Ανωριμότητα και αλαζονεία

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η «αναβίωση» έργων που έχουν πολλά χρόνια να δουν τα φώτα της σκηνής θεωρείται παρακινδυνευμένο εγχείρημα. Φέτος, ωστόσο, έχουμε αρκετά παραδείγματα, που αποδεικνύουν ότι η τόλμη ενίοτε ανταμείβεται. Ανάμεσά τους, η κωμωδία του Σάιμον Γκρέι «Μπάτλεϊ», που θα παίζεται έως τις 21 Αυγούστου στο θέατρο Duchess του Γουέστ Εντ.

Είναι ένα έργο που προκαλεί αισθήματα νοσταλγίας. Οσο κι αν έχουμε κοροϊδέψει πολλοί από μας το παλιό εμπορικό θέατρο, αυτό άφηνε χώρο για πνευματώδη, ευφυή έργα αυτού του είδους. Σήμερα, ο «Μπάτλεϊ» λάμπει σαν χρυσό νόμισμα, που το βρίσκεις σ’ ένα κουτί γεμάτο μπαγιάτικες καραμέλες.

Στην ουσία του, το έργο του Σάιμον Γκρέι μιλάει για την αυτοκαταστροφή. Την ενσαρκώνει ο πανεπιστημιακός λέκτορας Μπεν Μπάτλεϊ, που τον γνωρίζουμε στη διάρκεια μιας μόνο ολέθριας μέρας. Επαγγελματικά, παρενοχλείται από μια συνάδελφό του επειδή της «έκλεψε» έναν φοιτητή από τα μαθήματά της. Τον επισκέπτεται επίσης η σε διάσταση σύζυγός του, η Αν, η οποία θέλει να παντρευτεί έναν άντρα που ο Μπάτλεϊ περιφρονεί ως πνευματικά κατώτερο. Και το χειρότερο, χάνει τη φιλία και την αφοσίωση του συγκατοίκου του, του Τζόι, ο οποίος μόλις έχει επιστρέψει από μια εκδρομή με έναν ομοφυλόφιλο εκδότη.

Είναι ο ίδιος ο Μπάτλεϊ αμφιφυλόφιλος; Κατά τη γνώμη μου, είναι ολοφάνερο. Εκείνο όμως που δίνει στο έργο μια τραγική διάσταση, πάνω και πέρα από τη γοργή λεκτική κωμωδία, είναι ότι ο Μπάτλεϊ δεν μπορεί ποτέ να αναγνωρίσει την αληθινή σεξουαλική του ταυτότητα. Κρύβεται πίσω από μια χαρακτηριστικά αγγλική στρεψοδικία, που εμφανίζεται με διάφορες μορφές: καταφεύγει σε διανοουμενίστικα λογοπαίγνια, αντιμετωπίζει τον Τζόι σαν «προστατευόμενό» του, γελοιοποιεί τον νέο εραστή του Τζόι για τη θεατρινίστικη αρρενωπότητά του. Αν και παραδέχεται πως ο γάμος του ήταν ένα «διάλειμμα», δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι η ζωή του καταρρέει επειδή χάνει τον αρσενικό έρωτά του.

Χάρολντ Πίντερ

Το παράδοξο, όπως είχε επισημάνει ο Χάρολντ Πίντερ, ο οποίος σκηνοθέτησε την πρώτη παραγωγή του έργου, είναι ότι ο Μπάτλεϊ σπρώχνει τον εαυτό του στην καταστροφή με μια ανέμελη ζωτικότητα, και ο Ντόμινικ Γουέστ αναδεικνύει τέλεια αυτή την πλευρά του ρόλου. Κάνει τη σκηνή να φλέγεται από ενέργεια και αφήνει μια λάμψη κακίας να φωτίζει τα μάτια του όταν βάζει τα δυνατά του για να καταστρέψει τον μελλοντικό γάμο της γυναίκας του και τις ρομαντικές προοπτικές του Τζόι.

Σαν τον Ιάγο όπως τον είδε ο Οντεν, είναι ο γελωτοποιός που νιώθει σατανική ηδονή καταστρέφοντας τα πάντα γύρω του.

Η σκηνοθεσία της Λίντσεϊ Πόσνερ έχει επιτύχει καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς. H Πένι Ντόουνι, ο Πολ Μακ Γκαν, η Αμάντα Ντρου, ο Μάρτιν Χάτσον συντονίζονται αρμονικά με τον Ντόμινικ Γουέστ, ο οποίος κυριαρχεί στη σκηνή. Προσωπικά προτιμώ μερικά από τα μεταγενέστερα έργα του Σάιμον Γκρέι, είναι καλό όμως να θυμηθούμε και πάλι τη δεξιοτεχνία του στην ανατομία της παρατεταμένης εφηβείας και της ανεξάντλητης ικανότητας για άρνηση που χαρακτηρίζει τον Αγγλο μεσοαστό.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή