Τον τελευταίο χρόνο η Καμεράτα, ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής μοιάζει να έχει μεταλλαχθεί. Σαν να ξύπνησε από βαθύ λήθαργο, ερμηνεύει με εγρήγορση και ταχύτατα ανακλαστικά το νέο της ρεπερτόριο, δηλαδή έργα του μπαρόκ. Η διαπίστωση επιβεβαιώνεται σε κάθε νέα συναυλία, όπως στα τέλη της άνοιξης, στις 22 Μαΐου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ωνασείου, όπου απέδωσε έργα των Σαμαρτίνι, Κορέλι, Βιβάλντι, Χάσε και Τζεμινιάνι.
Αναμφίβολα έχει σημασία ποιος διδάσκει, διευθύνει και εμπνέει το σύνολο. Στη συγκεκριμένη συναυλία ήταν ο γνωστός Ιταλός βιολιστής Φάμπιο Μπιόντι, που επιπλέον υπήρξε σολίστ στο Κοντσέρτο του Βιβάλντι έργο 3 αρ. 9. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς, η μεσόφωνος Μαίρη-Ελεν Νέζη ερμήνευσε μία άρια από την όπερα «Σιρόης, βασιλιάς της Περσίας» του Χάσε και την καντάτα RV 651 του Βιβάλντι.
Η Καμεράτα απέδωσε τη μουσική με ακρίβεια και άριστο συντονισμό ακόμα και σε ακραίες ταχύτητες. Διαρκείς διαφοροποιήσεις και εναλλαγές της δυναμικής, όπως επίσης εκλεπτύνσεις στον ήχο, έδιναν πλαστικότητα στο ακρόαμα, κρατούσαν σταθερά ζωντανό το ενδιαφέρον και προσέφεραν διαρκώς ερεθίσματα στις αισθήσεις. Εξοχος δεξιοτέχνης, ευρηματικός αυτοσχεδιαστής και εκφραστικός βιολιστής, ο Μπιόντι βρισκόταν σε συνεχή, ζωηρό διάλογο με τους μουσικούς, προσθέτοντας τις απαραίτητες αιχμές στη μουσική. Απ’ την πλευρά της, η Νέζη, με ακόμα πιο ωραίες, ακόμα πιο γεμάτες χαμηλές νότες και διαρκώς πιο σίγουρη δεξιοτεχνία, απέδωσε θαυμάσια τα δύο φωνητικά έργα. Μία απολαυστική βραδιά.
Ανισος Ράχλιν
Δύο μέρες νωρίτερα, στις 20 Μαΐου, ο Λιθουανός βιολιστής Γιούλιαν Ράχλιν πρόσφερε ρεσιτάλ βιολιού στην Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. Μαζί με τον συμπατριώτη του πιανίστα Ιταμάρ Γκολάν απέδωσαν τη Σονάτα για πιάνο και βιολί αρ. 35 του Μότσαρτ, τη Σονάτα για βιόλα και πιάνο αρ. 2 του Μπραμς και τη Σονάτα για βιολί και πιάνο αρ. 10 του Μπετόβεν.
Στο πρώτο μισό της βραδιάς, ο Γκολάν έκανε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του. Συχνά οι ταχύτητες που επέλεγε, κυρίως στο έργο του Μότσαρτ, παραήταν γοργές, με αποτέλεσμα σημειακά να «θαμπώνει» ο ήχος του πιάνου. Αλλοτε πάλι, η υπερβολική ένταση, κυρίως στη Σονάτα του Μπραμς, δεν βοηθούσε την ισορροπία με τον βιολιστή. Οι δύο μουσικοί πέτυχαν την ισότιμη συνομιλία στο δεύτερο μέρος της συναυλίας, κατά το οποίο ερμήνευσαν την τελευταία Σονάτα για βιολί και πιάνο του Μπετόβεν. Αποδείχθηκε η ευτυχέστερη ερμηνεία της βραδιάς: τα τέσσερα μέρη του έργου και οι επί μέρους ενότητές τους, όπως λόγου χάριν οι παραλλαγές στο «παραδοσιακό» θέμα του τέταρτου μέρους, αποκάλυψαν φροντίδα για τη λεπτομέρεια και σύμπνοια ως προς τις επιλογές αισθητικής.