Στην Ελλάδα οι τηλεθεατές τρέφονται κυρίως με επαναλήψεις, όμως στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμα και στην καρδιά του καλοκαιριού, οι συνδρομητές του καναλιού Encore φαίνεται να απολαμβάνουν την τηλεοπτική εκδοχή του «Μόμπι Ντικ», το οποίο πολλοί θεωρούν πως είναι το Μεγάλο Αμερικανικό Μυθιστόρημα. Η μίνι αυτή σειρά δεν είναι απολύτως πιστή στο βιβλίο του Χέρμαν Μέλβιλ, όμως «θα ήταν αδύνατο να μην αυθαιρετήσει κανείς κατά τη μεταφορά αυτής της ιστορίας στη μικρή οθόνη», παρατηρεί η Αλεξάνδρα Στάνλεϊ στους «Νιου Γιορκ Τάιμς».
Οι ηθοποιοί της σειράς είναι όλοι πρώτης γραμμής. Ο Γουίλιαμ Χαρτ υποδύεται τον Αχαάβ (ή Αχαμπ), τον καπετάνιο ενός φαλαινοθηρικού σκάφους ο οποίος έχει θέσει ως σκοπό της ζωής του να εξοντώσει τη λευκή φάλαινα που κάποτε του ακρωτηρίασε το πόδι. Ο Ιθαν Χόουκ υποδύεται έναν άλλο ναυτικό, τον Στάρμπακ. Συμμετέχουν επίσης ο Ντόναλντ Σάδερλαντ και ο Τσάρλι Κοξ.
Η έκπληξη έγκειται στο ότι το σενάριο επινοεί σκηνές με τη σύζυγο του Αχαάβ, η οποία στο βιβλίο αναφέρεται φευγαλέα χωρίς να κατονομάζεται. Στη μίνι σειρά έχει όνομα, σάρκα και οστά και την υποδύεται η Τζίλιαν Αντερσον (η πρωταγωνίστρια των «Χ-Files»).
Οι παραγωγοί εξηγούν ότι δεν πρόκειται για μια περίληψη του μυθιστορήματος, αλλά για μια νέα μυθοπλαστική εκδοχή μιας κλασικής ιστορίας. Σίγουρα ο τηλεοπτικός «Μόμπι Ντικ» είναι πολύ διαφορετικός από την κινηματογραφική διασκευή του βιβλίου, μια παραγωγή του 1956 με σκηνοθέτη τον Τζον Χιούστον και πρωταγωνιστή τον Γκρέγκορι Πεκ. Πιστή στο βιβλίο, αλλά όχι ιδιαίτερα συναρπαστική, ήταν και η μίνι σειρά «Μόμπι Ντικ», που προβλήθηκε το 1998 (USA Νetwork).
Η νέα σειρά είναι μια καλογυρισμένη περιπέτεια που σέβεται το πνεύμα του βιβλίου και, ταυτόχρονα, προσπαθεί να σκιαγραφήσει τους χαρακτήρες με τρόπο ώστε να είναι οικείοι για τον σύγχρονο θεατή, παρατηρεί η Αλεξάνδρα Στάνλεϊ.
Αρκετές σκηνές του τηλεοπτικού «Μόμπι Ντικ» θυμίζουν σύγχρονες ταινίες, όπως τα «Σαγόνια του καρχαρία», που ο σεναριογράφος της, ο Πίτερ Μπέντσλι, εμπνεύστηκε και από το μυθιστόρημα του Μέλβιλ. Για παράδειγμα, οι υποβρύχιες λήψεις της μεγάλης λευκής φάλαινας παραπέμπουν άμεσα στον καρχαρία-φονιά της υπερπαραγωγής που έκανε τον Σπίλμπεργκ διάσημο. Αλλες σκηνές θυμίζουν την «Καταιγίδα», μια ναυτική περιπέτεια που έγινε διάσημη για τα περίτεχνα οπτικά της εφέ.
«Η κάμερα είναι πιο δυνατή από την πένα σ’ αυτήν την παραγωγή», καταλήγει η Στάνλεϊ. «Η γραφή, το σενάριο, δεν έχουν τόση σημασία. Αυτό που αποτίει φόρο τιμής στον Μέλβιλ είναι οι ίδιες οι ολοζώντανες και δυνατές εικόνες της ζωής στη θάλασσα».