Δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε ονόματα σε πλατείες, θέατρα και οδούς, τιμώντας ανθρώπους που έφυγαν, ξεχώρισαν, ταξίδεψαν την πατρίδα τους στον κόσμο ή έμειναν απλώς στην ιστορία, με το όνομά τους αποτυπωμένο σε μια πινακίδα. Τι γίνεται όμως όταν σβήνονται τα ονόματα για να αντικατασταθούν με καινούργια;
Αεροδρόμια, γέφυρες, θέατρα, ιδρύματα, αλλάζουν ονοματεπώνυμο, ξανά και ξανά, ανάλογα με τις κυβερνήσεις, τη μόδα της εποχής, τη φωνή του λαού. Πρόσφατα απορρίφθηκε πρόταση να ονομαστεί γέφυρα στη μνήμη του Κερτ Κομπέιν (επικεφαλής του συγκροτήματος των Νιρβάνα), στο Αμπερντίν της Ουάσιγκτον (και γενέτειρας του ερμηνευτή). Η γέφυρα δεν θα λέγεται Κερτ Κομπέιν, αλλά Young Street Βridge.
«Ναρκωτικά και αυτοκτονία, αυτό θέλετε να αφήσουμε σαν κληρονομιά στα παιδιά μας; Αφήστε τη γέφυρα όπως είναι και επιτρέψτε στην παλιά ιστορία να συνυπάρξει με την καινούργια», είπαν όσοι ψήφισαν όχι. Η αλήθεια είναι ότι δίνουμε ονόματα ανθρώπων σε αναγνωρίσιμα σημεία της πόλης για να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας για τα επιτεύγματά τους αλλά και να λειτουργήσουν σαν τουριστικές ατραξιόν. Το αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης λεγόταν Idlewild πριν. Στη δεκαετία του ’80 η Αγγλία είχε την τάση να αλλάζει διαρκώς ονόματα για να τιμήσει τον Νέλσον Μαντέλα, η Μάργκαρετ Θάτσερ όμως είχε αντίθετη άποψη, αλλά σήμερα τον αποδέχονται οι περισσότεροι. Η Αμερική αποθεώνει με κάθε αφορμή τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Εχουν καταμετρηθεί 900 αναφορές στο όνομα του…
Αλλά υπάρχουν και προσωπικότητες που δεν είναι αποδεκτές από όλους. Η Εϊμι Γουάινχαουζ για παράδειγμα. Και ο Κερτ Κομπέιν, η Αν Νικόλ Σμιθ, ο Τζιμ Μόρισον. Σε λίγο, θα μιλάμε για πλατεία Μαντόνα, γέφυρα Lady Gaga και πάρκο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Εδώ και καιρό άλλωστε υπάρχει κίνημα για την ονομασία αξιοθεάτων με προσωπικότητες του σήμερα. Μήπως θα ήταν καλύτερα να περιμένει κανείς 50 χρόνια για να διαπιστώσει πόσο αντέχει ένα όνομα στον χρόνο αντί να βιάζεται να τιμήσει αστεράκια από διαγωνισμούς ταλέντων και αυτοκαταστροφικούς σταρ; Αλλο Ελβις, άλλο Κερτ…