ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ. «Περισσότερο πάθος». Αυτές οι δύο λέξεις, φωτισμένες με νέον, στολίζουν μια από τις κεντρικές θύρες της βρετανικής πρωθυπουργικής κατοικίας, της θρυλικής Ντάουνινγκ Στριτ αρ. 10. Δημιουργός της εικαστικής αυτής παρέμβασης δεν είναι άλλη από την πολυσυζητημένη, αμφιλεγόμενη καλλιτέχνιδα Τρέισι Εμιν. Οχι ότι η 48χρονη πλέον Εμιν αυθαιρέτησε. Η… λεκτική αυτή εγκατάσταση είναι αποτέλεσμα πρόσκλησης: ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον ήταν αυτός ο οποίος πριν από έναν χρόνο τής ανέθεσε μια παραγγελία, ένα έργο τέχνης το οποίο να στολίζει την είσοδο στην αίθουσα Τερακότα, που βρίσκεται στον πρώτο όροφο της επίσημης πρωθυπουργικής κατοικίας. Η αίθουσα αυτή συνήθως χρησιμοποιείται για φιλοξενία ξένων επισήμων και η επιγραφή με νέον της Εμιν είναι ορατή από την κεντρική σκάλα της Ντάουνινγκ Στριτ, οι τοίχοι της οποίας είναι διανθισμένοι με πορτρέτα προηγούμενων πρωθυπουργών της Βρετανίας.
Ο στόχος της Τρέισι Εμιν ήταν με το μήνυμα αυτό να απευθυνθεί σε μια τεράστια γκάμα ανθρώπων, από διαφορετικές χώρες και κουλτούρες, που κάθε τόσο επισκέπτονται την πρωθυπουργική κατοικία. Γενικά, η Εμιν έχει μακρά παράδοση τέτοιων φωτεινών επιγραφών, συχνά επρόκειτο για άκρως προσωπικά μηνύματα, ενώ άλλοτε ήταν απλώς τα ονόματα όλων των εραστών της. Η αρχική ιδέα ήταν το συγκεκριμένο έργο να καρφωθεί σε κάποιον από τους τοίχους της Ντάουνινγκ Στριτ, αλλά στη συνέχεια άλλαξε γνώμη. Εχει ήδη ανακοινώσει ότι το έργο θα γίνει δωρεά στη Συλλογή Εργων Τέχνης της κυβέρνησης της Βρετανίας.
Το περίφημο κρεβάτι
Θυμίζουμε ότι πριν από μερικά χρόνια, για την ακρίβεια το 1999, η Τρέισι Εμιν είχε προκαλέσει συζητήσεις με την καλλιτεχνική της εγκατάσταση με ένα διπλό, ξέστρωτο κρεβάτι, λεκιασμένα σεντόνια και χρησιμοποιημένα προφυλακτικά – επρόκειτο για το δικό της κρεβάτι, το οποίο μετέφερε στον εκθεσιακό χώρο έτσι όπως ήταν στο σπίτι της. Εκείνο το έργο θεωρήθηκε προκλητικό, ωστόσο κέρδισε την υποψηφιότητα για το βραβείο Τέρνερ. Το ενδιαφέρον είναι ότι σήμερα ένας πρωθυπουργός, και μάλιστα Βρετανός και Συντηρητικός, προβαίνει σε ανάθεση έργου τέχνης, το οποίο προορίζεται για τον άκρως θεσμικό χώρο της Ντάουνινγκ Στριτ, όχι από κάποιον παραδοσιακό, γηραιό, «ασφαλή» εικαστικό αλλά από μια μάλλον απρόβλεπτη καλλιτέχνιδα. Οπως θα έλεγαν οι Μόντι Πάιθον: So much for pathos.