να πουν ότι και τις τρεις μέρες που παρουσιάστηκε στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου ο «Ριχάρδος ο Γ΄» από το Bridge Project το κοινό ήταν, ομολογουμένως, υποδειγματικό. Θέλετε το δέος μπροστά στα μεγάλα ονόματα, θέλετε η «απειλή» ότι αν αστράψουν φλας κατά τη διάρκεια του έργου θα διακοπεί η παράσταση, όλοι υπάκουσαν ευλαβικά. Κανένα φλας δεν άναψε, κανένα κινητό δεν ακούστηκε. Μόνο σε κάθε αλλαγή σκηνής, όταν έσβηναν τα φώτα, όλοι κουνιόντουσαν λίγο για να ξεπιαστούν. Η παράσταση που έστησε ο Σαμ Μέντες καθήλωσε το μεγαλύτερο μέρος της εντυπωσιακά γεμάτης Επιδαύρου (από την παράσταση της Ελεν Μίρεν είχαμε να δούμε τέτοια πληρότητα στο αρχαίο θέατρο). Αποχωρήσεις υπήρξαν, κυρίως από το πάνω διάζωμα. Οσοι έμειναν όμως, και στην παράσταση του Σαββάτου, αποθέωσαν όρθιοι τον απόλυτο πρωταγωνιστή της Επιδαύρου το περασμένο τριήμερο: τον Κέβιν Σπέισι. Και τον κάλεσαν τρεις φορές στη σκηνή. Η επωδός ήταν κοινή: «Κουραστήκαμε, αλλά άξιζε τον κόπο».
Ο κόπος άξιζε και για το Ελληνικό Φεστιβάλ που σχεδόν στο τέλος μιας μάλλον κακής χρονιάς για τα Επιδαύρια (με απεργίες, με ακυρώσεις παραστάσεων, αλλά και με μειωμένη προσέλευση – με εξαίρεση τη δεύτερη μέρα της «Μήδειας») είδε τα ταμεία του γεμάτα. Κόπηκαν 27.700 εισιτήρια και τις τρεις μέρες. Μ’ έναν μέσο όρο 30 ευρώ (γιατί οι τιμές των εισιτηρίων ξεκινούν από τα 50 ευρώ και φτάνουν τα 10 ευρώ) τα ταμεία του Φεστιβάλ μετρούν σχεδόν 900 χιλιάδες ευρώ! Βέβαια οι τρεις παραστάσεις έφεραν και πρόσθετα έξοδα, προβλέψιμα και απρόβλεπτα. Στα προβλέψιμα εντάσσονται οι αποζημιώσεις του προσωπικού για την τρίτη μέρα εργασίας του και στα απρόβλεπτα, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, ένα μέρος του ενοικίου που το Εθνικό Θέατρο καταβάλλει στο Ελληνικό Φεστιβάλ, επειδή, λόγω των τριών παραστάσεων του «Ριχάρδου του Γ΄», θα στήσει μια μέρα μετά τα σκηνικά του για την παράσταση «Ηρακλής μαινόμενος» του Ευριπίδη.
Τι θα θυμόμαστε από αυτή τη μοναδική εμπειρία; Τη μεγαλοφυΐα και τη μαεστρία του Σαμ Μέντες (που όπως και στο «Χειμωνιάτικο παραμύθι» δεν ανέβηκε στην ορχήστρα της Επιδαύρου στο τέλος της παράστασης) που σε εντελώς άλλους δρόμους έστησε μια παράσταση στιβαρή παρά τη λιτότητα των σκηνικών της μέσων. Τους ήχους των κρουστών του Hugh Wilkinson. Τους τρόπους που διάλεξε να εμφανίσει στη σκηνή το θάνατο ο Σαμ Μέντες: μ’ ένα χέρι που έκλεινε τα μάτια των υποψηφίων θυμάτων και με τις πόρτες του σκηνικού που μετά από κάθε θάνατο δεν ξανάνοιγαν πια και σημαδεύονταν με το Χ της διαγραφής. Και, φυσικά, την παρουσία ενός μεγάλου ηθοποιού, του Κέβιν Σπέισι, που επωμίστηκε την ερμηνεία ενός δύσκολου ρόλου και την ειλικρίνεια της αποθέωσής του στο τέλος. Ηταν αναμφίβολα από τις πιο εντυπωσιακές και γεμάτες στιγμές των Επιδαυρίων τα τελευταία χρόνια.