Η γυναίκα με τη λεοπάρδαλη *****
ΚΩΜΩΔΙΑ
Σκηνοθεσία: Χάουαρντ Χοκς
Ερμηνεία: Κάθριν Χέπμπορν, Κάρι Γκραντ, Μέι Ρόμπσον, Τζορτζ Ιρβινγκ, Τσαρλς Ραγκλς.
ΚΡΙΤΙΚΗ. Προς τα μέσα της δεκαετίας του ’30 εμφανίστηκε στο Χόλιγουντ ένα είδος κωμωδίας, το σκρούμπολ, φέρνοντας στο προσκήνιο λαμπρούς ηθοποιούς αλλά και κάποιους σκηνοθέτες που αποδείχτηκαν μεγάλοι δημιουργοί και όχι απλώς διεκπεραιωτές σε μια αλυσίδα παραγωγής. Ο Χάουαρντ Χοκς, του οποίου το καλλιτεχνικό παράστημα αναγνωρίστηκε αρκετά χρόνια μετά χάρη στους συντάκτες του γαλλικού Cahiers du Cinema, ήταν ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους αυτής της γενιάς Αμερικανών δημιουργών. Ενα από τα ορόσημα του σκρούμπολ, η «Γυναίκα με τη λεοπάρδαλη» («Bringing up baby) έχει τη σφραγίδα του. H φρενήρης δράση, οι αστείοι και κοφτοί σε ρυθμό πυροβόλου διάλογοι, το μπαράζ των παρεξηγήσεων, τα ερωτικά μπερδέματα και η σύγκρουση αρσενικού – θηλυκού δίνουν και παίρνουν σε μια κωμωδία του 1938 που είναι σαν να μην την έχει αγγίξει ο χρόνος.
Ενας σοβαρός επιστήμονας της παλαιοντολογίας, ο μύωψ Ντέιβιντ Χάξλεϊ, έχει αφιερώσει τα καλύτερα χρόνια της νιότης του για να συλλέξει τα οστά ενός βροντόσαυρου και να συναρμολογήσει τον σκελετό του στην αίθουσα ενός μικρού μουσείου. Ο Ντέιβιντ, που αποτελεί υπόδειγμα σχολαστικότητας και υπομονής, περιμένει το τελευταίο κόκαλο για να ολοκληρώσει το έργο της ζωής του. Παράλληλα, περιμένει και το στεφάνι που θα του επιτρέψει να ολοκληρώσει τη σχέση του με μια συνάδελφό του αυστηρών αρχών. Οι οικονομικές δυσκολίες, όμως, που αντιμετωπίζει το μουσείο θα γίνουν η αφορμή για να ‘ρθουν τα πάνω κάτω στη ζωή του.
Ο Ντέιβιντ πρέπει επειγόντως να συναντήσει μια κυρία της υψηλής κοινωνίας, τη χήρα Ράντομ, που σχεδιάζει να κάνει μια μεγάλη χορηγία στο μουσείο του. Για κακή του τύχη όμως πέφτει πάνω στη νεαρή ανιψιά της, την παλαβιάρα Σούζαν, και στο κατοικίδιό της, μια λεοπάρδαλη που συμπεριφέρεται σαν άκακο γατάκι. Στην ιστορία θα μπερδευτεί κι ο κακομαθημένος σκύλος της χήρας (ο οποίος εξαφανίζει το τελευταίο κόκαλο του βροντόσαυρου) αλλά και μια άγρια λεοπάρδαλη που το ‘σκασε από το τσίρκο… Σε χρόνο ρεκόρ ο κήπος της έπαυλης των Ράντομ γίνεται ζούγκλα. Η Σούζαν τρέχει όπως η Τζέιν, ενώ ο Ντέιβιντ, που θα ‘θελε να ξυπνήσει από ένα κακό όνειρο, είναι σαν θλιβερή καρικατούρα ενός μυωπικού Ταρζάν. Το σάλτο της «Τζέιν» στον σκελετό του βροντόσαυρου αποσυναρμολογεί πλήρως τον κόσμο του παλαιοντολόγου στην πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας.
Ο Χοκς είναι πράγματι ένας σπουδαίος δημιουργός. Ο ρυθμός της ταινίας του παρασύρει τον θεατή σε μια απολαυστική εμπειρία, όπου η κόντρα αρσενικού και θηλυκού έρχεται στα μέτρα της αντίληψής του για τη γυναίκα, που άλλοτε μπαίνει σαν σκοτούρα κι άλλοτε εισβάλλει σαν απειλή στον κόσμο του άντρα.