Ερωτας και φιλία μέσα από μουσική

Ερωτας και φιλία μέσα από μουσική

2' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ευανάγνωστο, καθηλωτικό και ανεπιτήδευτα τρυφερό το ντεμπούτο του Αντώνη Βιλλιώτη, «Τι εστί βερίκοκο» (εκδόσεις Τετράγωνο), κερδίζει δικαίως μια θέση ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της εγχώριας αγοράς. Αν και θα μπορούσε να του αποδοθεί κάθε κλισέ,  χαρακτηρισμός που συνήθως συνοδεύει τα πετυχημένα μυθιστορήματα ρομαντικής διάθεσης, η πρώτη συγγραφική απόπειρα του Βιλλιώτη είναι κάτι παραπάνω από ένα «δροσερό, καλοκαιρινό ανάγνωσμα», τουλάχιστον για όσους αντιλαμβάνονται τη μουσική, όχι ως ένα διασκεδαστικό ήχο στο μπακράουντ, αλλά ως τρόπο ζωής. Ο Βιλλιώτης διανθίζει με χαρακτηριστική άνεση μια κλασική ιστορία για τον έρωτα και τη φιλία με αναφορές σε γνωστά τραγούδια, αγαπημένα συγκροτήματα και τραγουδιστές που το άστρο τους έλαμψε για λίγο, αλλά έσβησε γρήγορα. Η αγάπη του συγγραφέα για τη μουσική είναι, μάλιστα, τόσο έκδηλη που, κλείνοντας το βιβλίο, αναρωτιέσαι αν πρωταγωνιστής είναι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, ο Φώτης, ή τα ίδια τα τραγούδια. Την αίσθηση αυτή ενισχύει το ψηφιακό δισκάκι που βρίσκεται κρυμμένο στην εσωτερική πλευρά του οπισθόφυλλου και το οποίο περιέχει κάποια από τα τραγούδια που αναφέρονται στις 159 σελίδες του βιβλίου – από το εμπορικότερο ίσως τραγούδι του Miles Davis, «Time After Time», και το «Girls on Film» των Duran Duran, μέχρι το ψυχεδελικό διαμάντι των Simon Dupree & The Big Sound, «Kites». Δεν χωράει αμφιβολία ότι το «Τι εστί βερίκοκο» είναι ένα απόλυτα ποπ βιβλίο όσον αφορά την αισθητική του, γεγονός που σε συνδυασμό με τις διαρκείς αναφορές σε τραγούδια φέρνει αναπόφευκτα στο μυαλό τον Νικ Χόρνμπι και το δημοφιλέστερο, ίσως, μυθιστόρημά του, «High Fidelity» (εκδόσεις Πατάκη). Οι όποιες ομοιότητες μεταξύ του Φώτη στο βιβλίο και του Ρομπ στην ιστορία του Χόρνμπι σταματούν στο αστείρευτο πάθος των δύο χαρακτήρων για τη μουσική και στο πείσμα με το οποίο εφορμούν στο κυνήγι του μεγάλου έρωτα. Ο Φώτης του «Τι εστί βερίκοκο» εργάζεται σε μεγάλο επιχειρηματικό όμιλο και φεύγει ζοχαδιασμένος σε επαγγελματικά ταξίδια, «ξεχνάει» την αδελφή του, αλλά στηρίζει το φιλαράκι του απ’ τα φοιτητικά του χρόνια, φλερτάρει ακατάπαυστα και καυχέται για τις ερωτικές του επιτυχίες και σχολιάζει με τον χειρότερο τρόπο το αφεντικό του, ενώ δεν παραλείπει να καταφύγει σε καυστικά σχόλια για την ελληνική και όχι μόνο μουσική πραγματικότητα. «Βλέπεις, κάποτε υπήρχαν και παραγωγοί που δεν είχαν  ως μοναδικό καθήκον να λένε τον καιρό και την κίνηση στην Κηφισίας, αλλά έκαναν μουσικές ερωτήσεις και διάλεγαν τα τραγούδια μόνοι τους και όχι όπως τώρα, που ένα κομπιούτερ φροντίζει για τη διασκέδασή μας, πάντα βέβαια σύμφωνα με τη δική μας επιθυμία», μονολογεί ο Φώτης καθώς αναζητεί «χαμένα διαμάντια» ανάμεσα στα βινύλιά του. Ενδιαφέρουσες, αν μη τι άλλο, απόψεις από έναν άνθρωπο με προϊστορία στο ερασιτεχνικό ραδιόφωνο (Ηχώ FM) και νυν διευθυντή ρεπερτορίου και εμπορικό διευθυντή της Sony Music. Ο λόγος, φυσικά, για τον Αντώνη Βιλλιώτη και όχι τον Φώτη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή