Μια ρωσική μουσική πανδαισία είναι το box set με τίτλο «Oistrakh Trio Edition» (Brilliant), το οποίο περιλαμβάνει δέκα δίσκους ακτίνας με σπάνιο υλικό από τα ιστορικά αρχεία της Σοβιετικής Ενωσης. Τρεις έξοχοι ερμηνευτές, ο βιολονίστας Νταβίντ Οϊστραχ, ο τσελίστας Σβιατοσλάβ Κνουσεβίτσκι και ο πιανίστας Λεβ Ομπορίν, συμπράττουν εδώ σε μια σειρά έργων μουσικής δωματίου, και για την ακρίβεια τρίο για πιάνο, με ένα πολύ ενδιαφέρον και διαφορετικό ρεπερτόριο.
Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε το ρεπερτόριο της θήκης αυτής σε δύο κατηγορίες με άλλες δύο ακόμα υποκατηγορίες: από τη μία, οι πιο «κλασικοί» συνθέτες μουσικής δωματίου, όπως οι Χάιντν, Μπετόβεν (ανάμεσα στα άλλα, το Τρίο για πιάνο υπ’ αριθμ. 4 σε ρε ελάσσονα, έργο 70, το επονομαζόμενο και «Φάντασμα»), Σούμπερτ (δύο έργα του περιλαμβάνονται εδώ, μεταξύ αυτών το ατμοσφαιρικό Τρίο για πιάνο υπ’ αριθμ. 2 σε μι ύφεση μείζονα D929, με τον θλιμμένο, στακάτο ρυθμό να τον δίνει το πιάνο), Μέντελσον, Μπραμς, Ντβόρζακ και Τανέγιεφ. Στην άλλη κατηγορία, θα τολμούσαμε να κατατάξουμε τους συνθέτες εκείνους που ξεχώρισαν για τα ορχηστρικά, συμφωνικά τους έργα περισσότερο ή για τα έργα τους για σόλο πιάνο: Τσαϊκόφσκι (άφησε εξαιρετικά έργα δωματίου, αλλά τα πιο πληθωρικά, συμφωνικά του έργα τον ξεχωρίζουν), Σμέτανα, Ρίμσκι-Κόρσακοφ, Γκλίνκα, Ραβέλ, Ραχμάνινοφ και Σεμπάλιν (ο Ρώσος Βησσαρίωνας Σεμπάλιν, 1902-1963, διακρίθηκε κυρίως στην όπερα).
Μια υποκατηγορία μόνος του είναι ακόμα ο Σοπέν, ο οποίος με εξαίρεση τα δύο περίφημα κοντσέρτα για πιάνο και ορχήστρα, και με το Piano Trio που περιλαμβάνεται εδώ, μεγαλούργησε σε έργα για σόλο πιάνο, πολύ συνειδητά και αποφασισμένα («Καλύτερα να πιάνεις κάτι μικρό και να το κάνεις μεγάλο, παρά κάτι μεγάλο και να το κάνεις μικρό», είχε πει, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν γράφει συμφωνίες ή όπερες παρά μόνο σονάτες, μαζούρκες, νυχτερινά για πιάνο κ.λπ.). Τέλος, μια υποκατηγορία μόνο του είναι το Τριπλό Κοντσέρτο (για πιάνο, βιολί, τσέλο και ορχήστρα) του Μπετόβεν (με τη Ραδιοφωνική Συμφωνική Ορχήστρα της Μόσχας και τον Αλεξάντερ Ορλόφ στο πόντιουμ), ηχογράφηση του 1947.
Γενικά, οι καθαρές ηχογραφήσεις της δεκαπλής αυτής θήκης καλύπτουν τις δεκαετίες του 1940 και του 1950, με έμφαση στις αρχές εκείνης του ’50. Τότε, βέβαια, ήταν η χρυσή εποχή της κλασικής δισκογραφίας και ήταν επίσης μια κομβική εποχή για τον Οϊστραχ. Ο Νταβίντ Φιοντόροβιτς Οϊστραχ (1908-1974) δικαίως θεωρείται ο κορυφαίος Ρώσος βιολονίστας του εικοστού αιώνα, μολονότι για πολλά χρόνια, παρέμενε άγνωστος πέρα του Σιδηρού Παραπετάσματος. Οι ανά χείρας δίσκοι ακτίνας καλύπτουν, όπως είπαμε, χρονολογικά τα πρώτα δέκα, περίπου, χρόνια μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και είναι τότε που ο Οϊστραχ αρχίζει να γίνεται γνωστός και αγαπητός και στη Δύση (το 1951 του επετράπη να ταξιδέψει εκτός Ανατολικής Ευρώπης).
Από το 1941 έως το 1963 ο Οϊστραχ έπαιζε σε ένα τρίο για πιάνο μαζί με τον πιανίστα Λεβ Ομπορίν (1907-1974) και τον τσελίστα Σβιατοσλάβ Κνουσεβίτσκι (1908-1963) διαπρέποντας διεθνώς. Το μικρό σύνολο είχε πραγματικά μεγάλη επιτυχία και ειδικά για τους τρεις αυτούς εκλεκτούς σολίστ ο Αράμ Κατσατουριάν έγραψε τα τρία του κοντσέρτα, ένα για κάθε όργανο: πιάνο, βιολί και τσέλο.
Η συγκεντρωτική αυτή έκδοση των σπάνιων ντοκουμέντων αναδεικνύει την πιο «ρωσική» πλευρά τους, πάνω απ’ όλα όμως την ακριβή μουσική τους ευαισθησία.