Απόγευμα, αυγουστιάτικο σούρουπο πάνω από τις πολυκατοικίες της Αθήνας. Επιστροφή στη γειτονιά όπου μεγάλωσες.
Αν μου έλεγαν ότι δεν υπάρχει κανείς στον μικρό μας δρόμο, εκεί όπου τρέξαμε και παίξαμε αμέτρητα καλοκαίρια, θα τον πίστευα. Καμία ένδειξη ζωής σε μια ακτίνα αρκετών μέτρων. Δυο – τρεις γάτες κόβουν βαριεστημένα βόλτες από το ένα παρτέρι στο άλλο. Αύγουστος, σύμφωνοι, αλλά αυτή η αποπληκτική ησυχία που τη διακόπτει μόνο αραιά και πού ο φευγαλέος βόμβος κάποιου διερχόμενου αυτοκινήτου μοιάζει αφύσικη. Ξαφνικά καταλαβαίνω. Τα μπαλκόνια. Μόνο έτσι εξηγείται. Τα μπαλκόνια είναι άδεια. Θα μπορούσε να είναι 3 Μαρτίου, 14 Δεκεμβρίου, 11 Απριλίου. Οποιαδήποτε εποχή που οι καιρικές συνθήκες δεν επιτρέπουν (συνήθως) τον υπαίθριο βίο έστω και στα μπαλκόνια, αυτήν την ευλογία της αθηναϊκής πολυκατοικίας. Μια ευλογία που μας έδινε πίσω λίγο από τις χαμένες μας αυλές, την επαφή με τη φύση και τη γειτονιά, τους διπλανούς μας. Τα έρημα μπαλκόνια μου φαίνονται σαν ύβρι στην ψυχή του αθηναϊκού καλοκαιριού. Και μαζί τους χάσαμε και τη συνήθεια να χαζεύουμε τηλεόραση στον ανοικτό δέκτη που παραδοσιακά από τα τέλη του Μαΐου έβγαινε «έξω». Τώρα τηλεοράσεις τέλος. Και δεν φταίει ο Αύγουστος. Δείχνει οριστικό: οι τηλεοράσεις στα μεσοαστικά προάστια της Αθήνας τελούν υπό εξαφάνιση. Και Ιούνιο, και Ιούλιο.
Ομως, η ανοιχτή τηλεόραση στο μπαλκόνι ήταν αναπόσπαστο τμήμα μιας αθεράπευτα καλοκαιρινής ιεροτελεστίας μαζί με τα πρώτα παγωτά, την απόλαυση μιας φέτας από κατακόκκινο καρπούζι, τις τελευταίες οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις πριν από τις διακοπές. Στην κορυφή όλων, τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα: κυρίως τα ποδοσφαιρικά Μουντιάλ και τα πολύ «ελληνικά» Ευρωμπάσκετ. Τι θα σήμαινε για εκατομμύρια Ελληνες η τελευταία βολή του Αργύρη Καμπούρη στο Ευρωμπάσκετ του ’87 χωρίς το κοινό βίωμα μέσα από χιλιάδες ανοιχτές οθόνες σε αναρίθμητα ελληνικά μπαλκόνια; Λίγο η συνήθεια των κλιματιστικών, λίγο η ξεφτισμένη γοητεία της μικρής οθόνης που κάποτε μονοπωλούσε την οικογενειακή ψυχαγωγία, τα μπαλκόνια μας άδειασαν από τηλεοράσεις. Ευτυχώς, υπάρχει πάντα το καρπούζι και λίγο παγωτό.