Τα βράδια στους δρόμους της Αθήνας επικρατεί μια παράξενη ησυχία, που διακόπτεται μόνο από το τραγούδι των τζιτζικιών. Οταν νυχτώνει, το αυγουστιάτικο φεγγάρι ανατέλλει πάνω από τους σχεδόν έρημους δρόμους, τα μαγαζιά με κατεβασμένα ρολά, που δεν θα ανοίξουν ξανά τον Σεπτέμβριο, τα ενοικιαστήρια στις εισόδους των πολυκατοικιών, τους άστεγους στις πλατείες του κέντρου, τα απεργιακά συνθήματα στους τοίχους. Οσο κι αν έχουν επηρεαστεί από την κρίση, οι Αθηναίοι κατόρθωσαν να πάνε και φέτος για διακοπές – ευτυχώς, πάντα υπάρχουν οι συγγενείς στο χωριό, τα εξοχικά φίλων και οι απομονωμένες παραλίες.
Επιστρέφοντας, πολλοί θα πρέπει να αρχίσουν ξανά να αναζητούν εργασία, να συζητούν για απλήρωτους λογαριασμούς και δάνεια, να αγανακτούν με το πολιτικό σύστημα.
Σε λίγες μέρες, η πόλη θα μπει ξανά στους ρυθμούς της κανονικότητας – θόρυβος, καυσαέριο, άγχος. Μέχρι τότε, όμως, οι νύχτες στις γειτονιές θα έχουν κάτι από άρωμα εξοχής και το κόκκινο φεγγάρι θα λούζει με φως τον Βράχο της Ακρόπολης, τον λόφο Φιλοπάππου και τον Λυκαβηττό, τα παράλια και τα βουνά της Αττικής. Είναι το ίδιο φεγγάρι που αντίκριζαν οι κάτοικοι της Αθήνας πολύ πριν η οικονομική κρίση ενταχθεί στο καθημερινό τους λεξιλόγιο ή παλαιότερα, όταν η πόλη ήταν ακόμα ένα ασήμαντο χωριό, ή και πολύ νωρίτερα, όταν ο Παρθενώνας είχε τοίχους και στέγη και η Σελήνη ήταν μια μυστηριώδης θεότητα.
Είναι το φεγγάρι που ενέπνευσε τους συγγραφείς των Ομηρικών Υμνων, αλλά και τον Μάνο Χατζιδάκι, η «ροδοδάκτυλος Σελήνη» της Σαπφούς, αλλά και «μια τράτα ολόχρυση στα πελάγη του ουρανού», από το τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Στο φως του, το αστικό τοπίο ανακτά τη χαμένη γοητεία του και οι μικρές, ανθρώπινες τραγωδίες επανέρχονται για λίγο στην πραγματική τους διάσταση.